“Sfida për paqe edhe mbas 78 vitesh çlirim”

Nga gjeneral  Piro Ahmetaj*

 

Paraprakisht, dëshiroj të uroj përzemërsisht mbarë shqiptarët: Gëzuar 110-vjetorin e pavarësisë si dhe 78-vjetorin e çlirimit nga okupatorët nazifashistë.

Po ashtu, në këtë atmosferë festimesh të përvitshme, dëshiroj të përsëris: “PËRULJEN për martirët që me pushkë dhe me penë janë flijuar për pavarësinë, çlirimin si dhe për vlerat perëndimore; NDERIMIN për gjeneratën e veteranëve dhe familjarëve të tyre që pa dallim feje, bindjesh politike dhe krahine iu bashkuan fitimtarëve të koalicionit antifashist në Luftën II Botërore duke shkruar një histori lavdie për kombin; MIRËNJOHJE për ushtarakët që me përkushtim shembullor vijojnë të sakrifikojnë për mbrojtjen e interesave kombëtare dhe vlerave euroatlantike”

Nga ana tjetër, e gjej tërësisht të padenjë, në mos cinike, që në vend që kjo ngjarje të shërbente për të mjekuar plagët, ndërtuar paqen dhe pajtimin mes qytetarëve, 78 vjet pas çlirimit dhe 30 në vjet pas përmbysjes së regjimit komunist, shoqëria vijon të mbahet e kacafytur në një betejë me ndasi ekstreme.

Ndërsa është e sigurt se shqiptarëve nuk iu ka shërbyer, pyetja mbetet e thjeshtë: “Kujt i ka shërbyer dhe për axhendën e kujt riciklohet çdo fund nëndori kjo luftë bolshevikësh dhe politikanësh zullumqarë”?

Po ashtu, jo pa qëllim sjell në vëmendje qëndrimin e atdhetarit të përkushtuar, shtetarit (ish-Kryeministër) mendjehapur, Mehdi Bej Frashëri, i cili më 7 prill 1939, në Radio Tirana, mbasi i bëri thirrje popullit shqiptar që “të ngrihej me armë kundër pushtimit” iu drejtua Musolinit: “Nga hiri i shpirtit të Skënderbeut, ju bëjmë thirrje mos ta cenoni pavarësinë e Shqipërisë, përndryshe, armata juaj fashiste do të kalojë vetëm mbi kufomat e burrave dhe grave të këtij vendi!”.

Thënë këtë, do të ishte shumë e padrejtë të mos përulemi me të njëjtin nderim edhe para dhjetëra-mijëra shqiptarëve, që po ashtu kanë dhënë gjithçka për pavarësinë, çlirimin dhe vlerat perëndimore, por u vranë, u burgosën dhe u persekutuan brutalisht nga regjimi komunist mbas Nëntorit 1944.

Së dyti, fatkeqësisht 78 vjet mbas çlirimit nga nazifashistët, nuk është gjetur ende paqe mes shqiptarëve. Por, gjithsesi, është besoj e qartë për shqiptarët se edhe 32 vjet pas përmbysjes së komunizmit dhe 13 vjet mbas anëtarësimit në NATO, “beteja e Stalingradit për datën e çlirimit” nuk ka të bëjë me nderimin e dëshmorëve dhe as çlirimtarëve, por vetëm me luftën mes skalioneve/partive politike për të frymëzuar ushtrinë e nostalgjikëve, militantëve dhe sekserëve të pushtetit në betejat elektorale të radhës, për të vjedhur votat si dhe marrë me çdo çmim pushtetin!

Nëpërmjet këtij opinioni, nuk po bëj as historianin, as analistin e gjithëdijshëm, thjesht po përpiqem të kontribuoj me sa mundem për “të zgjuar vetëdijen e shoqërisë rreth të vërtetave dhe vlerave që i bashkojnë dhe pajtojnë shqiptarët mes vedit”.

Thënë sa më sipër, ndërtimin e një platforme të pajtimit, bashkëjetesës mes shqiptarëve, stabilitetit demokratik të shoqërisë, paqes, solidaritetit dhe tolerancës, kurrsesi nuk e gjej të pamundur, por një mision fisnik, përgjegjësi kombëtare dhe detyrim shtetëror njëherësh.

