Gambiti i Ukrainës shpon edhe një herë rimesën e pathyeshmërisë ruse të Putinit

Është një tjetër rrokullisje në një konflikt të shoqëruar me të paktën kujtime vjetore se sa e brishtë është në të vërtetë Rusia e Vladimir Putinit.

Dy muaj më parë, ndërsa trupat ruse u derdhën në rajonin e Kharkiv, Kievi po shikonte kufijtë e tij, i shqetësuar se ku tjetër Rusia mund të gjente dobësi. Megjithatë, në vend të kësaj, Ukraina duket se e ka parë hartën, ka vendosur se Rusia ishte po aq e ekspozuar dhe e ktheu gambitin e Moskës në kokë.

Pas një jave, dhe cilido qoftë rezultati përfundimtar i pushtimit të Rusisë nga Ukrainës, vendimi fillimisht hutues, ndoshta edhe i nxituar, i Kievit për të dërguar mijëra trupa në rajonin e Kurskut dhe më gjerë po jep dividentë të mëdhenj. Për herë të dytë në pak më shumë se një vit, Kremlini ka një forcë armiqësore që marshon në jug të tij dhe shumë pak mund të bëjë për këtë. Qershorin e kaluar, ishin mercenarët mashtrues vendas të Wagner-it, të cilët u drejtuan për në Rostov e në vazhdim, për të prerë kokat e tunxhit më të lartë të Rusisë. Tani, është vetë ushtria e Ukrainës, e cila ka hequr atë që ata pretendojnë se është 1000 kilometra katrorë territor kufitar.

Disa analiza në fundjavë e vendosin shifrën në rreth një të tretën e kësaj. Megjithatë, aftësia e komandantit të Ukrainës, Oleksandr Syrskyi, për ta kundërshtuar këtë pretendim është një fitore e jashtëzakonshme në luftën e informacionit për Kievin, edhe nëse Moska kufizon ashpër informacionin ndaj të cilit ekspozohen rusët.

“E guximshme, e shkëlqyer, e bukur”, ishte ajo që senatori veteran republikan amerikan Lindsey Graham e quajti operacionin ndërkufitar të Ukrainës gjatë një vizite në Kiev të hënën. Ndërkohë, senatori demokrat amerikan Richard Blumenthal e quajti atë “historik” dhe “një zbulim sizmik”.

Ngjarjet janë jashtëzakonisht të ngjashme në mënyrën se si ekspozojnë hendekun midis rimesos së papushtueshmërisë që Kremlini përpiqet të portretizojë, dhe realitetit të rrëmujshëm të fuqisë së tij. Dhe ndërsa marshimi i shefit të Wagner-it, Yevgeny Prigozhin në Moskë u shkatërrua kur ish-kuzhinieri më në fund dukej se e kuptoi se ishte më vete – dhe kishte zemëruar Putinin, në vend që të merrte miratimin e tij për të luftuar ballë për ballë topin e dështuar – forcat e Ukrainës duket se e kanë pak por linjat e tyre të furnizimit dhe ambicia i pengon ata.

Përparimi i rrufeshëm i Ukrainës është një shembull tjetër i shkathtësisë dhe lëvizshmërisë së forcave të tyre në luftë, mbi preferencën e Moskës për sulme të ngadalta, mujore në të njëjtin vend. Është qëllimisht e paqartë se ku janë forcat e Ukrainës. Videot shfaqen nga qytete të largëta brenda Rusisë, por pa kontekst. Një natë doli nga Lgov, rreth 26 milje larg kufirit, me një ushtar që tha se i premtoi nënës së tij se nuk do të shkonte larg.

Është gjithashtu e paqartë se ku po gërmojnë forcat ukrainase dhe ku po vrapojnë. Mungesa e transparencës në sistemin rus – ku gabimet dhe problemet fshihen në vend që të adresohen kokë më kokë – funksionon në favor të Kievit. Nuk ka gjasa që Moska, apo edhe guvernatori i Kurskut, ta dinë pamjen e plotë të rrëmujës në të cilën ndodhen.

Dhe lajmet që po merr Kremlini janë jashtëzakonisht të tmerrshme. Kur guvernatori në detyrë i Kurskut, Alexei Smirnov i tha Putinit në televizionin shtetëror të hënën se 28 vendbanime ishin nën kontrollin e Ukrainës, me fatin e 2,000 njerëzve të paqartë dhe 121,000 banorëve të evakuuar, ka të ngjarë që momenti të ishte inskenuar dhe regjistruar paraprakisht, si shumica e takimeve televizive të Putinit.

Por për çfarë dobie? Putini e ktheu pyetjen drejt shefave të tij ushtarakë, të cilët ai i ka shkatërruar ngadalë gjatë 30 muajve të kësaj lufte. Është e qartë se ata nuk e kanë ende zgjidhjen. Por prapë Putini përpiqet të luajë rolin e carit që gjykon mes departamenteve kaotike dhe atyre të dështuar, pavarësisht se të mërkurën u sigurua nga shefi i tij i shtabit, Valery Gerasimov, se përparimi ukrainas ishte ndalur. Herën e fundit që ndodhi ky lloj pushtimi i Rusisë, Jozef Stalini ishte në krye, dhe ai bëri diçka tjetër përveç televizionit të udhëheqjes së tij të dështuar.

