Duke marrë parasysh Maskirovka

Nga George Friedman

Menjëherë pasi Josef Stalini nënshkroi një pakt mbrojtës të ndërsjellë me Adolf Hitlerin, kryeministri britanik Winston Churchill tha se Rusia ishte një mister i mbështjellë në një enigmë. Planifikuesit ushtarakë rusë ishin padyshim të kënaqur nga ajo që ata mund të kishin marrë si lavdërim. Një nga themelet e doktrinës së tyre ushtarake është parimi i maskirovkës, ose përdorimi i mashtrimeve dhe mohimeve të ndryshme për të maskuar qëllimet e tyre të vërteta. Maskirovka nuk funksionon gjithmonë, por kur funksionon, mund të transformojë krejtësisht një betejë, madje edhe një luftë.

Besimi në perceptimin e përbashkët të gjendjes së ushtrisë ruse mund të jetë fatale. Prej kohësh kam pyetur veten për strukturën kaotike të forcave ruse në Ukrainë dhe për sasinë e kohës dhe burimeve që Rusia i kushton objektivave dytësore. Është joshëse të supozohet se Moska po themelon ose se ajo ishte e destinuar të mposhtte, por fakti që maskirovka është ngulitur aq thellë në psikikën ushtarake ruse, e bën të nevojshme të rimendohen periodikisht planet dhe burimet ruse. Këto gjëra janë të panjohura nga projektimi, por çka nëse del se rrëmuja ruse është një dredhi, forca dhe qëllimi i saj i vërtetë fshihen, në pritje për të goditur? Kur mendon për rusët, krijimi i një modeli diametralisht të kundërt me atë që beson, dhe më pas ta ndash atë, është thelbësor.

Konsensusi aktual është se Rusia ka humbur organizimin, burimet ose fuqinë punëtore të trajnuar të nevojshme për të bërë më shumë sesa të mbajë terrenin e saj ose ndoshta të përparojë me objektiva shumë të kufizuara. Kjo pikëpamje bazohet në konfuzionin e komandës në të cilën forcat e armatosura ruse po konkurrojnë me Grupin Wagner, në vend që ta komandojnë atë. Kjo do të shpjegonte betejën e zgjatur në Bakhmut – për të mos thënë asgjë për paaftësinë e përgjithshme të Rusisë për të gjymtuar forcat ukrainase dhe për të depërtuar më thellë në Ukrainë. Depërtimi dhe shkatërrimi janë thelbi i luftës. Një zinxhir i ndarë komandimi mund të shpjegojë dështimin dhe paaftësia për ta riparuar atë mund ta bëjë lehtësisht një armik të supozojë se një fitore ruse është e pamundur.

Le të supozojmë për hir të argumentit se Rusia ndërtoi betejën e Bakhmutit për të tërhequr ukrainasit përpara në një pozicion më të cenueshëm. Një disfatë dërrmuese e Ukrainës atje do të krijonte një krizë masive në komandën ukrainase dhe do të nxiste tensione serioze me aleatët. Nëse pabarazia e forcës do të ishte e mjaftueshme, forcat ruse mund të lëviznin me vendosmëri në kufirin perëndimor të Ukrainës. Qëllimi i betejës, pra, do të ishte të bindte Ukrainën të kryente një sulm të gjerë me shpresën për të thyer vullnetin e Rusisë. Për Rusinë, qëllimi i vërtetë nuk do të ishte përfundimi i shpejtë i betejës, por dobësimi i dukshëm i mbrojtjes së Ukrainës ndaj zemrës dhe inkurajimi i forcave të planifikuara për ofensivën që të formohen në njësi të mëdha. Hapi tjetër do të ishin sulmet masive ajrore mbi përqendrimet duke përdorur drone. Çelësi do të ishte gjenerimi i objektivave ushtarakë për sulm ajror, i ndjekur nga një sulm masiv dhe vendimtar i këmbësorisë në zemër (lloji me të cilin Rusia duhet të ishte hapur).

Sigurisht, ky skenar është i vështirë për t’u marrë seriozisht. Edhe nëse gjithçka do të shkonte sipas skenarit, strategjia do të rrezikohej nga pamundësia për të vendosur një numër të madh luftëtarësh të stërvitur, për të mbrojtur transportin e dislokimeve të shpejta, të befasishme dhe për të fshehur përqendrimin e forcave nga inteligjenca perëndimore. (Të bësh këtë është e vështirë, por jo e pamundur. SHBA-të dhe britanikët patën sukses në Normandi, dhe gjermanët në Ardennes, megjithëse aftësitë e zbulimit në Luftën e Dytë Botërore ishin padyshim më të kufizuara se sa janë tani.)

Çështja kritike këtu është koha e zbulimit në lidhje me aftësinë e forcave ukrainase për të formuar një sulm dhe për të përçarë forcat ruse. Mbrojtja ajrore ruse do të duhej të kufizohej për të mos lënë të kuptohet për një përqendrim të madh të forcave të tjera. Dhe këmbësoria do të duhej të kalonte në Ukrainë në formë të gatshme për betejë. Procesi i ecjes përpara dhe krijimit të një force të unifikuar nën komandën koherente ruse përfaqëson fazën kryesore dhe më të pamundur të operacionit.

Kompleksiteti i projektit në të gjitha nivelet më bind se komanda ruse është thjesht jofunksionale dhe shumë e ndjeshme ndaj veprimit ukrainas. Nëse ka një dredhi maskirovka, duhet të jetë ekzekutuar deri tani. Por nuk ka asnjë aluzion për këtë. Është e vështirë të shohësh asgjë përveç dobësisë në forcën ruse për momentin./GPF

Fraksion.com