Perspektiva e Putinit në Luftën Rusi-Ukrainë

Nga George Friedman 

Presidenti rus Vladimir Putin bëri diçka të paprecedentë javën e kaluar: Ai mbajti një konferencë shtypi dy-orëshe drejtuar publikut amerikan. Nuk ishte saktësisht një konferencë shtypi, në kuptimin që Tucker Carlson, një drejtues i talk show-it i perceptuar si dashamirës ndaj Rusisë, ishte i vetmi reporter i pranishëm. Por as kjo, në mënyrë rigoroze, nuk ishte një intervistë, pasi në pjesën më të madhe të programit, Putin e mbajti pa përfitimin e pyetjeve. Në një farë kuptimi, kjo e bëri atë më të vlefshëm sepse i lejoi Putinit të parashtronte pikëpamjet e tij në një mënyrë interesante dhe të rëndësishme që mund të mos ishte e mundur nëse Carlson do të kishte bërë pyetje që ishin të fokusuara në një perspektivë amerikane.

Në vend të kësaj, ne morëm një perspektivë të vërtetë ruse për luftën në Ukrainë dhe Putini dukej se ishte një njeri i arsyeshëm dhe i zhytur në mendime. Ai bëri disa pretendime shumë të dyshimta, por çdo lider bën pretendime të dyshimta duke u shfaqur si burrështetas, dhe sjellja e Putinit bëri që një audiencë amerikane t’i kthejë në vend se pozicioni i tij nuk është pa ndonjë meritë. Ai gjithashtu e bëri të qartë se ai është një patriot rus që punon për interesat ruse dhe është në këtë frymë që ne duhet t’i marrim pretendimet e tij. Ai nuk donte të shfaqej si Stalini. Ai gjithashtu dukej jashtëzakonisht i ditur, shumë përtej shumicës së politikanëve, megjithëse kishte avantazhin të dinte se çfarë do të thuhej, si dhe një përkthyes që qëndronte gjithmonë mes tij dhe audiencës së tij. Por unë besoj se ky ishte Putini, i ndihmuar nga pyetje të parapaketuara, duke ofruar një ndjenjë të njohurive të tij të gjera. Nëse kjo funksionoi, atëherë ai tregoi se Rusia drejtohej nga një mendimtar i sofistikuar. Megjithatë, duke pasur parasysh gjatësinë dhe kompleksitetin e intervistës, publiku amerikan mund të ketë  hequr dorë herët dhe të mos ketë dëgjuar intervistën e plotë.

Megjithatë, konteksti historik, shënjestrimi i audiencës amerikane dhe përshkrimi jashtëzakonisht i detajuar i Rusisë dhe historisë ruse duket se po krijojnë skenën për negociata. Në mbrojtje të sulmit të Rusisë, Putini akuzoi SHBA-në dhe NATO-n për pandershmëri dhe dyfytyrësi në përballjen me Rusinë, e cila thjesht po ndiqte imperativin e saj historik. Ky nuk ishte një program i zakonshëm, as nuk ishte një rrëmujë vetëkënaqëse; Theksi i Putinit mbi dështimin e negociatave në Turqi në fillim të luftës e bën të qartë këtë.

Prezantimi qendror i Putinit kishte të bënte me historinë ruse. Ai shpjegoi se si Rusia u formua shumë shekuj më parë dhe e krahasoi këtë me formimin e Evropës Lindore. Në këtë mënyrë ai argumentoi se Ukraina ka qenë gjithmonë pjesë e Rusisë, fizikisht dhe gjuhësisht. E padeklaruar, por e nënkuptuar në argumentin e tij, Ukraina është Rusi, dhe pushtimi i Ukrainës thjesht përfaqëson kthimin e botës ruse në një realitet më të vjetër. Kjo është arsyeja pse, sipas Putinit, veprimet e Rusisë në Ukrainë përbëjnë një operacion special ushtarak dhe jo një akt lufte. Ai foli edhe për Poloninë, duke lënë të kuptohet se Polonia dhe Lituania janë renegatë, rrënjët e të cilëve janë të pandashme nga Rusia. Diskutimi i historisë ruse ishte i gjatë, por nuk ishte thjesht akademik. Argumenti i Putinit ishte se historia e lidh një vend me rrethinat dhe banorët e saj dhe, në këtë rast, i jep Rusisë të drejtën për të bërë pretendime mbi territorin e huaj. E admiroja mënyrën se si ai rrëshqiti në pretendimet e tij ndaj rajonit në një mënyrë që mund të hidhej poshtë ose anashkalohej. Megjithatë, ai hodhi themelet për pretendimet ruse në Poloni.

