Një komandë e re për të njëjtën luftë

Nga George Friedman 

Pak ditë më parë, presidenti rus Vladimir Putin vendosi të zëvendësojë komandantin ushtarak të ngarkuar për luftën në Ukrainë me gjeneralin Sergei Surovikin dhe kështu të ndryshojë kulturën ushtarake të vetë konfliktit. Ishte një lëvizje e rëndësishme por jo domosdoshmërisht për arsyet e ofruara nga shumica e mediave. Kjo erdhi pasi Ukraina, e armatosur kryesisht nga Shtetet e Bashkuara, kishte marrë iniciativën në fushën e betejës ukrainase. Besueshmëria e Putinit ishte në rrezik edhe midis elementëve gjoja pro luftës, të cilët tani po fillonin të kritikonin performancën e tij.

Origjina e kritikës është e rëndësishme. Një nga kritikët më të zëshëm të strategjisë së Rusisë në Ukrainë ka qenë Ramzan Kadyrov, funksionari për një kohë të gjatë i Putinit, i cili përdori brutalitet ekstrem me urdhër të Putinit për të mbajtur nën kontroll kryengritjen në Çeçeni. Kadyrov dhe Putin ishin të dy të përkushtuar për të ndalur copëtimin e Rusisë dhe për të rikuperuar atë që mund të rikuperohej. Kadyrov mbështeti pushtimin e Ukrainës, por ishte i tmerruar nga dobësia e treguar nga ushtria ruse, veçanërisht komanda e saj e lartë. Nga këndvështrimi i tij, kërkohej një operacion i pamëshirshëm kundër publikut dhe ushtrisë ukrainase – me fjalë të tjera, një luftë e tipit çeçen. Pra, këtu kemi një aleat të patundur të Putinit që kritikon publikisht paaftësinë dhe butësinë e ushtrisë ruse, vetëm për të emëruar një komandant të ri.

Komandantët që duken mirë në stërvitje dhe në mbledhjet e stafit ndonjëherë dështojnë në betejë. Ndonjëherë, zëvendësimi i një komandanti pavarësisht rrethanave është kritik. Kjo ndodh gjatë gjithë kohës. Është e qartë prej disa kohësh se plani luftarak i Rusisë ka qenë i gabuar që në fillim. Një plan i ri lufte kërkon një komandë të re. Komandanti i ri urdhëroi menjëherë një breshëri raketash që synonin Ukrainën.

Lufta ka të bëjë me thyerjen e vullnetit të armikut për të rezistuar; një sulm i pamëshirshëm në të cilin gjithçka shihet si një objektiv i mundshëm është hapi i parë. Hapi i dytë është t’u bëhet e qartë ushtarëve rusë se ata përballen me rrezik ekstrem nga ana e tyre nëse nuk arrijnë të performojnë në fushën e betejës. Morali dhe motivimi janë të rëndësishëm, por ato nuk funksionojnë nëse ushtria është e pajisur keq ose ushtarët e saj janë të trajnuar keq. Pra, gjuajtja e raketave sinjalizon se çfarë pret në të ardhmen, por kjo e ardhme nuk do të vijë vetëm nëse trupat kanë frikë nga komandantët e tyre. Ajo vjen me stërvitje të mirë në të gjitha nivelet, me armë të përshtatshme dhe mjete të tjera të luftës moderne. Të bësh njërën, dhe në mënyrë ideale të dyja, kërkon kohë. Një breshëri raketash me kohë të përshtatshme ndihmon pak në këtë drejtim.

Për të fituar më shumë kohë, një sulm nga periferia do të ndihmonte edhe më shumë. Ka raporte për forcat ruse në Bjellorusi, për shembull, dhe thashetheme se ushtria bjelloruse po përgatitet për luftë. Nëse është e vërtetë, një shtytje drejt jugut nga Bjellorusia mund të fitonte kohë. Kjo do ta detyronte Ukrainën të mbrohej në një front tjetër dhe do të kërcënonte linjën e furnizimit të Ukrainës nga Polonia. Kjo është më e lehtë të thuhet sesa të bëhet, natyrisht. Është e paqartë nëse Bjellorusia është e aftë të luftojë një luftë me intensitet të lartë dhe thjesht akti i dërgimit të trupave ruse atje është i vështirë.

Një sulm periferik mund të ketë qenë i mundur përpara se ushtria ukrainase të forcohej nga beteja dhe përpara se SHBA të fillonte furnizimin masiv me armë në Kiev. Po kështu, një traktat paqeje mund të ishte gjithashtu i mundur – domethënë nëse dikush do të ishte seriozisht i interesuar për të. Asgjë prej tyre nuk është e mundur kur Rusia, sipas standardeve të saj, është e dobët. Një breshëri raketash, së bashku me ushtrinë e rindërtuar ruse, ka të ngjarë të synojë të krijojë levë për Rusinë ku nuk kishte ekzistuar. Egërsia e studiuar e komandantit të ri, teorikisht, mund të krijonte një bazë për një zgjidhje.

Në fund të fundit, SHBA kontrollon kursin e luftës në Ukrainë, dhe për këtë arsye Ukraina është peng i interesave amerikane. Por për shkak se Ukraina ka jetë në rrezik, ajo ka një kufi për sa kohë dhe sa intensivisht do të luftojë luftën. Qëllimi amerikan është të mbajë forcat ruse sa më larg që të jetë e mundur në lindje, larg NATO-s. Qëllimi rus është të rimarrë të gjithë Ukrainën. Pra, përparimi në një mënyrë ose në një tjetër në këtë konflikt varet në një farë mase nga sa të besueshëm janë udhëheqësit e rinj ushtarakë rusë dhe se si ata mund të motivojnë trupat ekzistuese gjatë ndërtimit të një force të re në pranverë. Deri atëherë, ata duhet të demonstrojnë se ushtarët tashmë atje duhet të merren seriozisht dhe se më keq mund të vijë akoma. Ata duhet të trembin ukrainasit dhe amerikanët. Herën tjetër, kritikat ndaj dikujt si Kadyrov mund të mos bëjnë. Prodhimi i armëve është themeli i kësaj lufte dhe SHBA-ja dominon prodhimin. Nëse Rusia nuk mund ta përballojë shpejt këtë, ajo duhet të bëjë disa lëshime, ndoshta të mëdha. Ky është problemi i betejës me të cilin përballet komanda e re./GPF

Fraksion.com