Strategjia e vërtetë e Rusisë është e qartë

Nga George Friedman

 Nëse shikoni të gjithë sjelljen e Rusisë rreth Ukrainës, strategjia e saj bëhet e qartë, ose e qartë aq sa bëhet në gjeopolitikë. Grumbullimi i trupave filloi muaj më parë. Me kalimin e kohës, u kuptua se SHBA-ve dhe aleatëve të saj të NATO-s, mund të ndodhte diçka. Rusët lëshuan kërkesat e tyre disa javë më parë, duke kërkuar që NATO të mos i japë Ukrainës anëtarësimin në aleancë dhe që ajo të tërheqë armët nga Evropa Lindore. E thënë ndryshe, Moska donte të kthehej në një status quo që kishte mbajtur përpara rënies së Bashkimit Sovjetik.

Kështu që doli shpjegimi për sjelljen ruse. Kërkesat e Moskës e bënë të duket sikur Ukraina dhe Evropa Lindore përbënin një kërcënim unik për Rusinë që do të zvogëlohej nëse NATO braktis anijen. Kjo është thjesht e pavërtetë; raketat nuk kanë më nevojë të jenë afër për të qenë objektivi në mënyrë që të jenë një kërcënim. Prandaj, kjo kërkesë kishte pak kuptim, përveç rastit që kam kërkuar: Rusia ka nevojë për thellësi strategjike kundër një sulmi tokësor. Sado i pamundur të jetë ky kërcënim, ai është primar dhe i thellë. Ky kërcënim do të pakësohej disi nëse NATO tërhiqej drejt perëndimit, por do të hiqej vetëm nëse trupat ruse përfundimisht do të vendoseshin drejt perëndimit.

Problemi me këtë linjë të të menduarit është se Rusia e dinte mirë se SHBA dhe aleatët e saj do të refuzonin kërkesat e saj.

Një teori tjetër ishte se Rusia gjithmonë synonte të pushtonte Ukrainën. Ajo donte që Shtetet e Bashkuara të refuzonin ofertën e saj për të justifikuar një luftë. Evropianët në përgjithësi nuk duan një luftë,  e as shumë Shtetet e Bashkuara. Rusët mund të kenë besuar se refuzimi i kërkesave të tyre do të kishte krijuar shqetësim serioz në Evropë, por jo më shumë se një ndërgjegjësim i interesuar në Shtetet e Bashkuara. Pra, nëse e zhvendosim fokusin nga Ukraina, qëllimi i Rusisë mund të ketë qenë thjesht të ndajë NATO-n aq thellë sa të mos mund të riparohej kurrë. Duke marrë parasysh se evropianët nuk janë të gatshëm të mbështesin financiarisht aleancën, SHBA-ja nuk u beson anëtarëve të saj që të ndajnë të gjitha rreziqet dhe me forcat e përgjithshme ekonomike që e ndajnë Evropën, Rusia nuk duhet të përpiqet aq shumë për të ndarë aleancën.

Në këtë pikë, Gjermania, lideri de fakto i Evropës, është thelbësor. Ekonomia e saj aktualisht është dobësuar nga kufizimet në tregun e saj të eksportit dhe pabarazitë e brendshme nga pandemia COVID-19. Një nga faktorët stabilizues të ekonomisë së saj ka qenë besueshmëria e eksporteve të gazit natyror rus, një besueshmëri që do të rritej nga gazsjellësi Nord Stream 2. Rusia ka nevojë për të ardhurat nga shitja në Evropë në përgjithësi dhe Gjermani në veçanti. Veprimet e Rusisë pranë Ukrainës kanë krijuar kështu një enigmë. Gjermania – dhe në të vërtetë, të gjithë anëtarët e NATO-s – kanë nevojë për energjinë e Rusisë, por nuk i beson Rusisë. Një luftë mund ta detyrojë Rusinë të ndalojë eksportet në Evropë, duke i dhënë Gjermanisë dhe të tjerëve zgjedhjen midis kaosit të brendshëm dhe sigurisë afatgjatë nga Rusia. Rusia nuk ka bërë asnjë lëvizje të hapur sepse ideja e një sulmi është më e fuqishme se një sulm aktual.

Kjo do të shpjegonte pse kërkesat ruse duhej të refuzoheshin, duke penguar një pushtim ndërsa frika nga lufta rritet. Kjo do të shkaktonte gjeste gjermane të solidaritetit me NATO-n, ndërkohë që kërkonte urgjentisht një zgjidhje që do ta detyronte Rusinë të tërhiqej. Do të shpjegonte durimin e jashtëzakonshëm të Moskës me përgjigjen e SHBA-së dhe do të shpjegonte premtimin se pavarësisht nga forcat masive, nuk do të ketë luftë. Nëse NATO në thelb shpërbëhet, Rusia do të jetë në një pozicion për të krijuar një zonë ushtarake neutrale dhe një zonë ekonomike, pjesë përbërëse e së cilës është një pjesë integrale dhe furnizuesi kryesor i energjisë.

Kundërshtimi i vetëm i gjithë kësaj është diçka që ne zakonisht nuk i kushtojmë vëmendje në gjeopolitikë: opinionit publik. Refuzimi i plotë i ofertës ruse duhet të kishte ndarë SHBA-në dhe të krijonte një ndjenjë të përgjithshme anti-amerikane në Evropë. Deri më tani, kjo nuk ka ndodhur, pavarësisht nga fakti se Rusia në përgjithësi është mjaft e mirë në përdorimin e ndarjeve sociale dhe politike për të formuar sjelljen e vendeve në dobi të saj.

Veprimet dhe ofertat e Moskës kishin për qëllim ta konsideronin SHBA-në si të paarsyeshme. Megjithatë, asnjë lëvizje e fuqishme kundër luftës nuk është shfaqur ende në Evropë, dhe ndarja në Uashington mbetet ende. Drejtimi i Evropës në drejtimin që duan rusët duket se kërkon mbështetje publike. Kjo do t’i mohonte qeverive hapësirën për manovrim, gjë që është pikërisht ajo që Rusia duhet të bëjë.

Ky është një shpjegim kompleks për një grup manovrash shumë komplekse. Nëse NATO shkatërrohet, rusët mendojnë se do të marrin kontrollin e Ukrainës pa rrezik. Të paktën nga këndvështrimi i Gjermanisë, përfitimet e NATO-s nuk krahasohen me përfitimet e aksesit në gaz natyror. Gjermania, për shembull, nuk mund ta vlerësojë NATO-n mbi gazin. Rusia ka miratuar një strategji të sulmit indirekt, fillimisht duke dobësuar NATO-n, ndoshta për vdekje, pastaj duke pritur që Ukraina të bjerë në prehrin e saj. Kjo është pritshmëria e saj, por Rusia, ashtu si vendet e tjera, shpesh herë ka gabuar. Rusët ishin plotësisht të sinqertë kur thanë se nuk kishin ndërmend të sulmonin Ukrainën. Ata kanë peshk më të madh për të skuqur para kësaj./GPF, përgatiti M. Golikja

Fraksion.com