Lufta e Ukrainës, e ripërcaktuar
Nga George Friedman
Lufta në Ukrainë filloi nën një supozim të gabuar të ndarë nga shumë njerëz, duke përfshirë Shtetet e Bashkuara, se nëse Rusia do të pushtonte, ajo do ta mundte Ukrainën dhe do ta bënte këtë shpejt. Rusët i dislokuan forcat e tyre pa kujdes, pa shumë vëmendje për ukrainasit. Kur rusët hasën në rezistencë kundër forcave të tyre të blinduara dhe të këmbësorisë të çorganizuara, që vepronin pothuajse pa mbështetje ajrore, ata pranuan problemet, por vazhduan të supozonin se problemet me të cilat përballeshin ishin thjesht fërkimi i fushës së betejës dhe jo diçka që rrezikonte rezultatin që ata supozonin se ishte i tyre.
Shtetet e Bashkuara ende prireshin ta ndanin atë pikëpamje, por dërguan furnizime në Ukrainë nëpërmjet Polonisë, një lëvizje që synonte të tregonte se Uashingtoni ishte më i përkushtuar ndaj rezistencës sesa besimit se Rusia ishte në rrezik. Moska vazhdoi të ushtrojë presion në tre fronte: nga Bjellorusia në veri, përmes Donbasit në lindje dhe nga Krimea në jug. Ishte një përparim kaotik falë mungesës së koordinimit të fronteve dhe pamundësisë për të furnizuar tre fronte të veçanta njëkohësisht. Dështimi rus u simbolizua nga rezerva 40 milje e tankeve që lëviznin në jug nga Bjellorusia në drejtim të Kievit.
Gjëja më befasuese dhe që mund të studiohet nga historianët ushtarakë për vitet në vijim, është se rezistenca ukrainase nuk u thye dhe në shumë raste u intensifikua. Kjo çoi në një rivlerësim nga amerikanët dhe rusët se ukrainasit mund të rezistonin me sukses për një periudhë të gjatë kohore, duke i turpëruar rusët aq shumë sa do t’u kushtonte atyre besueshmërinë e nevojshme me partnerë si Kina. Nga pikëpamja amerikane, Ukraina kaloi nga një kauzë e humbur, në të cilën humbja duhej të vinte me hijeshi, në një mundësi strategjike.
Zhvendosja u bë e mundur nga dështimet ruse. Uashingtoni kishte bërë tashmë atë që mendonte se ishte lëvizja strategjike më pak e rrezikshme në zhvillimin e luftës ekonomike dhe financiare kundër Moskës dhe në bashkimin e NATO-s për të mbështetur misionin. Por kjo nuk shpjegon problemet ruse në fushën e betejës: logjistikën, paaftësinë për të ngritur luftën e lëvizshme për shkak të logjistikës dhe mungesën e këmbësorisë së stërvitur. Kjo është arsyeja pse, edhe pse Rusia braktisi goditjen e saj të blinduar drejt Kievit nga Bjellorusia, dhe ndërsa miratoi një strategji shumë më të kujdesshme për të lëvizur kundër Donbasit, ku tashmë kishte ndikim të konsiderueshëm, dhe një sulm nga jugu drejt Odesës, koha nuk ishte në anën e Moskës.
Kështu Rusia solli një komandant të ri që kishte operuar në Siri duke përdorur si luftën konvencionale ashtu edhe sulme kundër popullatës. E njëjta taktikë e aplikuar në zonat urbane funksionoi, por më ngadalë dhe me viktima më të mëdha për këmbësorinë sesa Rusia mund të përballonte lehtësisht. Në këtë pikë, u bë e qartë se forcat ukrainase ishin shumë të motivuara dhe mjaft të trajnuara mirë. Ata mund të kenë viktima, t’i zëvendësojnë dhe të mos kenë kolaps të forcës së tyre. Jo kështu me Rusinë. Ukraina ka shumë të ngjarë të luftojë rusët deri në një ngërç që rusët nuk mund ta përballonin ushtarakisht apo politikisht. Duke pasur parasysh mungesën e rezervave ruse, ishte e mundur që Ukraina mund t’i detyronte rusët të zmbrapseshin apo edhe të tërhiqeshin.
Në këtë pikë, strategjia e SHBA-së ndryshoi. Gjatë fundjavës, sekretari amerikan i shtetit dhe sekretari i mbrojtjes shkuan hapur në Kiev, duke treguar shpërfillje për përgjimin rus dhe u ofruan ukrainasve një infuzion masiv armësh nga mjetet ajrore pa pilot deri te artileria, radarët dhe gjithçka tjetër që nevojitet për të armatosur një ushtri moderne. Fakti që mbërritja e këtyre armëve nëpërmjet Polonisë do të merrte pak kohë, tregoi një shkallë tjetër besimi, që ishte se luftimet do të vazhdonin në javët dhe muajt që do të merrte dorëzimi. Kur shikojmë grupin e plotë të armëve, mund të shohim se SHBA-ja tani po armatos një forcë të aftë për të shkuar në sulm.
Lufta ka përfshirë gjithmonë SHBA-në dhe Rusinë, por në një farë kuptimi, tani është një duel i hapur mes tyre. Rusët duhet të sigurojnë trupa dhe pajisje. SHBA ofron pajisje, por jo trupa. Basti amerikan është që Ukraina mund të nxjerrë më shumë dhe forca të trajnuara më mirë të armatosura me armë të avancuara, ndërsa Rusisë do t’i duhet të luftojë për të zëvendësuar humbjet e saj. Është shumë më e lehtë për Shtetet e Bashkuara të prodhojnë dhe dërgojnë armë sesa për rusët të mbajnë humbje.
Kjo e vë Rusinë në një pozitë të vështirë. Duke pasur parasysh flukset e armëve të shpallura dhe armët e tjera që ka të ngjarë të furnizohen, ajo duhet të përpiqet t’i japë fund luftës në muajin e ardhshëm, vetëm kundër një force ukrainase shumë më të armatosur dhe të motivuar. Dhe duke mos arritur t’i thyejë ato deri tani, drejtimi i luftës po shkon kundër rusëve.
Vizita e dy zyrtarëve të lartë të kabinetit, dhe listimi shumë i hapur i të paktën një pjese të dërgesave të armëve, synon qartë t’i sinjalizojë Moskës se jo vetëm që nuk do t’i mposhtë ukrainasit, por Ukraina mund ta detyrojë Rusinë nga fusha e betejës krejtësisht. Natyrisht, një sulm parandalues rus tani është një mundësi, por një strategji e qartë për Ukrainën është të mbajë, të tërhiqet dhe të riarmatoset. Ndoshta edhe amerikanët shpresojnë se kjo do t’i detyrojë rusët në tryezën e bisedimeve. Ky do të ishte rreziku më i vogël. Sigurisht, rusët, inteligjenca e të cilëve me siguri e dinte se kjo po vinte, do të duhet të rikalibrojnë një luftë që nuk ishte kalibruar kurrë.
Fraksion.com
