“Mbrojtja e Britanisë – E ngrënë nga karkalecat”

Rishikimi i mbrojtjes së Mbretërisë së Bashkuar është një dokument i mirë me ide të mira. Por i mungojnë detaje mbi çështjen kryesore – ku janë paratë shtesë?

Nga James Fennell

Në nëntor 1936, Winston Churchill u ngrit në Parlament dhe i përshkroi planet e riarmatimit të Kryeministrit Stanley Baldwin si “të vendosura vetëm për të qenë të pavendosura, të vendosura për të qenë të pavendosura, të vendosura për të devijuar”. “Kështu që ne vazhdojmë”, vazhdoi ai, “duke përgatitur më shumë muaj dhe vite – të çmuara, ndoshta jetësore, për madhështinë e Britanisë – që karkalecat t’i hanë”.

E njëjta gjë mund të thuhet edhe për “ndryshimin hap pas hapi në mbrojtjen britanike” të Kryeministrit Sir Keir Starmer, të shpallur në librin “Making Britain Safer: the 2025 Strategic Defence Review”, i cili u botua më në fund më 2 qershor.

Rishikimi i jashtëm, i udhëhequr nga ish-shefi i NATO-s dhe Sekretari i Mbrojtjes, Lord George Robertson, dhe që ka zgjatur 12 muaj duke u përgatitur, ekspozon në mënyrë kirurgjikale natyrën sklerotike të establishmentit britanik të mbrojtjes në kohë paqeje pas Luftës së Ftohtë dhe ofron një plan të detajuar me 62 rekomandime për rindërtimin e shpejtë të një kapaciteti kombëtar për vetëmbrojtje, të përqendruar në NATO dhe zonën euroatlantike.

Ishte, tha Sekretari i Mbrojtjes i Starmer, John Healey, një “mesazh për Moskën”. Por a ka ndonjë arsye Kremlini për t’u shqetësuar?

Mosgatishmëria e Starmer për të marrë vendimet e vështira të nevojshme për të financuar siç duhet riarmatim në kohën e duhur ngre pyetjen: a do të lejojë Britania që vitet pjellore të mbetura për të rritur këto mbrojtje të reja dhe elastike të hahen nga karkalecat e përtacisë dhe mospëlqimit ndaj rrezikut?

Dështimi i Kryeministrit për t’u zotuar për minimumin prej 3% të PBB-së së nevojshme për të paguar planin e riarmatimit të Robertsonit dhe për t’u zotuar për të para vitit 2030, sugjeron – pavarësisht retorikës – se ai nuk mendon se vendi ose qeveria e tij janë ende të gatshme të bëjnë zgjedhjet e vështira të nevojshme.

Ministrat tani pranojnë se një Rusi dhe Kinë luftarake, të dyja të cilat janë tashmë në gatishmëri lufte, janë kërcënime reale dhe pranojnë në mënyrë implicite se Mbretëria e Bashkuar mund të duhet të luftojë pa Shtetet e Bashkuara, diçka e paimagjinueshme për 80 vjet. Por angazhimi aktual për 2.5% të pasurisë kombëtare për mbrojtje thjesht nuk është i mjaftueshëm për të përmbushur nevojat urgjente të vendit. As afër.

Ekipi i Roberston (përfshirë Fiona Hill, e cila punoi në administratën e parë të Presidentit Trump, dhe Gjeneralin Sir Richard Barrons, ish-kreun e Komandës së Forcave të Përbashkëta të Mbretërisë së Bashkuar) kanë bërë një punë të shkëlqyer në përcaktimin e një programi reformash – dhe inkurajimin e reformave që janë tashmë në proces – për të ofruar një forcë mbrojtëse më të madhe, më të shkathët teknologjikisht dhe të integruar me fuqi luftarake jashtëzakonisht vdekjeprurëse, të përshtatur në mënyrë të përsosur për mbrojtjen e aleancës së Mbretërisë së Bashkuar dhe NATO-s. Në thelbin e saj janë:

Një pengesë e zgjeruar dhe e larmishme e armëve bërthamore, konvencionale dhe kibernetike strategjike dhe taktike me rreze të gjatë veprimi të dorëzuara nga nëndetëset bërthamore dhe transportuesit e avionëve të Marinës Mbretërore, raketat me rreze të gjatë veprimi të Forcave Ajrore Mbretërore, dronët dhe avionët sulmues, dhe nga Forca Kombëtare Kibernetike.
Një “Marinë Mbretërore hibride” e zgjeruar e anijeve dhe avionëve me dhe pa ekuipazh të përqendruar në mbrojtjen tregtare, duke përfshirë një barrierë lufte anti-nëndetëse në të gjithë Atlantikun e Veriut, projeksionin e forcës në Arktik dhe mbrojtjen e forcuar nënujore për tubacionet dhe kabllot me fibra optike që përfundojnë në ujërat e Mbretërisë së Bashkuar. Një sistem i integruar i mbrojtjes ajrore dhe raketore të Forcave Ajrore Mbretërore i përmirësuar me paralajmërim dhe kontroll më të mirë të hershëm ajror, avionë luftarakë me dhe pa ekuipazh, si dhe sisteme mbrojtjeje raketore dhe kundër-ajrore pa ekuipazh për të mbrojtur Mbretërinë e Bashkuar nga sulmet me dronë dhe raketa me rreze të gjatë veprimi.

