Pse disa adoleshentë palestinezë në Jenin ëndërrojnë ‘martirizimin’?

Konflikti Izrael-Palestinë

Jenin, Bregu Perëndimor i pushtuar – Adoleshentët nuk hezituan kur u pyetën se çfarë aspironin të bëheshin kur të rriteshin. “Martirë”, thanë ata në unison, duke iu referuar termit të përdorur nga palestinezët për të përshkruar këdo që vritet nga izraelitët.

Por kur u pyetën se çfarë do të donin të bëheshin nëse nuk do të jetonin nën pushtimin izraelit, një heshtje e turpshme u vendos në dhomën e vogël të një apartamenti në kampin e refugjatëve në Jenin, ku ishin mbledhur shtatë miqtë, të moshës 14 deri në 18 vjeç. Ata nuk kishin përgjigje.
Në vend të kësaj, ata filluan të tregojnë se si i kishin ndihmuar luftëtarët palestinezë t’i përgjigjeshin një sulmi të madh izraelit javën e kaluar, në të cilin rreth 1,000 ushtarë me automjete të blinduara dhe të mbështetur nga dronë dhe raketa sulmuan kampin. Disa thanë se kishin spiunuar pozicionet izraelite dhe mbanin mesazhe. Të tjerë bënin kokteje molotov. Të gjithë thanë se luajtën rolin e tyre.

“Ne nuk kemi frikë. Jemi mësuar me këtë”, tha Araf 17-vjeçar.

Komentet e tij pasqyrojnë besimin e shumë të rinjve në Jenin se lufta kundër okupimit është qëllimi i tyre kryesor në jetë. Përballë mungesës së perspektivës për të ardhmen, në sytë e të rinjve këtu, rezistenca është e vetmja mënyrë për t’u përballur me një realitet në të cilin ushtarët izraelitë shkelin shtëpitë e tyre, arrestojnë prindërit e tyre dhe madje vrasin miqtë ose të afërmit e tyre.

Kjo, thanë ekspertët e shëndetit mendor, do të thotë se vdekja shpesh bëhet një skenar shumë real.
“Të rinjtë shikojnë fatin e atyre që i rrethojnë. Ata e dinë se ka të ngjarë që do të jenë në një konfrontim me ushtrinë dhe se mund të vdesin”, tha Samah Jabr, e cila drejton departamentin e shëndetit mendor të Autoritetit Palestinez. “Është pjesë e realitetit që na rrethon. Nuk kalon asnjë ditë pa dëgjuar për një viktimë të re.”

“Dridhet dhe nuk ha”

Kampi i refugjatëve në Jenin është shtëpia e 14,000 njerëzve që jetojnë në më pak se gjysmë kilometër katror. Ajo ka një nga normat më të larta të papunësisë dhe varfërisë në të gjitha vendet e refugjatëve në Bregun Perëndimor të pushtuar, tregojnë shifrat e Kombeve të Bashkuara.

Abu al-Ezz, një ish-trajnues palestresh 32-vjeçar, i cili dha vetëm pseudonimin e tij, tha se kujtimet e tij të fëmijërisë janë plot me atë dhe miqtë e tij që po përballeshin me trupat izraelite që sulmonin kampin. Ajo e ka çuar atë atje ku është sot – duke luftuar forcat izraelite.

“Që kur ishim fëmijë,” kujtoi ai, “kur shihnim një tank [ushtarak], hidheshim mbi të, përpiqeshim ta prishnim disi ose hidhnim kanaçe me bojë ose vaj.” Por ishte vrasja e një shoku të ngushtë nga një ushtar izraelit një dekadë më parë ajo që e bëri Abu al-Ezz-in të vendoste të merrte armët kundër Izraelit.

“Jeta ime do të kishte qenë e thjeshtë … [por] vdekja e tij më ndikoi shumë,” tha Abu al-Ezz, i cili tani është anëtar i Brigadave Jenin, një grup i armatosur që kryen sulme në postblloqet izraelite dhe përfshihet në konfrontime të armatosura. gjatë sulmeve të ushtrisë izraelite.

“Nuk ka asnjë mënyrë që Izraeli të na lërë me ndonjë zgjedhje përveç asaj të rezistencës së armatosur,” tha ai.

Kjo frymë është e dukshme në të gjithë Jeninin, një qytet që është bërë simbol i sfidës palestineze. Kampi i tij i refugjatëve është një rezervuar i rrugicave të ngushta dhe ndërtesave të rrënuara të stolisur me pankarta që mbajnë portretet e “dëshmorëve”.

