Lufta e zgjatur e Rusisë në Ukrainë
Lufta e Moskës ka për qëllim thjesht të lodhë armiqtë e saj.
Nga Ridvan Bari Urcosta
Lufta në Ukrainë është duke u ndezur pa fund në horizont. As Rusia dhe as Ukraina nuk janë gati të ulen në tryezën e bisedimeve. Të dy pretendojnë se qëllimet e tyre janë absolute dhe të panegociueshme. Me negociatat jo një opsion, të dy janë të vendosur të shterojnë burimet, fuqinë punëtore dhe potencialin teknologjik të armikut, dhe në fund të “hedhin kundërshtarin e tij dhe kështu ta bëjnë atë të paaftë për rezistencë të mëtejshme”, sipas fjalëve të Clausewitz. Ndërkohë, veprimet e Rusisë në Ukrainë paraqesin një pamje të qartë të të menduarit doktrinal të Moskës për luftën dhe ilustrojnë se Ukraina është vetëm një pjesë e objektivave më të gjera ekonomike dhe gjeopolitike të Rusisë.
Pushtimi i Ukrainës shënon fazën tjetër në konfrontimin global midis Lindjes dhe Perëndimit. Lindja, e udhëhequr nga Kina dhe Rusia, dëshiron të rishikojë rendin politiko-ekonomik, i cili ka SHBA-në në qendër. Shprehja ushtarake e konfrontimit, në Ukrainë, mund të përhapet lehtësisht në pjesë të tjera të Euroazisë. Asnjëra palë nuk e dëshiron këtë dhe ndoshta një tipar unik i këtij konfrontimi të shekullit të 21-të do të jetë lokalizimi i tij. Kishte shumë konfrontime ushtarake të lokalizuara midis Lindjes dhe Perëndimit gjatë Luftës së Ftohtë, si Vietnami dhe Afganistani. Deri më tani, është e paqartë se kush po përfiton më shumë nga zgjatja e luftës në Ukrainë. Në fakt, mund të argumentohet se të gjitha palët e përfshira po humbasin; të gjithë po përjetojnë vështirësi ekonomike dhe vështirësi të tjera që vetëm sa do të rriten.
Për të kuptuar rrjedhën e luftës, ndihmon për të kuptuar ndikimet e doktrinës bashkëkohore ushtarake ruse. Doktrina ruse fillon me teorinë marksiste të luftës, e cila mëson se lufta është një vazhdimësi e politikës, një premisë e marrë nga Clausewitz. Shkolla ushtarake ruse e zakonshme trashëgoi gjithashtu vizionin dialektik të luftës, ku çdo luftë lokale është pjesë e rivalitetit gjeopolitik global me “imperializmin perëndimor”. Doktrina ruse ndikohet gjithashtu nga pikëpamja maoiste, e cila ndjek fronte të shumta në rast të luftërave të zgjatura. Në praktikë, kjo do të thotë se Rusia (dhe Bashkimi Sovjetik para tij), si dhe Kina, synojnë të ashtuquajturën Bota e Tretë si një mjet për të minuar fuqinë perëndimore.
Më në fund, tani është e qartë se kur Rusia filloi luftën, Kremlini vendosi për teorinë e mobilizimit të përhershëm. Kjo u zhvillua nga teoricieni ushtarak sovjetik Alexander Svechin, i cili propozoi që shteti duhet të shmangë “mbimobilizimin”, të cilin ai e përcaktoi si mobilizim të të gjithë shoqërisë dhe ekonomisë dhe që mund të shkaktojë krizë politike apo edhe revolucion. Svechin sugjeroi se situata ekonomike duhet të vlerësohet thellë para dhe gjatë gjithë luftës. Pjesa e pasme ekonomike duhet të jetë e sigurt dhe jashtë mundësive të armikut.
Këto perspektiva ndihmojnë në shpjegimin e qasjes ekonomike dhe ushtarake të Rusisë ndaj konfliktit të Ukrainës. Në nivel global, Rusia nisi luftëra ideologjike, burimore, energjitike dhe ekonomiko-financiare kundër Perëndimit. Qëllimi është të shterojë potencialin ekonomik dhe financiar të Perëndimit, veçanërisht dominimin e dollarit amerikan. Ukraina është një nga vendet më të mëdha në Evropë për sa i përket popullsisë dhe territorit, kështu që mund të thithë lehtësisht një sasi masive dollarësh. Rusia shpreson se barra e madhe e mbështetjes ekonomike dhe ushtarake për Ukrainën do të krijojë ndarje brenda NATO-s dhe Bashkimit Evropian. Në fushën e betejës, Rusia nuk ka hequr dorë nga qëllimi i saj kryesor për të pushtuar rajonin e Donbasit dhe zona të tjera të “Novorossiya” në Ukrainën jugore dhe lindore. Ajo vazhdon fushatën e saj të fshehtë të mobilizimit dhe vazhdon të kërcënojë Kievin dhe pjesën tjetër të Ukrainës.
