Sekretari i Përgjithshëm i NATO-s për Utøya: Ne duhet të qëndrojmë për vlerat tona, të mbështesim Ukrainën

Sekretari i Përgjithshëm i NATO-s, Jens Stoltenberg iu drejtua Lidhjes Rinore të Punëtorëve (Arbeidernes ungdomsfylking, AUF) në ishullin norvegjez Utøya të enjten (4 gusht 2022), duke nënvizuar rëndësinë e mbështetjes së vazhdueshme për Ukrainën.

Ai vuri në dukje se përparimi i Rusisë ka ngecur përsëri dhe se Ukraina ka demonstruar aftësinë për të kundërgoditur  dhe për të rikthyer territorin nga forcat pushtuese ruse. Ai gjithashtu përshëndeti përparimin e shpejtë në rrugën e Finlandës dhe Suedisë drejt anëtarësimit në NATO, me 23 aleatë që kanë ratifikuar protokollet e pranimit deri më sot.

Fjalimi i Sekretarit të Përgjithshëm të NATO-s Jens Stoltenberg në kampin veror të AUF
Utøya, Norvegji

Pershendetje te gjitheve,
Është shumë mirë që ju shoh.

Kam folur nga disa platforma të rëndësishme.
Por asgjë nuk krahasohet me qëndrimin këtu.
Në terren në Utøya.
Vendi me i bukur në botë.
Aty ku kam qenë çdo verë që nga viti 1974.

Unë me të vërtetë kam gjithçka për të falënderuar AUF-në.
Organizata që ka nënkuptuar gjithçka për jetën time.

Këtu mësova të merrem me politikë.
Këtu mësova të debatoj.
Këtu mësova të drejtoj.

Pra, pa AUF, dhe pa Utøya, nuk do të isha bërë kurrë Sekretar i Përgjithshëm i NATO-s.

Dhe e them këtë, megjithëse e pranoj me gatishmëri se këtu në vitet ’70 mësova se pse Norvegjia duhet të tërhiqej nga NATO sa më shpejt të jetë e mundur.
“Norvegjia, Norvegjia jashtë NATO-s” kënduam me gjithë mushkërinë, qofshim dakord apo jo.
Dhe ishta këtu në vitet ’80 që unë ndihmova për të bindur AUF-në për t’i thënë po NATO-s.
Çështja e madhe në kampin tonë veror në 1986.

Unë u zgjodha udhëheqës [i AUF] një vit më parë, në 1985.
Zëvendësja ime Turid Birkeland kishte bërë një udhëtim me mua në Kjærlighetsstien gjatë kampit veror, si një lloj çmimi.

Vajza që fitoi ndoshta nuk e ndjeu se ishte një çmim i madh.

Ajo pa një djalë pak konfuz, i cili, pas disa komenteve të shkurtra hyrëse se nga ishte – Trøndelag – e kaloi pjesën tjetër të udhëtimit duke debatuar për NATO-n.

Siç bëmë gjatë gjithë kampit veror, dhe deri në kongresin kombëtar në 1987.

“Revolucioni nga brenda NATO-s” e quanim ne.
Norvegjisë iu shërbeu më mirë duke promovuar pikëpamjen e saj nga brenda sesa nga jashtë.

Deri më tani, ai argument ka funksionuar më mirë për NATO-n sesa për BE-në, por unë do ta lë këtë debat këtu.

Ata thonë se çdo përpjekje ka rëndësi.
Edhe pse nuk jam i sigurt se ai udhëtim në Kjærlighetsstien bëri një ndryshim!
Por në kongresin tonë kombëtar në 1987 kishte një shumicë në AUF për vazhdimin e anëtarësimit të Norvegjisë në NATO.

Pra, mund të ketë disa që mendojnë se edhe atëherë kisha një plan për t’u bërë Sekretar i Përgjithshëm i NATO-s.
Mund t’ju premtoj se nuk ishte aspak diçka për të cilën kam ëndërruar.
Në atë kohë studioja për t’u bërë ekonomist dhe ëndërroja të bëhesha statisticien.
Ndoshta një ditë mund të gjeja një punë në Bankën Qendrore të Norvegjisë.
Jo si Sekretar i Përgjithshëm i një aleance ushtarake.