Por insistoj edhe më fort se ilaçi më i mirë për pajtimin dhe paqen janë të vërtetat mbi vlerat që i bashkojnë, jo që i ndajnë shqiptarët.

Së treti, prandaj qëllimi i këtij opinioni është të identifikojë një paketë të vërtetash/ilaçesh dhe vlerash të gjithëpranuara, për sa i përket çlirimit të vendit nga okupatorët nazifashist:

E vërteta/ Ilaçi nr. 1: përtej kundërshtive për detajet (ditën, natën, datën, orën, etj.) çlirimi i vendit nga pushtuesit nazifashist mbetet një ngjarje me peshë në historinë tonë kombëtare. Ende shpresoj se kjo ngjarje do duhej/t të shërbejë jo për të ndarë shqiptarët sipas interesave të politikanëve, por si “ilaç për të mjekuar plagët e luftës, ndërtuar paqen, kohezionin ndërqytetar, si dhe për të ndriçuar arsyen në udhëtimin drejt perspektivës Euroatlantike të Shqipërisë”.

Duke pranuar këtë, duhen mëshiruar mohuesit e luftës NÇL, si dhe çdo shtrembërim që minon përpjekjet për paqe dhe pajtim kombëtar.

E vërteta/Ilaçi nr. 2: besoj mbetet vlerë përbashkuese dhe krenari legjitime që Shqipëria jonë e vogël iu bashkua koalicionit të madh të fitimtarëve, e vërtetë e konfirmuar nga Henry Kissinger në librin Diplomacy: “Shqipëria ishte një ndër të vetmet vende që u vetëçlirua pa prezencën e Ushtrisë së Kuqe, ose aleatëve perëndimorë”

E vërteta/Ilaçi nr. 3: vetëdije kombëtare mbi ekzagjerimet folklorike të historisë së shkruar nga diktatori Hoxha mbi Luftën Nacionalçlirimtare, si dhe pendesë fisnike për vrasjet, burgosjet, denigrimin dhe luftën e klasave ndaj jo vetëm kundërshtarëve, por edhe bashkëluftëtarëve.

E vërteta/Ilaçi nr. 4: përtej vlerave të luftës na duhet ta pranojmë se vendet e vogla si Shqipëria, do vijojnë ta kenë të pamundur të vetëpërcaktojnë fatet gjeopolitike.

Kështu, rreshtimi i Shqipërisë në kampin lindor (nën sundimin Stalinist), nuk u realizua as nga prezenca fizike e Ushtrisë së Kuqe, as nga e drejta e vetëvendosjes, por nga dakordësia e fuqive të mëdha. Si e tillë, rreshtimi me lindjen komuniste as i jep kredite, “as i mitizon, as i fajëson, as i shfajëson” aktorët politikë dhe pushtetarët e kohës.

Shpresoj të gjithëpranohet që kontributi i Shqipërisë ishte modest në pikturën e madhe të Luftës II Botërore, ose më thjesht, Shqipëria do ishte çliruar gjithsesi jo më vonë se 8 maji 1945.

E vërteta/Ilaçi nr. 5: është fakt i hidhur, por do të duhet të pranohet se mbas çlirimit të vendit në nëntor 1944, regjimi komunist që u instalua edhe në Shqipëri: “U mori jetën, pronën, të drejtën e fjalës dhe besimit në Zot shqiptarëve”.

Pa pranuar qetësisht këtë të vërtetë kriminale, pa kërkuar falje shtetërore dhe pendesë njerëzore për vrasjet, burgosjet dhe internimet, ndërtimi i paqes dhe pajtimi kombëtar “mes sho-shoqit” jo vetëm për datën e çlirimit do të vijojë të mbetet mision i vështirë, për të mos thënë i pamundur.

E vërteta/Ilaçi nr. 6: për hatër të së vërtetës, duhet “ rikthyer shiriti i kujtesës”, se aplikimi i modelit bolshevik të diktaturës së proletariatit, sigurisht nuk ishte vetëm në dorën e aktorëve lokalë të Partisë Komuniste. Kështu, diskutimet histerike mbi historinë: “sikur Balli të kishte bashkëpunuar me partizanët apo Mukja të ishte e suksesshme ..?!” dhe përralla të tilla, nuk do kishin ndryshuar as kufijtë, as rreshtimin e Shqipërisë në Lindje dhe as krimet e regjimit përgjatë 45 viteve.

