E mbani mend Ukrainën?
Nga George Friedman
Disa prej jush mund ta kujtojnë Ukrainën. Vetëm pak muaj më parë, gjithë bisedat ishin për të. Që nga koha kur lufta ka shpërthyer midis Hamasit dhe Izraelit, takimi që mund të ndryshonte lojën u zhvillua midis Shteteve të Bashkuara dhe Kinës dhe Elon Musku kanë rrëmbyer sërish titujt e lajmeve. Midis tragjikes dhe absurdit, ne kemi arritur disi ta rutinojmë konfliktin në Ukrainë.
Rutinimi i Ukrainës nuk është i paarsyeshëm; lufta ka prirje në atë drejtim. Ka pasur shumë beteja që përfshinin përparime dhe tërheqje. Por asnjë nga lëvizjet apo betejat nuk kanë qenë vendimtare, që do të thotë se Ukraina vazhdon të luftojë për mbijetesën e saj. Asnjë nga frika që pjesëmarrësit kishin për hyrjen në luftë në radhë të parë nuk është e paligjshme. Dhe aksionet – një ripërcaktim i mundshëm i Evropës – teknikisht mbeten në vend.
Luftërat në të cilat të gjitha palët kanë frikë të arsyeshme janë më të rrezikshmet. Asnjë palë nuk mund të heqë dorë, dhe derisa njëra palë të arrijë një avantazh dërrmues dhe të imponojë një realitet të ri, lufta duhet të vazhdojë edhe nëse humbjet janë të vështira për t’u duruar. Në mungesë të një avantazhi dërrmues, kompromisi bëhet i nevojshëm, por mund të jetë po aq i vështirë. Në këtë luftë, ka ende pritshmëri që Rusia të shkatërrojë ushtrinë ukrainase dhe të detyrojë SHBA-në të heshtë armët e saj. Kjo nuk ka ndodhur. Arsyeja kryesore është se Rusia ka mungesë të trupave dhe meqenëse hartimi i tyre në shërbim është jashtëzakonisht i papëlqyeshëm, Moskës i është dashur të përmirësojë rekrutimin e saj, duke u mbështetur në dhurata të mëdha për anëtarët – rreth 12,000 rubla (137 dollarë), sipas Këshillit Atlantik – dhe duke kërkuar donacione nga një publik dashamirës për të blerë pajisje. Mintet janë një armë kryesore e luftës dhe është e paqartë nëse Moska po shtyp më shumë para. Frika nga inflacioni ka të ngjarë të merret në konsideratë.
Gjërat janë të vështira edhe për Ukrainën. Ushtria ka pasur pak sukses në terren kohët e fundit dhe Polonia ka bllokuar kamionët që të kalojnë kufirin e saj me Ukrainën. Kjo nuk është e parëndësishme. Polonia ka qenë thellësisht anti-ruse për vite, ka qenë një nga mbështetësit më të fortë të Ukrainës dhe ka rënë dakord të jetë një bazë për transferimet e armëve të SHBA-së dhe Evropës në Ukrainë. Polonia nuk e ka braktisur plotësisht Ukrainën; burimi i mosmarrëveshjes kufitare është një perceptim se transportuesit ukrainas janë konkurrencë të pandershme për homologët e tyre polakë. Në kohë paqeje, kjo është një çështje e arsyeshme. Në kohë lufte, nuk është kështu. Se sa do të ndikojë kjo në ekonominë e Ukrainës është e paqartë, por sigurisht që do të ndikojë në moral dhe ka të ngjarë të bëjë SHBA-në të pyesë nëse depoja e saj e furnizimit de fakto do të lejojë që armët të shkojnë në Ukrainë në muajt e ardhshëm. (Nga ana e saj, Rusia me të drejtë do ta shohë këtë si një shenjë dobësie.)
Është në këtë kontekst që Sekretari i Mbrojtjes i SHBA Lloyd Austin mbërriti në Ukrainë për të deklaruar se Uashingtoni ende qëndron pas aleatit të tij. Megjithëse qëllimi i saktë i vizitës së Austin është i paqartë, nuk është kurrë një shenjë e mirë kur një aleat duhet të deklarojë mbështetjen e tij të vazhdueshme në rrethana të panjohura. Në të vërtetë, Austin është atje në cilësinë e tij si një anëtar i kabinetit dhe figurë politike, jo një gjeneral, dhe duke folur në emër të qeverisë së tij, ai ka të ngjarë të vërejë se Ukraina është në një pozitë po aq të keqe sa Rusia. Ata po humbasin opsionet – si në rezultatet e tyre të dëshiruara, ashtu edhe në aftësinë e tyre për të bërë luftë.
Dhe megjithëse nuk kam ndonjë njohuri personale për këtë çështje, supozoj se Kievi do të përpiqet të negociojë një fund të konfliktit. Unë dyshoj se ky nuk do të ishte problem për shumë ukrainas. Përfundimi i luftës do t’i jepte Rusisë një zonë të rritur tampon pa e afruar atë shumë me vendet e NATO-s në kufi me Ukrainën. Ukraina nuk do të fitojë, as Rusia. Është e qartë se po zhvillohen bisedime në një nivel midis Rusisë dhe Shteteve të Bashkuara. Nëse zgjidhja ime ka merita është e dyshimtë. Nuk është se ne jemi afër fundit të luftës (e shprehur në muaj). Ndoshta indiferenca relative e botës ndaj Ukrainës dhe Rusisë do të dërgojë një sinjal për të dyja./GPF
Fraksion.com