Por pozicioni mbetet i njëjtë.
Unë jam ende pro NATO-s.
Dhe kështu është AUF.
Ndaj faleminderit shumë për mbështetjen!

Gjithçka në të cilën ne besojmë dhe nga vijmë, AUF dhe demokracia sociale, bazohet në idenë e bashkëpunimit.
Se ne nuk gjejmë zgjidhjet më të mira individualisht, por së bashku – për komunitetin.

NATO është një komunitet.
Ku ideja bazë është se një sulm ndaj një vendi është një sulm ndaj të gjithëve.
Një për të gjithë, të gjithë për një.

Qëllimi i tij nuk është të provokojë luftë.
Qëllimi është parandalimi i luftës.
Ruaje paqen.
Siç ka bërë NATO për mbi 70 vjet.

Është më e rëndësishme tani se kurrë, në një botë më të rrezikshme.
Me luftë në Evropë.
Aty ku Rusia ka pushtuar Ukrainën.
Presidenti Putin ka sulmuar një vend dhe popull të tërë të pafajshëm, me forcë ushtarake, për të arritur qëllimet e tij politike.
Ajo që ai po bën në të vërtetë është të sfidojë rendin botëror në të cilin ne besojmë.
Ku të gjitha vendet, të mëdha e të vogla, mund të zgjedhin rrugën e tyre.
Ai nuk pranon sovranitetin e vendeve të tjera.

Në fund të fundit, lufta u shkaktua nga kërkesa e tij për kontrollin rus mbi Ukrainën.
Dhe kërkesa e tij që NATO të mos zgjerohet më tej.
Ai nuk e respekton dëshirën e Ukrainës për t’u bërë pjesë e komunitetit tonë.
Ose vendimet sovrane të vendeve të tjera për të aplikuar për anëtarësim në NATO.

Në këtë konflikt, NATO ka dy detyra.
Mbështet Ukrainën.
Dhe parandaloni që konflikti të përhapet në një luftë të plotë midis NATO-s dhe Rusisë.

Së pari, për mbështetjen për Ukrainën.
Ne mbështesim Ukrainën në të drejtën e saj për vetëmbrojtje.
Një e drejtë e parashikuar në të drejtën ndërkombëtare.
Populli ukrainas ka treguar guxim të madh gjatë gjithë luftës.

Që kur Rusia aneksoi Krimenë në vitin 2014, NATO dhe vendet e NATO-s si SHBA, Kanadaja, Britania e Madhe dhe Turqia kanë ndihmuar Ukrainën.
Shumë vende të tjera po kontribuojnë tani, duke përfshirë Norvegjinë.
Kontributi i Norvegjisë në luftën e Ukrainës respektohet shumë.
Në samitin e NATO-s në Madrid pak më shumë se një muaj më parë, të gjitha vendet e NATO-s ranë dakord që ne do t’i mbështesim ato për aq kohë sa të jetë e nevojshme.

Ne kemi një përgjegjësi morale për t’i mbështetur ata.
Ata janë një vend i pavarur, me mbi 40 milionë banorë, të cilët në mënyrë të pajustifikueshme i nënshtrohen një lufte brutale agresioni.
Ne po shohim akte lufte, sulme ndaj civilëve dhe shkatërrime që nuk janë parë që nga Lufta e Dytë Botërore.
Nuk mund të jemi indiferentë ndaj kësaj.

Por, është gjithashtu në interesin tonë që presidenti Putin të mos ketë sukses në ambiciet e tij në Ukrainë.
Një botë ku mësimi për Putinin është se ai merr atë që dëshiron duke përdorur forcën ushtarake është gjithashtu një botë më e rrezikshme për ne.
Nëse Rusia e fiton këtë luftë, ai do të ketë konfirmimin se dhuna funksionon.
Pastaj vendet e tjera fqinje mund të jenë të radhës.

