“Në rastin e Rusisë dhe Ukrainës”; 4 Fazat e një Lufte

Nga George Friedman 

Ndërsa marrim parasysh pretendimin amerikan se Rusia synon të sulmojë Ukrainën – gjë që Kremlini e mohon – është e dobishme të konsiderohen në formë skeletore fazat e luftës për të kuptuar jo vetëm sekuencën, por edhe vështirësinë dhe rreziqet e luftës.

Ka katër faza në sulmin dhe pushtimin e një vendi:

Faza 1: Inteligjenca. Kuptimi se me kë po luftoni, qëllimet dhe aftësitë e tij dhe çfarë synohet të arrijë lufta.

Faza 2: Lufta. Fillon me lëvizjen dhe fuqinë e zjarrit që synon të thyejë vullnetin dhe aftësinë e armikut për të rezistuar.

Faza 3: Profesioni. Okupimi i vendit, ose asaj pjese që është e nevojshme për të arritur qëllimin politik të dëshiruar.

Faza 4: Paqtimi. Pushtuesit synojnë të zbutin armiqësinë e atyre që kanë pushtuar, dhe të thyejnë vullnetin e vendasve për të rezistuar.

Kjo është një përmbledhje e rregullt e asaj që ka të ngjarë të jetë gjëja më e çrregullt që përjetojnë njerëzit. Çdo fazë është më komplekse dhe më e çrregullt sesa mund të duket e mundshme, dhe numri i fazave mund të ngatërrojë mendjen. Megjithatë, thjeshtimi dhe renditja e kaosit të luftës do të na ndihmojë të shtrojmë pyetjet e duhura dhe ndoshta të shohim përgjigjet.

Inteligjenca është faza e parë dhe i paraprin vendimit për të luftuar. Kuptimi i qëllimeve të një armiku të mundshëm ju tregon nëse ajo që ai synon është në përputhje me interesat tuaja. Kuptimi i aftësive të tij ju tregon nëse duhet të merrni rrezikun e madh për të shkuar në luftë. Synimet dhe aftësitë janë gjëra që të gjitha vendet kërkojnë të kuptojnë edhe për kundërshtarin më pak të mundshëm. Ata ju thonë se kë duhet të luftoni dhe kush mund të luftojë me ju. Inteligjenca gjithashtu mund t’ju udhëzojë se kush mund të jetë armiku. Kur Japonia pushtoi Kinën, ajo nuk parashikoi që në kohën e duhur mund të përballej me Shtetet e Bashkuara. Nëse ka një pushtim rus të Ukrainës, SHBA-ja ka një ide mjaft të qartë se kë mund të luftojë nëse ndërhyn. (Kina nuk ka gjasa të ketë aftësinë për të projektuar forcë vendimtare gjatë kornizës kohore të çdo konflikti SHBA-Rusi.) Rusia nuk e di rendin e betejës me të cilën përballet, megjithëse mund të jetë e qartë se çfarë lloj force mund të sjellë një kundërshtar i mundshëm. ariu. Pasiguria politike krijon pasiguri ushtarake.

Faza e dytë është fillimi dhe ndjekja e luftës. Për mbrojtësin vendos agresori. Kur Gjermania, aleate me Bashkimin Sovjetik, pushtoi Poloninë, inteligjenca e Berlinit nuk i tregoi asaj për grupin e kombeve dhe aftësitë afatgjata me të cilat do të përballej. Vendimi për të shkuar në luftë ka për qëllim të parashikojë formën e luftës në fund. Inteligjenca politike është shumë më e vështirë për t’u mbledhur sesa inteligjenca ushtarake. Motorët e luftës mund të fshihen vetëm në mënyrë të papërsosur. Synimet e vendeve janë të vështira për t’u kuptuar, pasi edhe ato vende nuk janë në dijeni të asaj që mund të bëjnë. Sidoqoftë, është thelbësore të vlerësoni se çfarë do të bëjnë kur të përballen me luftën që po filloni, qoftë tani ose në planin afatgjatë. Ju duhet ta dini këtë në mënyrë që të dini rendin e betejës që do të duhet të mposhtni. Hitleri i kuptoi armiqtë e tij të mundshëm. Ai nuk e vlerësoi rendin e betejës që Shtetet e Bashkuara do të sillnin ose qëndrueshmërinë e mbrojtjes sovjetike. Cilido qoftë objektivi i Rusisë në Ukrainë, pasiguria e saj se kush mund të jetë armiku i saj është një pengesë. Kjo është e vërtetë nëse inteligjenca ruse nuk ka depërtuar thellë në vendimmarrjen amerikane.