Izraeli nuk e sheh atë siç e sheh Abu al-Ezzi. Javën e kaluar, qeveria tha se donte të zhdukte “terroristët” ndërsa nisi ofensivën e saj më të madhe ushtarake në kamp në dekada. Dymbëdhjetë palestinezë, duke përfshirë tre fëmijë, u vranë. Kryeministri Benjamin Netanyahu e quajti operacionin tokësor dhe ajror një sukses dhe tha se do të vijnë më shumë.

Për banorët, sulmi 48-orësh ishte një tjetër përvojë traumatike. Ata përshkruanin se si ushtarët izraelitë u drejtonin armët teksa rrënonin muret e shtëpive të tyre për të bërë tunele nëpër apartamente dhe për të fshehur lëvizjet e tyre nga luftëtarët e rezistencës. Disa u vunë në pranga për orë të tëra ndërsa trupat izraelite përdorën shtëpitë e tyre si baza për sulme.

Manassa al-Khabir tha se vajza e saj shtatë vjeçare, Mila, “është duke u dridhur që atëherë. … Ajo nuk po ha fare dhe vazhdon të shikojë në dritare për të parë nëse ka snajperë.”

“Ajo vazhdon të pyesë nëse ata do të kthehen,” tha al-Khabir.

Fëmijë të arrestuar dhe të rrahur

Deri në 1000 fëmijë palestinezë arrestohen nga forcat izraelite çdo vit, sipas një raporti të kësaj jave nga Save the Children. Shumë prej arrestimeve janë për gjuajtje me gurë, për të cilat mund të dënohen deri në 20 vjet burg.
Ai zbuloi se 86 për qind e tyre janë rrahur në një moment dhe 69 për qind janë kontrolluar me zhveshje. Gati gjysma janë lënduar kur arrestohen, duke përfshirë plagë me armë zjarri dhe kocka të thyera.

“Ata janë fëmijët e vetëm në botë që përjetojnë ndjekje penale sistematike në gjykatat ushtarake,” tha Jason Lee, drejtor i vendit të Save the Children në territorin e pushtuar palestinez.

“Thjesht nuk ka asnjë justifikim për rrahjen dhe zhveshjen e fëmijëve, trajtimin e tyre si kafshë apo grabitjen e të ardhmes së tyre.”

Ndjenja e vetvetes

Ekspertët dhe edukatorët e shëndetit mendor thonë se është e rëndësishme t’u jepet të rinjve të frustruar një ndjenjë se kush janë ata si individë për të rrënjosur shpresën dhe për t’i larguar gradualisht nga dëshpërimi.

Mustafa Sheta është drejtor i Teatrit të Lirisë, i cili përdor artin për të fuqizuar të rinjtë palestinezë në kampin e refugjatëve në Jenin dhe për të inkurajuar shprehjen krijuese si një metodë për t’u marrë me vështirësitë e jetës së përditshme nën okupim.

“Ne fokusohemi në nxitjen e tyre që të mendojnë ‘Kush jam unë? Dhe çfarë përfitimi mund të sjell unë?”, tha Sheta, “sepse vendimi për të qenë dëshmorë rrjedh nga sa pak e vlerësojnë jetën e tyre”.
Mësuesit thonë se sfida shpesh është t’i mbajnë fëmijët të zënë jashtë klasës dhe larg dhunës që i rrethon.

“Ne përpiqemi t’u tregojmë atyre për të ardhmen, për të qenit nëna, mjeke, inxhiniere – për t’i bërë të kuptojnë se mund të kenë një rol [në shoqëri],” tha Uhmud Ahmad, një mësues në një shkollë të drejtuar nga agjencia e OKB-së për refugjatët palestinezë. .

Por realiteti shpesh kthehet prapa.

Në një klasë në katin e parë të një prej shkollave të OKB-së, një grup vajzash mblidhen rreth një tavoline të zbrazët me një trëndafil të kuq mbi të. Pranë trëndafilit është një fotografi e Sadilit, një nga shokët e tyre të klasës, i cili u qëllua për vdekje nga një snajper izraelit dy javë para bastisjes së fundit.

“Si mund ta imagjinoj se çfarë do të jem pas 10 vjetësh kur nuk jam i sigurt se do të zgjohem nesër?” pyeti Salma Firaz, 15 vjeç, ulur në tavolinën pranë Sadilit./Aljazeera

 

Fraksion.com