Ne paguajmë një çmim për mbështetjen tonë ndaj Ukrainës.
Për mbështetje ushtarake, humanitare dhe financiare.
Për sanksionet, të cilat kanë rezultuar në rritje të inflacionit dhe rritje të çmimeve në vendet tona.
Por mbani mend – çmimi që paguajmë mund të matet në para.

Çmimi që paguan Ukraina matet me jetë njerëzore.
Qindra të vrarë ose të plagosur çdo ditë.

Ajo që ne shohim tani është një luftë brutale dhe e përgjakshme e acarimit.
Përparimi rus ka ngecur sërish.
Dhe ukrainasit kanë treguar aftësinë për të goditur kundër dhe për të rimarrë territorin, dhe po planifikojnë një kundërsulm në jug.

Detyra e dytë e NATO-s është të parandalojë përhapjen e luftës.
Ne e bëjmë këtë duke mos qenë palë në luftë – nuk po hyjmë në Ukrainë me trupa.
Ne gjithashtu e bëjmë këtë duke treguar qartë se një sulm ndaj një vendi të NATO-s do të shkaktojë një përgjigje nga e gjithë NATO-ja.
Kjo është arsyeja pse ne po rrisim praninë tonë ushtarake në lindje të aleancës.

Që nga fillimi i luftës, ne kemi rreth 40,000 ushtarë nën komandën e NATO-s, kryesisht në lindje.
Mbështetur nga një numër i konsiderueshëm avionësh dhe anijesh.
Në Samitin e Madridit në qershor, ne miratuam një fuqizim të ri në shkallë të gjerë të mbrojtjes sonë.
Një model i ri force, me forca të caktuara që janë paracaktuar për të mbrojtur vende specifike të NATO-s.
Mbi 300,000 forca në gatishmëri të lartë në të gjithë Aleancën, dhe më shumë materiale ushtarake të paravendosura, kryesisht për të mbrojtur pjesën lindore të Aleancës.
Ose siç thoshin romakët e lashtë:
“Nëse doni paqen, duhet të planifikoni për luftë.”
Parandalimi parandalon konfliktin.

Presidenti Putin besonte gjithashtu se nëpërmjet përdorimit të forcës ushtarake do të kishte më pak NATO pranë kufirit të Rusisë.
Qëllimet dhe kërkesat e tij të deklaruara për NATO-n janë që ne duhet të tërheqim forcat tona, të heqim të gjithë infrastrukturën ushtarake dhe të mos pranojmë më shumë shtete anëtare.
Ai ka arritur të kundërtën.
Një NATO më e fortë dhe më e bashkuar, më e shkathët dhe vendimtare.
Me më shumë forca në kufi.
Dhe Finlanda dhe Suedia, të cilat së shpejti do të jenë anëtarë të plotë të aleancës.

Kjo ishte zgjedhja e tyre.

Senati amerikan ratifikoi pak orë më parë protokollet e anëtarësimit.
Kjo e çon në 23 numrin e aleatëve që tani kanë ratifikuar pranimin e Finlandës dhe Suedisë në NATO.
Dhe disa janë afër përfundimit të proceseve të tyre kombëtare.
Deri më tani, ky ka qenë procesi më i shpejtë i anëtarësimit në historinë moderne të NATO-s.

Putini na quan NATO agresive dhe ekspansive.
Kjo është një histori që nuk duhet ta pranojmë kurrë.
Këto janë vende të lira, demokratike që kanë zgjedhur vetë.

Pranimi i tyre do të forcojë NATO-n.
Ajo do të forcojë bashkëpunimin e mbrojtjes në rajonin nordik.
Dhe do të forcojë Norvegjinë.

Lufta e Presidentit Putin kundër Ukrainës dhe kërcënimet e tij kundër vendeve fqinje shqetësojnë gjithashtu Norvegjinë.
Ne kemi parë për shumë vite që Rusia po riarmatoset në veri.
Me armë të avancuara bërthamore, raketa hipersonike dhe baza të shumta.

