Një ndryshim në strategjinë e Ukrainës

Nga George Friedman

Presidenti ukrainas Volodymyr Zelenskyy njoftoi gjatë fundjavës se ai zëvendësoi ministrin e tij të mbrojtjes me dikë të ri – jo befasuese, duke pasur parasysh lodhjen që ministri duhet të ketë duruar që nga pushtimi rus (dhe madje edhe më parë). Megjithatë, masa ka të bëjë më pak me shqetësimin që Zelenskyy ndjeu për ministrin e tij të mbrojtjes dhe më shumë për faktin se Ukraina ka arritur një fazë kritike në luftë.

Është kaq kritike, në fakt, që një grup gjeneralësh të lartë amerikanë u takuan me gjeneralët ukrainas në kufirin me Poloninë. Takimi u mbajt atje për të vërtetuar pretendimin se forcat amerikane nuk janë të përfshira në Ukrainë, gjë që është edhe e vërtetë edhe e rreme. Forcat amerikane nuk janë në Ukrainë, por mbështetja logjistike dhe këshillat strategjike kanë qenë bujare. Së bashku me zëvendësimin e ministrit të mbrojtjes, mesazhi që SHBA dhanë ishte se strategjia e Ukrainës do të dështonte dhe duhej miratuar një strategji e re. Në mënyrë të qartë, Zelenskyy dëgjoi.

Strategjia e Ukrainës ka qenë e shkëlqyer, veçanërisht në fazat e hershme të luftës. Në vend që të përpiqej të bllokonte përparimet ruse me forca të përqendruara që Rusia mund t’i shkatërronte relativisht lehtë, Ukraina e shpërndau forcën e saj në njësi të vogla, secilës prej tyre iu dha një shkallë e lartë lirie. Qëllimi ishte të fokusoheshim në nivelin taktik në vend që të krijonim një forcë të vetme, të integruar dhe të komanduar nga qendra. Ajo dënoi pushtimin fillestar të Rusisë. Një forcë masive e angazhuar dhe e dobësuar ngadalë nga forca shumë më të vogla e bëri të pamundur për Rusinë që të shkatërronte ushtrinë ukrainase aq shpejt sa synonte. Njohuria dhe njohja e ushtrisë me terrenin në të cilin po luftonte u mundësoi ekipeve të vogla të lokalizonin dhe të përfshinin forcat ruse dhe më pas të zhdukeshin si fantazma.

Shpresa ishte që një Moskë e dekurajuar thjesht do të rishqyrtonte fushatën e saj. Kjo nuk ndodhi; ushtria ruse në vend të kësaj kaloi një vit duke u përpjekur të pushtonte qytete në vend që të shkatërronte ushtrinë ukrainase. Sado e pasigurt ishte strategjia, ajo luajti me forcat e Rusisë në forcat masive dhe artilerinë. Kishte përfitimin e shtuar të, teorikisht, shkatërrimin e moralit ukrainas. Por duke pasur parasysh mënyrën se si Grupi Wagner e kreu fushatën, nënshtrimi i qyteteve zgjati shumë dhe çfarëdo efekti psikologjik që ishte i mundur u zhduk shpejt.

Me Wagnerin tani të mënjanuar, Shtabi i Përgjithshëm rus është tani në kontroll dhe ka hartuar një strategji veçanërisht të shëndoshë, nëse nuk ka imagjinatë. Duke iu rikthyer strategjisë së mëparshme, Rusia po grumbullon forca në mënyrë që të detyrojë ushtrinë ukrainase të luftojë dhe, në teori, të humbasë. Moska tani e di se deri në çfarë mase do të luftojë Ukraina dhe e kupton thelbin e strategjisë ukrainase. Prandaj, mundësitë e një fitoreje ruse janë më të larta, deri diku.

Gjeneralët amerikanë besonin se mund t’i shihnin gjërat më qartë. Për ta, koha e mbrojtjes së përhapur kundër forcave masive ruse ka mbaruar. Ushtria ukrainase tani është e gjakosur, e pajisur dhe me përvojë me armë që janë të përshtatshme për fazën tjetër të luftës. Shtetet e Bashkuara mendojnë qartë se nëse Ukraina nuk ndryshon strategjinë e saj, ajo do të mposhtet. Uashingtoni po argumenton për grumbullimin e forcave në një ose dy shtytje të fuqishme për të shërbyer si një forcë efektive. Duke pasur parasysh se ka akses në artileri, drone dhe inteligjencë të shkëlqyer, plus një forcë të ngurtësuar nga beteja, ka ardhur koha për të thyer ofensivën ruse, për të kaluar nëpër çdo boshllëk dhe për të kërcënuar logjistikën ruse.

Mua më duket se ka një element të vogël, por të dukshëm dëshpërimi në këtë lëvizje. Ukraina nuk është mposhtur dhe megjithëse të dyja palët janë të lodhura, njëra po mbron atdheun e saj dhe kjo mund t’i japë asaj një avantazh. Më kujtohet Lufta e Vietnamit, ku kishte një element të mësimit të vietnamezëve të luftonin si amerikanët – d.m.th., të grumbulloheshin dhe të lëviznin. Por vietnamezët nuk ishin aq të etur për të luftuar sa janë qartësisht ukrainasit.

Nuk e di se cili ishte toni i takimit në kufi. Është e vështirë të besohet, por amerikanët nuk u rezistojnë gjithmonë të tjerëve. Më shumë gjasa, ata nuk kishin nevojë të informoheshin për të ditur se si të silleshin. Në çdo rast, me njohuri minimale të situatës në terren, mendoj se duhet një ndryshim në qasjen ndaj betejës. Dhe mendoj se edhe ministri i ri i mbrojtjes e bën këtë./GPF

Fraksion.com