Kina si një Vend i Botës së Tretë

Nga George Friedman

Ka shumë diskutime në lidhje me rritjen e ekonomisë kineze dhe zgjerimin e ndikimit ndërkombëtar të Kinës. Nuk ka dyshim që ekonomia e Kinës është zgjeruar vazhdimisht në 40 vitet e fundit, që nga vdekja e Mao Ce Dun. Por Mao kishte krijuar një Kinë jashtëzakonisht të varfër, bazuar në ideologjinë dhe dëshirën për të eleminuar fuqinë e elitës së vjetër ekonomike që ishte përqendruar përgjatë bregdetit. Mao i frikësohej atyre si një kërcënim për revolucionin. Në fakt, ai kishte frikë nga prirja borgjeze drejt pasurisë dhe komoditetit si një sfidë ndaj revolucionit. Ai mbyti ekonominë kineze dhe si rezultat, praktikisht çdo sjellje racionale nga sundimtarët kinezë do të gjeneronte një rritje dramatike. Kina, me një fuqi punëtore të madhe të mundshme dhe një kulturë në thelb të sofistikuar, në mënyrë të pashmangshme u rrit duke hedhur kontrollin keqdashës dhe të çuditshëm të Maos.

Dyzet vjet më vonë, nën një strukturë të arsyeshme politike racionale, Kina u rrit duke qenë një nga ekonomitë më të mëdha në botë, e dyta pas Shteteve të Bashkuara. Hendeku midis SHBA dhe Kinës është ende thelbësor, me prodhimin e brendshëm bruto të Kinës në vetëm 70 përqind të Shteteve të Bashkuara. Kjo sigurisht që është shumë më e ngushtë se 40 apo edhe 20 vjet më parë. Akoma, është një gji thelbësor. Por PBB përfaqëson prodhimin e përgjithshëm të një kombi, dhe nga një këndvështrim i grumbulluar, ekonomia e Kinës prej 14 trilion dollarësh është një mrekulli.
Ekzistojnë dy mënyra për të matur gjëra të tilla. Njëra është PBB nominale, e cila matet ndaj dollarit amerikan, monedhës rezervë të botës. Mënyra tjetër për të matur është barazia e fuqisë blerëse (PPP). Kjo shikon sasinë e banesës ose ushqimit që mund të blihet për një shumë fikse parash. Në sipërfaqe kjo është mënyra më e mirë, por vuan nga dy defekte. Njëra është që në një vend kaq të gjerë sa Sh.B.A ose Kina, kostoja e strehimit ose mallrave të tjerë ndryshon në mënyrë dramatike. Gjetja e një vlere të vetme për strehimin – dhe moritë e tjera të të dhënave – që përfshin San Francisko dhe Little Rock, Arkansas, mund të bëhet, nëse pranoni që do të largoheni shumë herë. Për më tepër, këto manipulohen qartë për arsye politike. Akoma, PBB nominale dhe PPP së bashku ju jep një kuptim të mirë të realitetit. Në PBB nominale për frymë, Kina renditet e 59 në botë, prapa Kosta Rikës, Seychelles dhe Maldive. Në terma PPP, Kina renditet në 73, menjëherë pas Guajanës dhe Guinesë Ekuatoriale.

Për krahasim, Shtetet e Bashkuara renditen të pestat nominalisht, pas Luksemburgut, Zvicrës, Irlandës dhe Norvegjisë. SHBA është e shtata në termat e PPP. PBB për frymë ka tendencë të jetë më e larta në vendet homogjene relativisht të vogla, shoqërore dhe etnike, të ndërtuara rreth financave ose një malli të vetëm me vlerë të lartë. Sh.B.A janë të mëdha dhe të larmishme nga pikëpamja shoqërore dhe etnike, me një ekonomi jashtëzakonisht të larmishme. Nën këto rrethana, renditja e pestë në botë është një arritje e rëndësishme.