Sulmet kibernetike kundër Storting në vitin 2020 kishin origjinë ruse.
Pak kohë më parë Norvegjia u ekspozua sërish ndaj disa sulmeve hakerash ku përgjegjësinë e mori një grup rus, “Killnet”.
Dhe për fat të keq, ne gjithashtu duhet ta marrim seriozisht kur politikanët kryesorë rusë kërcënojnë të thyejnë marrëveshjen e vijës së delimitimit me Norvegjinë.
Marrëveshja që rregullon kufirin tonë të përbashkët në det në Detin Barents dhe Oqeanin Arktik dhe burimet e mëdha që gjenden atje.

Marrëveshja e vijës së delimitimit u negociua nga [Kryeministri] Jonas [Gahr Støre] kur ai ishte ministër i Jashtëm.
Ai bëri një punë të shkëlqyer që ka siguruar vlerat e Norvegjisë dhe një marrëdhënie të qëndrueshme afatgjatë me vendin tonë fqinj.

Marrëdhëniet e mira fqinjësore kërkojnë kufij të qartë.
Mosmarrëveshjet për kufijtë mund të çojnë në konflikte të mëdha.

Kërcënimet e Rusisë dhe ngritja ushtarake e Rusisë do të thotë se NATO po forcon praninë e saj në veri.
Kështu është edhe Norvegjia.
Është mirë që Norvegjia po investon në avionë të rinj luftarakë.
Avion vëzhgimi detar.
Dhe ka më shumë aktivitet në rajonin verior.

Një botë më e rrezikshme do të thotë që ne duhet të investojmë më shumë në mbrojtje.

Për të ruajtur paqen.

Për çdo gjë tjetër për të cilën ne kujdesemi dhe jemi të pasionuar, të tilla si luftimi i ndryshimeve klimatike, eliminimi i varfërisë në botë dhe krijimi i mjedisit të duhur për njerëzit që të bëjnë jetë të mirë, bëhet krejtësisht e pakuptimtë nëse nuk arrijmë të sigurojmë paqen.

Këtë e kuptuan veteranët e partisë sonë, Einar Gerhardsen, Trygve Bratteli dhe Oscar Torp.
Që do të thoshte se në vitin 1949 ata bënë një zgjedhje të rëndësishme dhe të vështirë.
Që Norvegjia të mos jetë më një vend neutral dhe i paangazhuar, por të bëhet anëtare e NATO-s.

Në atë kohë pati edhe një debat të brendshëm.
Në votimin e parë, një pakicë votoi kundër.
Por më pas menaxhmenti dhe bordi i drejtorëve zbuluan se kjo do të konsiderohej si një votim provë.
Ata votuan përsëri dhe ishte unanim.
Në atë kohë kishte më shumë ligj dhe rend!
Norvegjia në NATO!

Mbrojtja e fortë është një parakusht themelor për një shoqëri të sigurt dhe të qëndrueshme.

Ne e sigurojmë këtë më së miri kur qëndrojmë së bashku – dhe për këtë arsye jemi pafundësisht më të sigurt se kur jemi vetëm.

Të dashur të gjithë,
Është shumë bukur të jesh këtu.
Ne vendin me te bukur ne bote.
Dhe platforma më e rëndësishme nga të gjitha.

Unë në fakt kam një foto nga këtu, nga toka, në zyrën time në Bruksel.

Këtë ua tregoj të gjithëve që e vizitojnë.
Dhe kur takoj njerëz në mbarë botën, ata shpesh përmendin Utøya.
Natyrisht për shkak të 22 korrikut, por edhe sepse ata kanë respekt të madh për mënyrën se si e keni marrë ishullin dhe e keni bërë atë që është sot.
Ata kanë respekt të thellë për këtë dhe unë jam mirënjohës.

Kështu që faleminderit shumë për gjithçka që AUF dhe Utøya kanë nënkuptuar për jetën time.
Për mbështetjen e NATO-s.
Dhe për mua!

 

Fraksion.com