Koha e “ndihmës hyjnore” për Putinin

Nga George Friedman 

Alexander Dvornikov nuk është një emër i njohur, por mund të jetë së shpejti. Ai është personi që  presidenti rus Vladimir Putin e ka vënë në krye të luftës në Ukrainë, pas asaj që mund të përshkruhet me bujari si një fillim zhgënjyes për Moskën. Dvornikov është merita për shpëtimin e fushatës ruse në Siri dhe Kremlini shpreson se ai mund të përsërisë sukseset e tij në Evropë.

Në Siri, Dvornikov e kuptoi se Rusia po luftonte një forcë të shpërndarë këmbësorie me lidhje të thella me popullsinë e zonave ku ata luftonin, kështu që ai filloi një luftë kundër atyre popullsive duke i fokusuar burimet e tij jo te vetë luftëtarët, por te miqtë dhe familjet e tyre. Ai synonte t’i tmerronte ata dhe kështu të rrënjiste një dëshirë të thellë për t’i dhënë fund luftës. E thënë më pak klinikisht, Dvornikov kreu vrasje masive, një masë e llogaritur që synonte të shpëtonte jetë ruse dhe të frikësonte popullatat e tjera që të qëndronin jashtë luftës. Putin e emëroi atë për shkak të reputacionit të tij dhe aftësisë së tij për të komanduar dhe masakruar.

Siria dhe Ukraina ndryshojnë në një mënyrë thelbësore: sirianët nuk kishin mbështetje të jashtme, ukrainasit kanë NATO-n. Deri më tani, NATO ka qenë pjesë e një lufte ekonomike kundër Rusisë dhe një burim armësh për ukrainasit. Nuk e ka kaluar kufirin e ndërhyrjes direkte, të hapur në një shkallë të madhe. Dvornikov mund ta ndryshojë këtë.

Anëtarët e NATO-s e kanë bërë të qartë se nuk do të ndërhyjnë drejtpërdrejt, por me rritjen e mizorive, do të rritet edhe presioni për të vepruar. Publiku i shumicës së vendeve të NATO-s kundërshton ndërhyrjen, por nevojiten vetëm disa Buchas për të ndryshuar qëndrimet e tyre. Dhe vetë SHBA-ja nuk është kurrë larg.

Emërimi i Dvornikov për të shpëtuar ditën është një Hail Mary. Por kjo e humbet pikën. Edhe nëse brutaliteti i Dvornikov mund të qetësojë disi Ukrainën, ai do të bindë pjesën tjetër të botës që të mbajë sanksionet në fuqi, duke institucionalizuar kështu efektet e tyre gjymtuese ekonomike. Lufta ekonomike po zhvillohet nga një koalicion masiv global. Rusia nuk ishte e fortë ekonomikisht përpara luftës, por ka disa pretendime se produkti i brendshëm bruto i Rusisë po tkurret me 50 për qind. Kjo mund të jetë e ekzagjeruar, por nuk ka dyshim se gjërat janë të këqija. Që Rusia të “fitonte” në Ukrainë nuk do ta zgjidhte këtë problem. Nëse ka ndonjë gjë, ajo mund ta komplikojë atë.

Me Dvornikov që menaxhon Ukrainën, Rusia duhet të kalojë nga një Hail Mary e vetme në një të dytë më të madhe. Mënyra e vetme për të fituar në Ukrainë dhe për t’u çliruar nga sanksionet është krijimi i një baze për negociata dhe lëshime reciproke. Për ta bërë këtë, Rusia duhet të ketë një bazë mbi të cilën ta detyrojë Perëndimin të heqë dorë nga regjimi i sanksioneve – domethënë, duke pasur diçka për të tregtuar. Rusia nuk mund të vendosë sanksione ekuivalente, as nuk mund të ngjall simpatinë e publikut për Rusinë. Kjo i lë vetëm një mundësi: të kërcënojë ekonomitë perëndimore duke kërcënuar sistemin tregtar.

Kjo kërkon një zgjidhje ushtarake. Rusia ka mbi 20 nëndetëse të klasit Kilo, nëndetëse me naftë që nuk kanë rrezen dhe qëndrueshmërinë e nëndetëseve me energji bërthamore, por megjithatë janë në gjendje të mbajnë si silurët ashtu edhe raketat e lundrimit, që do të thotë se ato lëshohen nga një distancë. Ka një sërë pikash mbytjeje që janë kritike për Perëndimin – Ngushtica e Danimarkës, Ngushtica e Gjibraltarit dhe Gjiri i Meksikës janë vetëm disa. Një goditje demonstruese do të mbyllte tregtinë dhe do të rriste normat e sigurimit, ndërsa marinat përpiqen të përcaktojnë shtrirjen e vendosjes dhe objektivin. Qëllimi i rusëve do të ishte të demonstronin praninë, të prishnin kontaktin dhe të shmangnin. Pasiguria do të kërcënonte tregtinë.

Natyrisht, kjo do të ishte përshëndetja përfundimtare e Hail Mary, dhe për të cilën po shkruaj sepse është për mua një shqetësim kryesor nga çdo komb armiqësor që dëshiron të përmirësojë pozicionin e tij negociues me SHBA-në (ose çdo komb tregtar). Në shumicën e rasteve, kjo është një strategji e dyshimtë. Është e dyshimtë edhe këtu. Qëllimi i Rusisë mund të jetë fitorja në Ukrainë, por kjo nuk do ta zgjidhë problemin e saj themelor. Ajo mund të marrë negociata ekonomike vetëm me levë, dhe për momentin, ajo ka pak levë ekonomike. Zgjidhja e vetme e mundshme është ta kthejë këtë në një levë ushtarake. Duke pasur parasysh fuqinë e marinës së SHBA-së dhe NATO-s, kjo është një shpresë e dëshpëruar, por po ashtu është edhe emërimi i Dvornikov. Zgjedhjet e mira po avullojnë.

Unë besoj se Putini në fund po lufton për jetën e tij politike dhe kjo e bën atë të hapur ndaj Hail Marys të lojës. Duke qenë se ai nuk do të shkojë në heshtje, kjo është një zgjedhje e rrezikshme dhe ekstreme. Por ai duket se i favorizon ata për momentin – ndoshta me arsye të mirë./GPF

Fraksion.com