Klubi Valdai
Nga George Friedman
Javën e kaluar, presidenti rus Vladimir Putin foli në Valdai Club, një institut me bazë në Moskë, ku diskutohen çështje serioze dhe ku shpesh formësohet politika ruse. Unë u ftova të flisja atje në dhjetor 2014, pas kryengritjes së Maidan në Ukrainë. Rusët besonin se ishte projektuar nga inteligjenca amerikane. Unë argumentova se kjo është një gjë e vështirë për t’u arritur pa pakënaqësi të gjerë dhe se ndërsa CIA mund të bëjë shumë gjëra, nxitja e një revolucioni, duke përfshirë ushqimin, ujitjen dhe furnizimin e dhjetëra mijëra njerëzve në një hapësirë të vogël pa fund, nuk është një gjë e tillë. prej tyre. SHBA mund të shpërndante biskota, siç bëri ndihmës sekretarja e shtetit për çështjet evropiane për arsyen e saj të çuditshme, por kryengritja e Maidan ishte kryesisht një qortim organikisht i rritur ndaj një presidenti të vendosur pro-rus dhe korrupsionit masiv që e rrethoi atë. Unë thashë se nëse kryengritja ishte rezultat i një grushti shteti, atëherë duhej të ishte grushti më flagrant në histori. Ajo që dua të them, në një mënyrë sarkastike, ishte se Shtetet e Bashkuara nuk bënë absolutisht asgjë për të fshehur mbështetjen e saj entuziaste. Mediat ruse e kuptuan se ishte, në fakt, grushti i shtetit më flagrant në histori. Ka një arsye pse nuk jam diplomat.
Rusët besonin se ishte një grusht shteti perëndimor, ndërsa amerikanët e shihnin atë si një shprehje të pavarësisë politike. Mendoj se të dyja palët ishin të sinqerta. Nga pikëpamja e SHBA-së, një kryengritje demokratike ishte një rezultat i përshtatshëm. Nga pikëpamja ruse, ky ishte hapi i parë drejt destabilizimit të Rusisë. Amerikanët hodhën poshtë shqetësimet ruse, natyrisht, por rusët nuk mund të hidhnin poshtë idenë se ky ishte vetëm një akt agresioni. Pikërisht në këtë pikë të vitit 2014 filloi lufta aktuale.
Moska arriti në përfundimin se Ukraina, nën “kontrollin” amerikan, ishte një kërcënim. Tetë vjet më vonë, Rusia nisi një luftë që synonte të impononte vullnetin e saj ndaj Ukrainës, për t’i bërë të qartë rajonit se Rusia ishte përsëri një fuqi e madhe dhe për të demonstruar dobësinë amerikane. Gjithnjë e më shumë nuk ka gjasa që ndonjë nga këto të arrihet.
Asgjë nuk është e pamundur, por është mjaft e largët që Putini të ripërcaktojë kushtet e luftës, që është pikërisht ajo që ai u përpoq të bënte gjatë fjalimit të tij në klubin Valdai. E rëndësishmja, ai nuk i identifikoi Shtetet e Bashkuara si armikun kryesor; armiku, për të, është Perëndimi i madh, i cili i ishte nënshtruar një korrupsioni – zakoneve të reja laike, rrjedhshmërisë gjinore dhe bugabujave të tjera kulturore – që tani po përpiqet t’i imponojë Rusisë. Sipas Putinit, korrupsioni po minon Perëndimin dhe Rusia thjesht po i kundërvihet. (Kishte gjithashtu një këndvështrim të qartë fetar në fjalimin.) Përpjekjet ruse në Ukrainë nuk janë pra e gjithë lufta, por thjesht një dimension i një konflikti shumë më të gjerë gjeopolitik dhe kulturor. Të jesh i mundur në Ukrainë, pra, nuk është i njëjtë me humbjen në këtë luftë më të madhe. Çka ka kuptim nëse e përkufizoni luftën në Ukrainë si një kryqëzatë kundër arrogancës së Perëndimit dhe jo si një vend që dëshironi ta kontrolloni.
Putin që atëherë ka lëshuar një deklaratë përmes zëdhënësit të tij, Dmitry Peskov, duke ofruar për të negociuar. Kjo ndjek logjikën e fjalimit të tij Valdai.
Peskov është zëdhënësi i Putinit dhe ai e mban atë pozicion sepse është i kujdesshëm për atë që thotë. Oferta është reale, por ende duket sikur Putini po krijon një negociatë të ashpër, siç dëshmohet nga përpjekjet për të bllokuar dërgesat e grurit ukrainas. Duke e riformuluar plotësisht luftën në Ukrainë si një fushatë kundër imperializmit perëndimor, ai nuk do të jetë i lehtë për t’u negociuar, por kjo nuk do të thotë se ai nuk do të negociojë fare.
Fraksion.com