Dy pyetje mbeten. E para ka të bëjë me fatin përfundimtar të inkursionit të Ukrainës. A kanë ndërmend të përpiqen të mbajnë edhe sasinë më të vogël të terrenit? A kanë ndërmend të vazhdojnë të tërbohen nëpër hapësira të pambrojtura? Dhe sa fuqi zjarri, fuqi punëtore dhe pajisje të çmuara të furnizuara nga Perëndimi është e lumtur që Ukraina të kënaqë këtë përpjekje? Meritat e sulmit janë më pak të dyshimta se një javë më parë kur u nis për herë të parë. Putini ka një hundë të gjakosur. Por finalja e Ukrainës duhet të projektohet me aq kujdes sa pushtimi për të përfituar nga suksesi i Kievit.

E dyta është se çfarë ndikimi ka kjo në vijën e frontit më të sfiduar të Ukrainës në Donbas? Gjatë javës së kaluar, sukseset e rajonit të Kurskut janë shoqëruar me lajme më të këqija nga Toretsk, ose afër Pokrovsk, ndërsa forcat ruse vazhdojnë përparimin e tyre të kushtueshëm, të përgjakshëm, por të paepur. Sado i vogël të jetë fshati, Moska vazhdon të sulmojë.

Deri më tani, shpresa e Ukrainës që operacioni i Kurskut do të çonte në tërheqjen e njësive më të mira nga Donbasi për të mbështetur kufijtë e Rusisë, ende nuk ka dhënë fryte të mëdha. Teksa vazhdojnë të derdhen imazhe të trupave çeçene të trajnuar dobët, duke u kapur masivisht robër nga ukrainasit që avancojnë në Kursk, është e qartë se Rusia ka dërguar njësitë e saj më pak efektive në luftë. Ata mund të zgjedhin të ndryshojnë këtë qasje. Putini ia ka besuar gjithashtu operacionin FSB-së, shërbimit të brendshëm të sigurisë që kontrollon gjithashtu rojen kufitare, e cila ka iniciuar një “operacion kundër terrorizmit”. Kjo është përdorur më parë për të trajtuar kryengritjet islamike, jo kolonat e blinduara të Ukrainës. Edhe kjo mund të ketë qenë shumë dritëshkurtër.

Kriza e fuqisë punëtore

Por së shpejti shfaqet kriza për Kievin. Ku i lë forcat kjo një muaj nga tani? A ka qenë biseda për një krizë të fuqisë punëtore gjatë muajve të fundit sepse ata mbanin fshehurazi forcat në rezervë për këtë sulm? A nxjerrin ata një avantazh strategjik aq të madh nga këto përparime që të ndryshojë këndvështrimi i Moskës për ta si një kundërshtar i mundur? A i bën përparimi mbështetësit e tyre perëndimorë të vendosin se mbështetja po shpërblehet vërtet?

Pavarësisht se sa me efikasitet u përgjigjet Ukraina këtyre pyetjeve, Rusia për herë të dytë në 15 muaj është poshtëruar në mënyrë të vrazhdë. Së pari, ishte nga vetë besnikët e Putinit, duke u kthyer në mënyrë egoiste kundër korrupsionit dhe keqmenaxhimit. Këtë herë është vetë FSB-ja e Putinit, e cila nuk mundi të mbante kontrollin e kufijve, në luftën e zgjedhur të Putinit. Kjo pemë që bie mund të mos bëjë zhurmë në pyllin e menaxhuar rëndë të hapësirës politike të Rusisë. Megjithatë, me siguri goditi të tjerët ndërsa ra.

Megjithatë, një fakt qëndron. Si presidenti i Ukrainës, Volodymyr Zelensky, ashtu edhe ai i Rusisë, Putin i kanë referuar inkursionit për sa i përket rolit të tij në bisedime. Putin tha se Ukraina po përpiqej të përmirësonte pozicionin e saj përpara bisedimeve – bisedime që ende duket se nuk kanë një axhendë, ose një datë, apo ndonjë ndjenjë besimi midis palëve.

Nga ana e tij, Zelensky tha të hënën: “Sa i dobishëm mund të jetë ky [inkursion] për afrimin e paqes”. Ai shtoi: “Rusia duhet të detyrohet në paqe nëse Putin dëshiron të vazhdojë të bëjë luftë kaq keq”. Kievi e di se nuk mund të hyjë në bisedime me Rusinë pa një dorë të fortë, pasi stili i egër mashtrues i negociatave i Kremlinit ka dëshmuar se ata thjesht ngecin për kohën, nëse nuk kanë nevojë urgjente për diçka nga bashkëbiseduesi i tyre.

Prapëseprapë, edhe nëse Syrskyi ka vetëm gjysmën e 1000 kilometrave katrorë (386 milje katrorë) që ai pretendon, ndryshimi i sezonit në vjeshtë është jo më shumë se gjashtë javë larg, dhe bashkë me të ngadalësimi i llumëzuar i lëvizjes në fushën e betejës. Kundërofensiva e dështuar e Ukrainës verën e kaluar është eklipsuar nga suksesi i papritur i këtij inkursioni të gushtit.

Fatet e mjera të dimrit të kaluar nuk janë ende prapa tyre, por ata mund t’i afrohen të ardhmes me një dorë më të mirë, dhe të paktën ideja e paprekshmërisë së Kremlinit – e thyer së pari në pushtimin e tyre fillestar të dështuar – u shkatërrua për të paktën herën e tretë. në këtë luftë./cnn

 

Fraksion.com