Disa nga ato që tha Putin ishin konfuze. Për shembull, ai pohoi se qeveria aktuale e Ukrainës dhe paraardhësit e saj ishin nazistë dhe për këtë arsye ishin një armik i Rusisë. Ai përmendi dy burra që ishin bërë bashkëpunëtorë të nazistëve përpara se të arrinte në përfundimin se kjo e bëri Ukrainën një mbetje të Gjermanisë naziste dhe për këtë arsye armiqësore ndaj Rusisë dhe vendeve të tjera që kishin luftuar Hitlerin. Kjo më la në konfuzion, pasi nuk ka asnjë vend të pushtuar nga gjermanët që nuk kishte bashkëpunëtorë, nga Franca në Holandë e kështu me radhë. Disa mund të kenë qenë ideologjikisht nazistë, por të gjithë po kërkonin të mbijetonin ose të përparonin. Putin e bëri këtë argument që në fillim, por nëse ndiqej logjikisht do ta detyronte Rusinë të pushtonte pjesën më të madhe të Evropës si një detyrim moral. Putini u tregua shumë i sofistikuar, kështu që ai duhet të kuptojë atë që thotë dhe të varet nga bota që të mos i kuptojë pretendimet e tij ose t’i marrë ato seriozisht.

Në një pjesë tjetër, teksa shprehu gatishmërinë e tij për të negociuar, Putin tha se Shtetet e Bashkuara po e dëmtojnë veten duke përdorur dollarin për të detyruar fuqitë e huaja të përafrohen me botëkuptimin e tyre. Ai më pas pohoi, në komentet e tij më çuditëse, se ekonomia e Kinës e zbeh atë të Amerikës dhe se e ardhmja e saj ekonomike është e ndritshme. Është sikur ai e ka humbur realitetin e Kinës në dy vitet që kur u sulmua Ukraina. Ai e tha këtë në kontekstin e pretendimit se një rend i ri ekonomik po shfaqet dhe që kjo të ndodhë, Kina duhet ta drejtojë atë. Është interesante që analiza seriozisht e thellë e gjërave nga Putini, edhe nëse disa pjesë janë të diskutueshme, përfundoi me pohime dukshëm të gabuara, por ai ishte në të për një kohë të gjatë dhe ndoshta ishte i lodhur.

Një gjë tjetër që më goditi ishin komentet e tij për raketat hipersonike ndërkontinentale të Rusisë. Shpejtësia dhe manovrimi i hipersonikëve e bëjnë mbrojtjen kundër një sulmi – në SHBA ose gjetkë – shumë të vështirë. Unë mbrojta zhvillimin e hipersonikës ndërkontinentale në librin tim “E ardhmja e Luftës”. Shtetet e Bashkuara nuk kanë hedhur ende një raketë hipersonike, as nuk kam ndonjë provë që po zhvillon një version ndërkontinental. Nëse raketa hipersonike ndërkontinentale e Rusisë është aq e aftë sa sugjeroi Putini, atëherë kjo mund të ketë qenë gjëja më domethënëse që ai tha.

Pjesa tjetër e komenteve të Putinit përbëhej nga ankesat për NATO-n dhe Shtetet e Bashkuara dhe këmbëngulja e tij se kryengritja në Kiev në 2014 ishte fillimi i vërtetë i luftës. Ai la të pashpjeguar se si Rusia mund të kishte injoruar një kërcënim kaq të tmerrshëm për kaq gjatë.

Putin është presidenti i një shteti-komb modern, kështu që ai duhet t’i shpjegojë politikat e tij popullit të tij dhe të përpiqet të ndikojë në qeveritë e tjera dhe publikun e huaj. Qëllimi nuk është të jesh i sinqertë, por bindës në mënyrë që t’i vësh qeveritë e tjera nën presion të formuar me kujdes. Ajo që mund të thuhet është se Rusia ka hyrë plotësisht në modernitet me një paraqitje të shkëlqyer të së vërtetës dhe miteve, ndërkohë që i ka lejuar Carlson-it disa përgënjeshtrime. Putini e shihte atë si miqësor, por një kartë të egër, kështu që atij iu dhanë pak letra./GPF

Fraksion.com