Makthi i Ukrainës sapo ka filluar, por Putin nënvlerësoi ‘rizgjimin’ e Perëndimit

Teksa dita ditës situata në Ukrainë përshkallëzohet, Ish-Sekretari i Shtetit për Çështjet e Jashtme dhe Zhvillimit të Mbretërisë së Bashkuar, William Hague në një analizë të tij shprehet se makthi për të sapo ka filluar.

“Pamjet dhe raportet nga Ukraina dëshmojnë paaftësinë e tyre befasuese: tanke pa karburant, makina të blinduara të dërguara në zonat urbane pa këmbësorinë mbështetëse dhe kolona automjetesh nën sulmin me dron.

Të hënën në mëngjes, një ese e një historiani nga Moska që lavdëron Putinin për zgjidhjen e çështjes së Ukrainës u publikua shkurtimisht nga nje media zyrtare.

“Tani ky problem ka ikur. Ukraina është kthyer në Rusi”– thoshte ai.

Por ushtria ruse po përparon më ngadalë se makina e saj e propagandës. Tashmë, Kievi ishte menduar të kishte kapitulluar, me një regjim kukull të instaluar dhe ushtrinë ukrainase të shpërbërë. Në mungesë të kësaj, Putin ndjeu se duhej të ngrinte nivelin e gatishmërisë së forcave të tij bërthamore për të na kujtuar të gjithëve fuqinë e tij.

Ashtu si pushtimi i tij i Ukrainës ishte plotësisht i parashikueshëm në javët e fundit, po kështu do të reagojë ai ndaj pengesave që kanë pësuar forcat e tij deri më tani. Oferta e tij për bisedime është një mashtrim: çdo përparim në bisedime duhet të fillojë me një armëpushim dhe ai nuk do t’u lejojë ukrainasve një shans për t’u rigrupuar dhe përmirësuar mbrojtjen e tyre.

Ndërsa është e qartë se shumë diplomatë dhe zyrtarë rusë mendojnë se ai ka bërë një gabim të tmerrshëm, nuk do të mund të bëjnë asgjë tani për të frenuar presidentin e tyre të izoluar, paranojak, obsesive dhe gjithnjë e më të zemëruar. Dhe tragjikisht për popullin e Ukrainës, ai nuk do të ketë asnjë dyshim për atë që duhet të bëjë. Ai do t’u thotë gjeneralëve të tij që të shkojnë më thellë, më shpejt, më brutalisht dhe shkatërrues nëse është e nevojshme. Humbja e madhe e jetës në sulmet me raketa në Kharkiv është një shenjë e sigurt e asaj që do të ndodhë.

Asgjë nuk ka më shumë rëndësi për Putinin se sa nënshtrimi i i shpejte i Ukrainës. Ai dëshiron t’i paraqesë botës një fakt të kryer. Vonesa e çdo dite sjell më shumë armiqësi në kokën e tij nga e gjithë bota, dhe sanksione  vdekjeprurëse që rrjedhin nga aleatët perëndimorë.

Logjika e papenduar që rezulton nga kjo është se Putini tani do të hedhë gjithçka që mundet mbi popullin ukrainas. Artileria, krahu më i fortë i forcave ruse, do të përdoret më shumë në zonat e populluara për të hapur një shteg për kolonat e blinduara. Pasi ka siguruar me vonesë komandën e ajrit, ai do të përdorë avionë luftarakë për të terrorizuar civilët. Shteti klient i Bjellorusisë do të udhëzohet të pushtojë për të prerë rrugët e ndihmës humanitare dhe të arratiset në perëndim. Lidershipi ukrainas do të përballet me zgjedhjen e palakmueshme për t’iu nënshtruar kërkesave të Moskës ose për të parë vdekje dhe shkatërrim të pallogaritshëm mes njerëzve të tyre.