Renditja e Kinës prej 59 dhe 73, dhe vendet që renditet së bashku, ju japin një pamje krejt të ndryshme të statusit të Kinës. Mbi një bazë të përgjithshme, ajo merret vetëm nga Shtetet e Bashkuara. Mbi një frymë, ajo renditet me vendet shumë më të varfra të Botës së Tretë. Pra, ka të paktën dy mënyra për ta parë Kinën: si një fuqi ekonomike e klasit botëror dhe si një vend i Botës së Tretë.

Eshtë e mundur që të jenë të dyja. Kur bashkojmë pasurinë e Kinës, ajo ka aftësinë të formësojë pjesë të ekonomisë globale si dhe të ndërtojë një aftësi të konsiderueshme ushtarake, por kur bashkon vlerën ekonomike, ajo mund ta bëjë këtë vetëm duke transferuar pasuri në disa sektorë të shoqërisë dhe larg sektorët. Me fjalë të tjera, ata që përfitojnë nga strategjia e Kinës kontrollojnë dhe konsumojnë pasuri shumë më të madhe se PBB mesatare. Si zgjerim, ata që nuk janë pjesë e këtij grupi posedojnë një pjesë të konsiderueshme më të vogël. E thënë në mënyrë krahasuese, kinezët më të pasur gëzojnë një status të barabartë me amerikanët më të pasur; shumica e të tjerëve jetojnë më keq se dikush në Guajana ose Guinea Ekuatoriale.

Të gjitha vendet kanë pabarazi. Ndonjëherë mund të mos ketë efekt, në raste të tjera mund të destabilizojë vendin. Kina është rritur me krijimin e një ekonomie të gjerë dhe domethënëse. Shumica e shoqërisë që nuk është pjesë e elitës bregdetare që administron tregtinë ndërkombëtare, bankat dhe investimet, ose që është pjesë e strukturës ushtarako-industriale, jeton jetë të paktën të krahasueshme me ekuivalentët e tyre në Shtetet e Bashkuara. Shumica dërrmuese në brendësi të vendit jetojnë sipas rendit të Guinesë Ekuatoriale. Pak amerikanë jetojnë jetë me atë rend, edhe pse padyshim disa mund të gjenden.

PBB për frymë siguron një numër joreal. Por kjo ju lejon të shihni se si një komb krahasohet me kolegët e tij. Por atëherë duhet të imagjinoni shkallën e pabarazisë që kërkohet për të ruajtur PBB-në totale dhe mënyrën në të cilën përqendrohet pasuria dhe më pas të merrni parasysh pasojat e jetesës shumë më pak se të ardhurat për frymë. Në rastin e Kinës, ajo krijon një masë të gjerë, por ndonjëherë të vështirë për të parë një masë masive si bota e tretë. Në Sh.B.A, të mbushura gjithashtu me pabarazi, jetët e përjashtuara ende jetojnë në kontekstin e pritjeve euro-amerikane. Me përjashtime, ata nuk jetojnë nën jetën e atyre në Guinea Ekuatoriale.

PBB-ja e grumbulluar e përqendruar për teknologjinë e lartë ose financat mund të ketë fuqi të konsiderueshme në botë. Rreziku është trazira sociale nga ata që përjashtohen. Duhet të mbahet mend se kur Mao dështoi në një kryengritje në Shangai, ai mori marshin e gjatë në brendësi për të ngritur një ushtri fshatare nga ata të përjashtuar nga pasuria e akumuluar midis disa të angazhuar në tregtinë ndërkombëtare përgjatë bregdetit dhe ai e përdori atë ushtri për të përmbysin regjimin që ata fajësuan për mjerimin e tyre. Xi Jinping natyrisht që e di mirë historinë dhe goditja e disa prej më të pasurve në Kinë, e bërë shumë dukshëm, mendoj se ka për qëllim të demonstrojë angazhimin e Partisë Komuniste Kineze ndaj të varfërve. Nëse ai mund të bëjë më shumë nga kjo pa dëmtuar makinerinë që krijoi PBB-në totale të vendit të tij është çështja. Unë mund të jem gabim në spekulimet e mia mbi natyrën e veprimeve të tij, por fakti është se statusi i Kinës, me çdo masë, ka edukuar një pasuri të barabartë me më të mirën në botë, dhe një varfëri të barabartë me më të keqen./GPF

Fraksion.com