Rusia e kuptoi që në fillim lufta si kundër Perëndimit, por që kur armët më të avancuara perëndimore filluan të mbërrinin në Ukrainë, veçanërisht HIMARS (Sistemi i raketave të artilerisë me lëvizshmëri të lartë), është bërë një realitet i pashmangshëm. Sulmet efektive me raketa në pjesën e pasme të ushtrisë ruse, urat dhe depot e municioneve ishin një thirrje zgjimi. Ukrainasit u befasuan me aftësinë e tyre për të kapur dhe inkorporuar teknologji të reja në luftë. Rusia u përgjigj me një ndryshim taktike dhe strategjie. Tani po shmang mbylljen e pjesës së përparme ose përqendrimet e depove dhe pajisjeve të municionit. Më tej, ajo po kërkon mënyra të reja për t’iu kundërvënë HIMARS-it, për shembull duke përdorur sistemet raketore anti-ajrore Buk-M3 dhe Pantsir për të tentuar të kapin raketat.
Por realitetet gjeopolitike dhe ushtarake janë të tilla që zyrtarët rusë duhet të vazhdojnë të ndjekin penalisht luftën, sepse ata ende nuk i kanë arritur qëllimet e tyre. Të ndalosh sulmin pa marrë Donbasin do të ishte vetëvrasje politike, madje edhe për Putinin. Ndërprerjet në furnizimet me ushqime, modelet e migrimit dhe tregjet e energjisë janë e vetmja levë reale që i ka mbetur Rusisë.
Në të vërtetë, situata do të përshkallëzohet pavarësisht vijave të kuqe të nxjerra nga të dyja palët. Rusia dëshiron ta mbajë konfliktin një konflikt indirekt me Perëndimin dhe dëshiron që Perëndimi të kufizojë mbështetjen ushtarake dhe armatimin që, për shembull, mund të kërcënojë atdheun rus ose të minojë kontrollin rus të hapësirës së saj ajrore. Perëndimi, dhe veçanërisht NATO-ja, dëshiron të parandalojë përhapjen e konfliktit në rajone më të ndjeshme si Balltiku dhe Polonia. Deri më tani, askush nuk duket i gatshëm të heqë dorë nga fantazma pavarësisht humbjeve të mëdha.
Vijat e kuqe nuk janë të paprekshme, sigurisht, por ato ofrojnë një ndjenjë se çfarë do të duhej për të nisur një luftë shumë më të madhe, apo edhe një shkëmbim bërthamor. Deri më tani, të gjitha palët, përfshirë Ukrainën, janë të gatshme të vazhdojnë me shpejtësi. Rusia ende nuk i ka sulmuar drejtpërdrejt qendrat politike dhe ushtarake të Ukrainës, as nuk i ka bombarduar masivisht qytetet ukrainase. Por sa më shumë të dobësohet ushtria ruse, aq më joshëse do të jetë për të që të ndërmarrë veprime më drastike. Perëndimi është ende një burim i rëndësishëm i ndihmës ushtarake, por kjo ndihmë përbëhet nga avionë të vjetër dhe platforma të tjera të mbrojtjes ajrore. Nëse fillon të dërgojë teknologji më të sofistikuara dhe më të avancuara, do të ndryshonte ekuilibrin e fuqisë në konflikt dhe kështu potencialisht do të tërhiqte Perëndimin dhe Rusinë në një luftë të përshkallëzuar. Perëndimi nuk është aktualisht i përgatitur për të marrë këtë rrezik.
Regjimi i Putinit synon të mbijetojë, ndaj është më se i gatshëm të luajë lojën e gjatë. Moska e sheh luftën në Ukrainë si një front ushtarak në një konflikt ekonomik, politik dhe diplomatik me Perëndimin. Në një forum të fundit ekonomik në Shën Petersburg, Putin madje tha se veprimet kundër Rusisë vetëm do të përkeqësojnë më tej ndarjet në Perëndim, siç dëshmohet nga hakmarrja e Rusisë në tregun e energjisë.
Teoricieni ushtarak B. H. Liddell Hart tha se “Strategjia e madhe duhet të llogarisë dhe zhvillojë burimet ekonomike dhe fuqinë punëtore të kombeve në mënyrë që të mbështesë shërbimet luftarake”. Putin duket se e ka marrë për zemër këtë. Lufta e zgjatur e prishjes së Rusisë ka për qëllim thjesht të lodhë armiqtë e saj; bërja e Ukrainës një vrimë e zezë që thith para dhe burime është thelbësore për këtë qëllim. Që Rusia të arrijë objektivat e saj gjeopolitike, mund të duhet vetëm të marrë kohën e saj./GPF
Fraksion.com