Kështu do të funksionojë mendja e sëmurë e një diktatori që ka nisur luftën: më shumë trupa, më shumë dhunë, më shumë presion, më shumë shpejtësi. Dhe kjo do të thotë se makthi i popullit ukrainas sapo ka filluar. Kjo është arsyeja pse dy prioritetet më urgjente për Britaninë dhe aleatët tanë duhet të jenë ndihma e njerëzve që ikin nga konflikti dhe dërgimi i ndihmës vdekjeprurëse për ata që qëndrojnë pas.

Armët nga shumë vende janë të qarta që ende po kalojnë në forcat ukrainase dhe MB ishte më largpamëse se shumica e vendeve në dërgimin e armëve përpara fillimit të konfliktit. Ne duhet të luajmë njëlloj rolin tonë të plotë në pranimin e njerëzve që kanë ikur, duke pezulluar shumë nga rregullat tona normale si një akt solidariteti dhe në emër të njerëzimit të përbashkët.

Vendimi i BE-së për të lejuar ukrainasit deri në tre vjet është i duhuri dhe është pjesë e një zhvillimi tjetër që Putini e nënvlerësoi: rizgjimin e Perëndimit. Një javë më parë, shkrova se pushtimi i afërt kërkonte një ripërcaktim gjithëpërfshirës të politikës perëndimore ndaj Rusisë, asgjë më pak se një ndryshim paradigme. Në ditët e fundit kjo ka ndodhur.

Dikur kaloja orë të gjata si sekretar i jashtëm duke dëgjuar liderët gjermanë të shpjegonin rrënjët e thella të hezitimit të tyre për t’u përballur me Rusinë dhe rolin e veçantë të Berlinit në bindjen e Moskës që të ishte e arsyeshme. Fjalimi i kancelarit të ri, Olaf Scholz, të dielën përfaqësoi një transformim të jashtëzakonshëm të kësaj qasjeje – një angazhim i ri masiv ndaj shpenzimeve të mbrojtjes dhe fillimet e një plani për të reduktuar varësinë nga gazi rus.

Brenda pak ditësh, sanksionet e vendosura ndaj Rusisë kanë kaluar nga simbolike në dëmtuese serioze. Ka ende boshllëqe për t’u plotësuar: ndalimet thelbësore për kryerjen e pagesave të Sëift mund të shtrihen në banka të tjera dhe nevojitet një punë dhe legjislacion i shpejtë për të bllokuar eksportet e teknologjisë së lartë në Rusi. Projektligji i qeverisë për krimin ekonomik duhet të sigurojë që paratë e paligjshme ruse nuk mund të kalojnë nëpër Londër. Të gjitha sanksionet ndaj Rusisë duhet të zbatohen edhe ndaj Bjellorusisë.

Megjithatë, në demonstratat e mëdha publike në qytetet perëndimore, flamujt ukrainas në ngjarje sportive, veprimet në Facebook dhe Google për të ndaluar dezinformimin rus dhe unitetin e qeverive, ne mund të jemi dëshmitarë të diçkaje më thelbësore sesa detajet e sanksioneve. Papritur, një numër i madh njerëzish mund të shohin se as paqja dhe as demokracia nuk mund të merren si të mirëqenë dhe se përqendrimi i përhershëm i pushtetit të madh në duart e një individi të vetëm është një fatkeqësi. Për publikun perëndimor, të çorientuar nga luftërat që pasuan 11 shtatorin dhe të para-pushtuar nga shqetësimet komunale, është një moment zbulues qartësie.

Në udhëheqjen mbresëlënëse të Presidentit Zelensky dhe trimërinë e ukrainasve që mbrojnë vendin e tyre, ne jemi në gjendje të gjejmë një frymëzim që nuk është ndjerë për shumë vite. Është përparësia morale që qëndron tek një shoqëri e hapur dhe një demokraci funksionale, aftësia për të thënë atë që asnjë lider në Moskë, apo Pekin apo Phenian nuk mund t’i thotë popullit të tyre – se ata po luftojnë për lirinë e tyre. A është e tepërt të shpresojmë se një frymëzim i tillë do ta motivojë aq Perëndimin sa që një unitet i ri do të zbatohet në çështjet botërore?

 

Fraksion.com