Qeveria e Turqisë po përpiqet të zotërojë rrugën e saj për të dalë nga kriza
Protestat kundër arrestimit të një lideri opozitar vazhdojnë të ziejnë.
Ishte tubimi më i madh i opozitës në vite. Qindra mijëra njerëz dolën në Stamboll më 29 mars për të kërkuar lirimin e të burgosurit politik më të njohur në Turqi, Ekrem Imamoglu. Mediat e lajmeve të vendit u përballën me sfidën: transmetuesi shtetëror ofroi këshilla për pronarët e mundshëm të televizioneve. Një kanal tregoi policinë e trafikut duke shpërndarë ëmbëlsira për shoferët. Një tjetër kuzhinier u shfaq duke përgatitur ushqime për festën e Fitër Bajramit.
Mbyllja e lajmeve ishte shembulli i fundit i kontrollit që presidenti i Turqisë, Recep Tayyip Erdogan, ka mbi mediat e vendit. Por zbuloi gjithashtu shkallën në të cilën lideri i Turqisë vazhdon të ketë frikë nga pasojat e arrestimit të rivalit të tij.
Lajmi i mirë për Erdogan është se valët tronditëse që tronditën tregjet turke më 19 mars, kur policia ndaloi zotin Imamoglu, kandidatin e Partisë Popullore Republikane (CHP) të opozitës për president, jashtë shtëpisë së tij, që atëherë janë zbehur. Protestat në rrugë i kanë lënë vendin tubimeve më të rregullta të CHP-së. Dhe strategjia e zotit Erdogan për të përdorur perspektivën e bisedimeve të paqes me kryengritësit kurdë për t’i mbajtur politikanët kurdë nga mbyllja e radhëve me CHP-në duket se ka dhënë rezultat.
Imamoglu pothuajse me siguri nuk do të dalë nga burgu përpara zgjedhjeve presidenciale, të caktuara për vitin 2028, por që pritet të mbahen më herët. Siç e di Erdogan nga përvoja e tij, një periudhë e shkurtër prapa hekurave do ta kthente zotin Imamoglu në një forcë të pandalshme. Udhëheqësi i Turqisë do të sigurohet që ai të jetë i gjatë. Por goditja nga arrestimi ka qenë shumë më e madhe nga sa prisnin zoti Erdogan dhe partia e tij për Drejtësi dhe Zhvillim (AK). Një bojkot i opozitës ndaj kompanive që konsiderohen të jenë pjesë e rrjetit të patronazhit të zotit Erdogan, si dhe atyre që reklamojnë me mediat pro-qeveritare, ka kapur liderin e Turqisë.
Ozgur Ozel, lideri i CHP-së, e ka akuzuar Erdoganin për kryesimin e një “junta” dhe e ka sfiduar atë dhe AK-në të thërrasin zgjedhje të parakohshme. Përgjigja ka qenë më shumë shtypje; 11 persona janë ndaluar në lidhje me bojkotin e konsumatorit. Më 8 prill, avokatët e Erdoganit ngritën një kallëzim penal kundër Ozel për “fyerje të presidentit”.
Kjo mund të jetë një aluzion për më keqen që do të vijë. Me ekonominë ende në acarim (pavarësisht disa shenjave të përmirësimit), Erdogan dhe kampi i tij mund të kenë arritur në përfundimin se shpresa e tyre e vetme është që të nënshtrojnë CHP-në. Kjo mund të nënkuptojë më shumë arrestime dhe përpjekje për të zëvendësuar liderët e CHP-së me liderë më të besueshëm. “Ata thjesht mund të përpiqen të shtypin rrugën e tyre për të dalë nga kjo,” thotë Selim Koru, një bashkëpunëtor në Institutin e Kërkimeve të Politikës së Jashtme. “Në fund të ditës, ata nuk janë të gatshëm të tolerojnë një opozitë që është në të vërtetë konkurruese.” /the econmomist
Fraksion.com
