Lufta pa Vendim: Në kontekstin e Lindjes së Mesme

Nga George Friedman 

– – Pjesa 1

Lindja e Mesme është në rrëmujë dhe është e paqartë nëse mund të stabilizohet vetë. Në shumë raste, ushtria e një kombi mund ta kryejë këtë funksion nëse është mjaft e fortë. Por ky nuk është një nga ato raste. Kombet që luftojnë për jetën e tyre kërkojnë, kanë ose dëshirojnë atë lloj pushteti. Situata është e tillë në Lindjen e Mesme saqë është e vështirë të shihet se kjo ndodh, dhe është akoma më e vështirë të shohësh fuqitë më të vogla të përfshira në marrjen e ndikimit të nevojshëm për të qetësuar gjërat.

Kur flas për fuqinë ushtarake, nuk nënkuptoj aftësinë për të nisur sulme ajrore si ato të kryera së fundmi nga Izraeli. Në historinë e luftës moderne, fuqia ajrore ka qenë një ndihmës i vlefshëm për luftimin, por jo vendimtar. Forcat ajrore detare japoneze shkatërroi Pearl Harbor dhe humbi luftën. Blitz gjerman në Mbretërinë e Bashkuar vrau shumë, ashtu si edhe SHBA-të, bombardimet e qyteteve gjermane. Ndërsa gjermanët nuk mund të ndiqnin goditjet e tyre me një pushtim, amerikanët e fituan luftën me tanke. Në Vietnam, Uashingtoni goditi Hanoi-n, por këmbësoria e lehtë e Viet Kongut fitoi përfundimisht. Fuqia ajrore ka shumë virtyte, por nuk fiton në vetvete një luftë.

Pjesërisht kjo është për shkak se sulmet ajrore përqendrohen në objektiva specifike – një depo municionesh, një qendër industriale, e kështu me radhë. Por në luftërat në shkallë të gjerë, pasuria e paluajtshme më e vlefshme është terreni në të cilin zhvillohen luftimet dhe lëvizjet. Fuqia ajrore, pra, është domosdoshmërisht e kufizuar nga misioni dhe shtrirja. Luftërat priren të mos jenë çështje të kufizuara. Ato fitohen duke e bërë një armik të paaftë për të rezistuar ose duke thyer vullnetin e tij për të rezistuar. Nga të dy, e para është shumë më e rëndësishme. Dhe një nga mënyrat më efektive për ta bërë këtë është të kontrollosh tokën, qoftë një fshat apo një vend i tërë, gjë që lejon që operacionet sulmuese të fitojnë më shumë terren.

Deri më tani, lufta në Lindjen e Mesme është fokusuar në shkatërrimin e aftësive dhe jo në kapjen e terrenit të mjaftueshëm për të thyer një armik. Është e vërtetë që Izraeli ka një pikëmbështetje në Liban, por nuk është vendimtar. Që nga fillimi i luftës, izraelitët nuk i kanë ndërprerë përfundimisht linjat e furnizimit të Hamasit, as nuk e kanë thyer vullnetin apo aftësinë e Hamasit për të luftuar. Në të njëjtën kohë, armiqtë e Izraelit ende nuk i janë afruar mundjes së Izraelit. Unë argumentoj se arsyeja më e madhe për këto dështime është paaftësia e secilës palë për të kontrolluar tokën, për të izoluar armikun e saj dhe për të bllokuar armikun e tij që të kundërshtojë një ofensivë tokësore.

Kjo është e rëndësishme në vetvete dhe do të zgjerohem në rëndësinë e saj më vonë këtë javë. Irani, i cili mund ose nuk mund të hakmerret për sulmet e fundit të Izraelit, ka ushtrinë më të madhe në Lindjen e Mesme, me armaturë të blerë nga shumë vende, përfshirë Shtetet e Bashkuara. Ne duhet të shohim se sa e fortë është komanda e Izraelit në terren, nëse ai ka besimin, oreksin dhe aftësinë për të provuar të pushtojë të gjithë ose edhe një pjesë të rajonit, dhe nëse kundërshtarët e tij mund t’i rezistojnë. Historia tregon se fuqia ajrore nuk do të jetë e mjaftueshme./GPF

Fraksion.com