E vërteta/Ilaçi nr. 7: shpresoj të njihet gjerësisht fakti se, në shumicën dërrmuese të vendeve të sunduara nga “modeli stalinist” u aplikua dënimi i krimeve të komunizmit, i udhëheqësit suprem dhe aktorëve të kohës në: “Byronë politike, drejtuesve të Hetuesisë dhe Sigurimit kriminal të Shtetit”. Me apo pa të drejtë, Shqipërisë, si vend i vogël i’u imponua një qasje, më e butë nga rasti i Rumanisë etj, ndoshta pasi vëllavrasja nuk do t’i shërbente askujt. Gjithsesi, mësimi i përbotshëm i historisë është se ngjarjet makabre që lihen në harresë, rrezikojnë të përsëriten. (Forgive, but do not forget)!

E vërteta/Ilaçi nr. 8: konflikti 30- vjeçar, gati banal: “Për ditën dhe orën që ushtari fundit nazist kapërceu kufirin në këmbë ose me zvarritje në Hanin e Hotit…”, nuk riciklohet për të respektuar luftën, por për të shtrënguar radhët e votuesve kamikazë rreth partisë dhe Pushtetarëve të radhës.

Vetëm kështu mund ta justifikosh këmbënguljen për 29 Nëntorin, datë e cila për 78 vjet, por edhe pas 30 vitesh, vijon t’i mbajë të ndarë dhe duke u kacafytur shqiptarët.

Për më keq, kjo datë, qoftë edhe rastësisht mbart simbolike antishqiptare, pasi ishte një “provë” e luftës për pushtet dhe vasalitetit të diktatorit E. Hoxha, për të njehsuar ditën e çlirimit të Shqipërisë me festën e Federatës së Jugosllavisë (shpallur nga Marshalli Tito, më 29 nëntor 1943).

Në përmbledhje, me përulësinë e një eksperti për Sigurinë Kombëtare, Rajonin & NATO-n, në vend të një date që 78 pas çlirimit nuk prodhoi paqe por thelloi konfliktin mes shqiptarëve, do të sugjeroja:

Opsioni 1 – data 17 nëntor 1944 (çlirimi i Tiranës), e cila besoj do të gjente kohezion qytetar dhe konsensus të gjerë. Për më tepër, me definicion ndërkombëtar: “Dita zyrtare e çlirimit të një vendi është data kur është ulur flamuri i pushtuesit në kryeqytet dhe institucionet qendrore dhe në vend të tij është ngritur zyrtarisht flamuri kombëtar”!

Opsioni 2 – Data 8 maj 1945, ose bashkimi me ditën e fitores mbi fashizmin nga koalicioni i fitimtarëve. Nënvizoj se këtë datë çlirimi e kanë aplikuar më shumë se gjysma e vendeve të tjera të lindjes, mbasi ato u anëtarësuan në NATO.

Në shtesë, besoj fortë se secila nga këto dy data, jo vetëm do të mjekonte plagët e konfliktualitetin dhe bënte nder luftës NÇL, por do të kontribuonte për ndërtimin e paqes së munguar për 78 vjet si dhe pajtimin kombëtar rreth datës çlirimin dhe jo vetëm.

Për të qartësuar keqkuptimet dhe qetësuar (nëse ka) të lënduarit nga ky këndvështrim, dëshiroj të përsëris përuljen për dëshmorët që në shekuj kanë dhënë jetën, për pavarësinë, çlirimin nga pushtuesit si dhe që kontribuuan me sakrifica dhe përkushtim shembullor për ndërtimin e paqes dhe mbjelljen e vlerave perëndimore edhe në Shqipëri.

 * Piro Ajmetaj, ish gjeneralbrigade: Ekspert për Sigurinë Kombëtare & NATO-s, Zv/President i Këshillit të Atlantikut, si & Ish: Këshilltar Ushtarak i Presidentit të RSH; Zv/SHSHPFA & Përfaqësues i RSH në NATO.

 

Fraksion.com