Një Korpus Rezervë Strategjike i NATO-s, 10 herë më vdekjeprurës, i udhëhequr nga Ushtria Britanike, që përfshin një divizion të mekanizuar me tre brigada të pajisura plotësisht dhe me gatishmëri të lartë, të ndërtuar rreth kompleksit të “sulmit të thellë të zbulimit”, Forcave të Operacioneve Speciale Komando të Marinës Mbretërore dhe një rezervë ushtarake të zgjeruar dhe të mobilizuar me shpejtësi.

Reforma për t’i siguruar Ministrisë së Mbrojtjes (MOD) dhe qeverisë më të gjerë komandën dhe kontrollin, inteligjencën dhe synimin në hapësirë ​​dhe mundësuesit e logjistikës së kontraktuar komercialisht, kërkimin dhe zhvillimin për shkathtësinë teknologjike dhe taktike, kapacitetin dhe përgatitjen industriale “gjithmonë në punë” të përmirësuar (duke përfshirë gjashtë fabrika të reja armësh me një kosto prej 2 miliardë dollarësh), mbrojtjen kibernetike dhe civile dhe qëndrueshmërinë shoqërore të nevojshme për të vendosur në terren, evoluar dhe mbështetur këto mbrojtje në mungesë të mbështetjes kuptimplote nga SHBA-ja.

Asnjë nga këto imperativa strategjike nuk do të ishte e panjohur për Churchillin ose luftëtarët e Luftës së Ftohtë si unë. Bazat e statusit të Britanisë si fuqi bërthamore, gjeografia dhe ekonomia e bazuar në tregti kërkojnë mbrojtje që komandon ajrin dhe detet në dhe mbi Atlantikun e Veriut, që ofron armë të mëdha bërthamore dhe konvencionale kundër kundërshtarëve tanë në territorin e tyre dhe që projekton forca tokësore të vogla, por shumë vdekjeprurëse, për të mbështetur aleancat tona në mbrojtjen e Evropës.

Shumë veta kanë sugjeruar se kjo është një strategji detare dhe me të vërtetë ka shumë fokus në Marinën Mbretërore, por historia tregon se ajo është mënyra e qëndrueshme britanike për të siguruar mbrojtjen e mbretërisë. Nga William Pitt i Riu te Clement Attlee, kryeministrat e njëpasnjëshëm të ngarkuar me riarmatim kanë ndërtuar forca të dizajnuara për të penguar kundërshtarët tanë të sulmojnë ishujt tanë, ndërsa e çojnë luftën kundër armiqve tanë jashtë shtetit.

Tani është radha e Starmer për të bërë gjënë e duhur. Në mënyrë të palakmueshme, ai duhet ta bëjë këtë pavarësisht kërkesave për më shumë shpenzime për shërbimet publike nga prapaskenat e tij, dhe si një qeveri jopopullore që po humbet terren ndaj një ringjalljeje populiste dhe sinqerisht pro-Putin në krahun e djathtë të politikës britanike në formën e Partisë Reformuese të Nigel Farage, të cilët mungonin dukshëm në Parlament gjatë shpalljes së SDR-së. Fakti i zymtë është se as krahu i majtë i Partisë Laburiste dhe as Reforma nuk do të ndërtojnë mbrojtjet dhe aleancat e nevojshme për të mbrojtur shoqërinë dhe demokracinë e lirë të Britanisë, as nuk do të mbrojnë popullin e saj nga një breshëri raketash dhe dronësh rusë.

Starmer e di se do të duhet të shpenzojë 3% të PBB-së për mbrojtje për të mundësuar planin e shkëlqyer dhe të shëndoshë të Robertson. Dhe mund të jetë që kthesa në histori do të vijë nga presioni brenda NATO-s për të rënë dakord për një objektiv prej 3.5% për mbrojtje të fortë në samitin e aleancës më vonë këtë muaj.

Por hedhja poshtë e vendimeve të tilla vetëm sa rrit rrezikun e një sulmi ndaj një Britanie dhe NATO-je të papërgatitur. Karkalecat tashmë po vërshojnë. Koha po mbaron.

Mund të shpresojmë vetëm që, ashtu si Baldwin para tij, kryeministri i Britanisë së Madhe, i cili është në vështirësi, të zgjohet para të vërtetës së hidhur.

Tani është koha për të vepruar dhe për të injektuar urgjencën e kërkuar nga ekipi i Robertsonit në zbatimin e këtij Rishikimi Strategjik të Mbrojtjes, i cili është thelbësor.

 

Fraksion.com