Faza e tretë është pushtimi i territorit ose vendit të synuar. Pushtimi është një fund. Mjeti për këtë qëllim duhet të jetë shkatërrimi i ushtrisë së armikut, fizikisht ose si çështje morale. Franca kishte aftësinë materiale për të vazhduar t’i rezistonte Gjermanisë naziste, por i mungonte morali. Pushtimi i një vendi është një proces i vështirë dhe kërkon kohë edhe kur nuk ka rezistencë. Së pari është madhësia fizike e vendit dhe kujdesi që duhet të shoqërojë inteligjencën e papërsosur rreth forcës armike. Pastaj është çështja e logjistikës. Ushtarët duhet të hanë, dhe në luftën moderne, benzina duhet të dërgohet në automjete, së bashku me municionet për të zëvendësuar atë që është konsumuar. Në një sulm të blinduar, siç do të ishte rasti në Ukrainë, automjetet e blinduara, edhe kur mirëmbahen mirë, kanë një tendencë për t’u prishur. Kur 50 ton pjesë lëvizëse ndeshen në rrugë, pjesët mund të dështojnë. Dhe ne nuk duhet të nënvlerësojmë armët antitank që i janë dhënë Ukrainës. Çdo sulm duhet të jetë metodik dhe i vetëdijshëm për kërcënimet e mundshme, dhe vetë lëvizja logjistike është më e prekshme se shtytja kryesore dhe po aq thelbësore. Nëse okupimi përballet me rezistencë, lëvizja do të ngadalësohet në mënyrë dramatike. Nëse jo, shqetësimi për mundësinë e rezistencës do të ngadalësojë lëvizjen. Kjo ka pasoja politike, pasi një disfatë e shpejtë e një force përjashton përforcimin nga fuqitë e huaja – ato do të duhej të pushtonin sërish. Një proces i zgjatur i pushtimit rrit gjasat që fuqitë e huaja të ndjejnë presion për të ndërhyrë në emër të mbrojtësve – ose të paktën forca sulmuese duhet të marrë parasysh mundësinë.

Faza e katërt mund të jetë më që merr kohë dhe më e bezdisshme politikisht. Disa popullsi të okupuara pranojnë humbjen. Të tjerët jo. Shembulli më i mirë i efektivitetit ushtarak të rezistencës pas pushtimit është vetë Rusia, ku forcat ushtarake dhe civile vazhduan të rezistonin pas gjermanëve që përparonin, duke i detyruar gjermanët të devijonin forcat drejt paqësimit, gjë që tjetërsoi më tej popullsinë dhe rriti rezistencën prapa vijës së frontit. Britania në Indi u përball me këtë problem në shekullin e 19-të. Pacifikimi është një çështje politike që ka të bëjë me besnikërinë e popullatës ndaj qeverisë së saj dhe armiqësinë e pushtuesve. Nga këndvështrimi i pushtuesve, qetësimi është një thikë me dy tehe, si kufizon rezistencën dhe inkurajon atë përmes natyrës së tij brutale. Natyrisht, nuk është e qartë se sa besnik është populli ukrainas ndaj qeverisë apo parimit të një Ukraine të pavarur, as nuk është e qartë se sa shumë ata nuk i pëlqejnë rusët dhe sa paqësimi rus mund të nxisë rezistencën.

Në rastin e Rusisë dhe Ukrainës, rusët nuk mund të jenë të sigurt nëse SHBA-të do të përfshiheshin apo çfarë armësh do të përdornin. Në luftën moderne nuk është e nevojshme të arrish brenda një kilometri nga një tank për ta shkatërruar atë. Raketat me rreze të gjatë mund të sulmojnë forcën dhe, në mënyrë më të dobishme, sistemin logjistik që e mbështet atë forcë. Një ndërhyrje e SHBA-së do të ishte më e rrezikshmja për Rusinë dhe Moska nuk mund t’i besojë çfarëdo që thotë Uashingtoni, veçanërisht nëse rezistenca e Ukrainës është e fortë, viktimat janë të larta dhe SHBA-të e gjen veten nën presion për të ndërhyrë. Është një rast kur vetë amerikanët nuk e dinë se çfarë do të bëjnë. Në atë rast, ajo që rusët synonin të ishte një luftë e shkurtër mund të zvarritet, me gjasat e paqësimit të suksesshëm të pasigurt.

Operacionet ushtarake kërkojnë minimizimin e pasigurisë. Megjithatë, është në natyrën e luftës që pasiguritë shumëfishohen. SHBA hodhi poshtë idenë e një kundërofensivë gjermane në fund të Luftës së Dytë Botërore. Rezultoi Beteja e Bulge. SHBA-të prisnin që Vietnami i Veriut të hiqte dorë nga dëshira e tij për të bashkuar Vietnamin. Është llogaritur gabim. Dhe Stalini nuk e priste një pushtim gjerman në 1941.

Inteligjenca shpesh dështon. Operacionet ushtarake pësojnë dështime të komandës, komunikimit dhe moralit. Rezistenca ndaj pushtuesit rritet papritur. Aleatët e mbrojtësit dalin si befasi, me sulme ushtarake dhe joushtarake. Burime të shkëlqyera informacioni nga kryeqyteti i armikut rezultojnë se po punojnë për armikun. Për të shkuar në luftë, duhet të ketë një interes mbizotërues për të cilin nuk është e mundur asnjë zgjidhje apo zbutje tjetër.

Kur ne përdorim fazat e luftës si një skelet mbi të cilin mund të mbulohen fazat e ndryshme, lufta bëhet një ide jo tërheqëse. Për rusët, të cilët nuk kanë zhvilluar një luftë të zgjatur shumëdivizioni për gati 75 vjet, opsioni mund të duket tërheqës. Koha fsheh të vërtetat. Por në rastin e Rusisë, e vërteta e luftës do të duhen shekuj për t’u harruar. Rusët kujtojnë Luftën e Dytë Botërore në kockat e tyre. Ata gjithashtu kujtojnë se sa shumë gjëra i llogariti gabim Hitleri, nga rezistenca ruse e deri te kombet që mbështetën Rusinë. Dhe duke kujtuar atë luftë, duke marrë parasysh modelin me të cilin kam ndërruar këtu dhe të panjohurat e mëdha, rusët, nuk mendoj se do të nisin një tjetër. Do të kishte pak kuptim./GPF

 

Fraksion.com