“Kënaqu sa të mundesh!”; A ka ndonjë frazë më të ftohtë për të dëgjuar gjatë shtatzënisë?
“Shijoje sa të mundesh”: sa nuk më pëlqejnë këto pesë fjalë të vogla, të cilat më kanë ndjekur kudo që kur shtatzënia ime u bë e dukshme. Papritur, ato aplikohen për çdo gjë të këndshme – gjumë, pushime, një vakt në një restorant. “Kënaquni sa të mundeni”, thonë njerëzit (sepse kur të vijë fëmija, jeta juaj siç e dini do të përfundojë).
Ata do të thonë mirë, mendoj unë, por do të rrëfej se jam tronditur nga negativiteti që rrethon prindërimin. Njerëzit duket se mendojnë se ata thjesht duhet t’ju tregojnë se sa e vështirë është, lytha dhe të gjitha, ndoshta sepse askush nuk u tha atyre, dhe ata e bëjnë këtë me zellin e misionarëve: ata e kanë parë të vërtetën dhe është e tmerrshme ta shohësh. Hollie McNish ka një libër me poezi rreth prindërimit të quajtur Askush nuk më tha. E imja do të quhej Të gjithë më thanë, gjatë gjithë kohës, derisa më duhej t’i kërkoja të ndalonin.
Gjatë shtatzënisë e kuptoni shumë shpejt se, për arsyen tuaj të shëndoshë, do t’ju duhet të shmangni disa tema. Në muajt e parë, tregimet për abortin dukej se ishin kudo (dhe kjo është në fund të fundit përralla për fatkeqësinë e fertilitetit, e cila, në rastin tim gjithsesi, çoi në besimin se do të ishte pothuajse e pamundur të mbetesh shtatzënë). Nëse arrini në javën e 12-të, papritmas shfaqen histori për anomalitë e fetusit. Dhe pas kësaj janë lindjet e vdekura, lindjet traumatike, sepsa, vdekja. E gjeta veten të dëshpëruar për të lexuar një tregim në vijat: “Gruaja ngjiz fëmijën natyrshëm, vetëm për të mbajtur dhe lindur fëmijën e përmendur pa komplikime”.
Kjo nuk duhet të jetë e kotë në lidhje me vuajtjet e vërteta të shumë grave, të cilat për dekada u mbuluan nga heshtja e turpshme. Shtatzënia dhe lindja mund të jenë të rrezikshme dhe traumatike, veçanërisht për gratë, por edhe për burrat. Një pjesë e arsyes që ne po i shohim këto histori tani është sepse kulti i pozitivitetit të amësisë ndihej kaq mbytës. Midis grupit tim të miqësisë janë gra dhe partnerët e tyre që kanë pësuar lindje traumatike, humbje të shtatzënisë dhe depresion pas lindjes. Disa njerëz janë bërë prindër gjatë pandemisë, me të gjitha sfidat unike që paraqet. Unë i kam dëgjuar dëshmitë e tyre dhe, shpresoj, i kam mbështetur. Këto biseda janë shpesh të gjata dhe të nuancuara dhe paraqesin momente gëzimi dhe dhimbjeje. Ata ndoshta pasqyrojnë më mirë përvojën e të qenit prindër sesa shumë artikuj mund ta bëjnë.
Jo, janë të huajt ata që duket se paraqesin më shumë negativitet. Është sikur ata mendojnë se gratë shtatzëna po enden verbërisht drejt prindërimit dhe duhet t’u tregohet drita. Implikimi është se përpara se të nisnim këtë rrugëtim, ne jetuam ekzistenca të shkujdesura pa përgjegjësi. Por ky nuk është realiteti për të gjithë: për shembull, kur isha fëmijë kam qenë kujdestare për vëllain tim. Të tjerët do të kenë ushqyer të dashurit gjatë sëmundjes dhe vdekjes, ose do t’i kenë mbështetur ata gjatë periudhave të sëmundjes mendore. Mund të mos jetë një përvojë identike me atë të të qenit prind, por ka shumë mënyra për t’u kujdesur dhe për ta shprehur këtë kujdes. Të tjerët që janë pa fëmijë i ushtrojnë impulset e tyre të kujdesit përmes rrjeteve të familjes dhe komunitetit të tyre, nëpërmjet nxitjes, vullnetarizmit, aktivizmit politik. Ose mbase, të ndyrë siç ka qenë Papa për këtë, ata kujdesen për kafshët. Të gjithë jemi pjesë e një kolektivi, përkujdesja e të cilit është një pjesë thelbësore.
Të paktën, kështu e shoh unë. Disa e përcaktojnë prindërimin si një vijë ndarëse – nga njëra anë ata që e nisin atë, nga ana tjetër ata që nuk e bëjnë. Por kurrë nuk e kam parë kështu: preferoj të zgjedh solidaritetin.
Njerëzit shpesh thonë se kur je shtatzënë, bëhesh pronë publike. Në Making Babies, Anne Enright shkruan se si, gjatë shtatzënisë, ajo ndjeu se u bë një lloj enë për parashikimet e njerëzve të tjerë. “Pavetëdija e të gjithëve ishte shumë afër gojës së tyre,” shkruan ajo. “Çfarëdo që të shkaktoi trupi im shtatzënë nuk ishte politik, apo social, ishte kafshëror dhe i lashtë dhe mjaft i pafuqishëm.”
Ndoshta, në të gjithë negativitetin prindëror, ne po shohim një korrigjim të tepërt. Një përpjekje për të qenë më i sinqertë në lidhje me sfidat që janë derdhur në një valë që, nganjëherë, mund të ndihet dërrmuese, veçanërisht për ata që janë të prirur ndaj ankthit ose që kanë vuajtur nga sëmundje mendore. E gjeta veten duke u kapur pas historive të atyre pak të panjohurve që buzëqeshnin me lajmet e mia dhe më tregonin për gëzimet e tyre prindërore: taksi që më mori nga takimi im i parë me mami dhe më tha se sa shumë i pëlqen të jetë baba; gruaja me pushime, e cila përshkroi gjallërisht gjidhënien e djalit të saj, sesi sytë e tij të vegjël të errët do të mbylleshin me të sajat, në mënyrë që të ndiheshin si dy njerëzit e vetëm në botë. Sa herë që dëgjoja një tjetër “Kënaqu sa të mundesh”, mbaja këto fragmente dhe përpiqesha të mos bëja panik.
Fraksion.com
