Tkurrja e madhe e vendeve të punës

Nga George Friedman

Rreth 140,000 amerikanë humbën punën muajin e kaluar, rënia më e madhe e punësimit që nga prilli i kaluar. Megjithatë, shkalla e papunësisë qëndroi në rreth 6.7 përqind. Humbjet e vendeve të punës u atribuoheshin restoranteve, udhëtimeve, argëtimeve, qeverive dhe shkollave, sipas Wall Street Journal. Kjo shpjegon se kush i shkurtoi vendet e punës, por jo pse shkalla e papunësisë mbeti e pandryshuar. Një përgjigje është se shkurtimet e vendeve të punës ishin faktorizuar tashmë, të themi, nëse punonjësit liheshin të lirë muajt e mëparshëm. Një tjetër është se punëtorët gjetën punë të reja, sado e vështirë të jetë kjo. Mundësia e tretë është që ata që kanë humbur punën e tyre kanë braktisur fuqinë punëtore, duke pranuar gjasat për të gjetur diçka të re.

Shkurtimet janë të papritura, duke pasur parasysh masat intensifikuese të bllokimit të vendosura fillimisht vitin e kaluar. Viktimat e para janë gjithmonë vendet që nuk mund të shijohen kur mbani maskë. Në krye të listës janë baret dhe restorantet, punonjësve të të cilave shpesh u mungojnë burimet që kanë punëtorët me rrogë dhe ka më pak të ngjarë të gjejnë një punë të ngjashme në fushën e tyre. Në shkolla, shumë shkurtime kanë të bëjnë me personelin e kujdestarisë dhe të drekës, të cilët janë më pak të nevojshëm pasi shumë shkolla janë mbyllur gjithsesi.

Humbjet e vendeve të punës na japin një kuptim të asaj që do të ndodhë pasi pandemia të vihet nën kontroll. Unë kam shkruar më parë se unë e konsideroj një recesion si një ngjarje financiare që lë pjesën e madhe të infrastrukturës ekonomike. Depresioni është një ngjarje në të cilën ajo infrastrukturë shkatërrohet. Në pamundësi për t’i shitur një publiku pa para dhe në pamundësi për të paguar huadhënësit e tyre, shumë biznese e gjejnë opsionin e tyre të vetëm falimentimin. Ata mbyllin dyert e tyre dhe largohen, për të mos u rihapur kurrë më. Në një depresion të vërtetë, dështimet e biznesit bëhen dështime të bankave pasi bankat nuk arrijnë të rimbursojnë huatë e tyre. Kjo, nga ana tjetër, e bën më të vështirë arritjen e kapitalit. Një bankë qendrore gjithmonë mund të shtypë para dhe të rikapitalizojë bankat, por kërkesa e pamjaftueshme (domethënë para) e bën të paarsyeshme marrjen e borxhit nga një biznes. Dalja nga një depresion është e vështirë.

Pikëpamja ime pranverën e kaluar ishte se ne kishim deri në vjeshtën e vonë për t’u marrë me COVID-19 dhe për të rifilluar ekonominë pa rrezikuar depresionin. Prandaj tani jemi në një periudhë rreziku. Ideja që ne jemi në rrezik të një depresioni tani mund të duket e pahijshme. Sistemi bankar duket të jetë i fuqishëm, shkalla e falimentimeve nuk po rritet me tepri dhe papunësia është relativisht e ulët, kështu që kërkesa është e paprekur. Sigurisht që ka probleme në sektorë të caktuar, por industri të tilla si linjat ajrore duket se e kanë përballuar krizën dhe tregtia me pakicë me tulla dhe llaç ka treguar se mund të ketë jetë pas falimentimit.

Eshtë e arsyeshme të supozohet se ne kemi rutinuar ekonomikisht pandeminë dhe se kemi hapësirë ​​për të manovruar derisa të vaksinohemi (ose të zgjedhim të mos bëhemi). Por 140,000 vendet e punës të humbura në dhjetor ishin vendime që bizneset morën në lidhje me atë që ata prisnin të ndodhte në 2021. Duke lënë mënjanë shkollat ​​dhe agjencitë qeveritare (dhe restorantet dhe baret, të cilat kanë qenë viktimat afatgjata të distancës sociale), sigurisht që ka biznese të tjera , dhe më shumë se një pakicë, duke bërë shkurtime të vendeve të punës. Industria e udhëtimeve tashmë është prerë në kocka, dhe bizneset e tjera mund të lënë disa por jo shumicën e punonjësve të shkojnë nëse dëshirojnë të vazhdojnë të funksionojnë.

Këto 140,000 shkurtime janë bërë kryesisht nga bizneset që kanë një kuptim të thellë të biznesit në të cilin janë dhe të oreksit të klientëve të tyre për ato që shesin. Shumica e bizneseve gjithmonë kanë kontrolluar numrin e njerëzve që punësojnë – domethënë, duke mos mbajtur një masë të stafit të disponueshëm. Kështu që kur ata ndërpresin vendet e punës, ata presin thellë, dhe nëse po presin deri në kockë po shohin diçka të pakëndshme që po vjen. Shkurtimet nuk do të shfaqen në shifrat e papunësisë, as në numrat bankarë, dhe as sigurisht në tregjet e aksioneve.

Unë mendoj se këto biznese po shohin dy pasiguri. E para është që përpjekjet e qeverisë për të shtyrë një krizë ekonomike kanë pasur sukses, por kjo shtyrje nuk është e njëjtë me parandalimin. Shtyrja e bën të mundshme që ndërsa presionet ndërtohen, një krizë po vjen më shpejt sesa më vonë. Dështimet në sektorë të ndryshëm ekonomikë mund të shfaqen papritmas dhe ato shtyrje mund të përfshihen në sektorë të tjerë. Kur përballeni me një të ardhme shqetësuese, veprimi racional i çdo biznesi është të shkurtojë shpenzimet. Dhe meqenëse shumica e bizneseve të zbatueshme tashmë kontrollojnë me forcë kostot, lëvizja e vetme mbrojtëse e mundshme është ndërprerja e vendeve të punës. Prerja e stafit pak para vitit të ri është një tregues se ata që e njohin ekonominë në detajet më të mira janë shumë të shqetësuar.

Pasiguria e dytë është programi i vaksinimit. Për të qenë të sigurt, vaksinimi i 330 milion njerëzve në Shtetet e Bashkuara është një detyrë shqetësuese, por fakti që nuk e dimë kur do të kthehemi në jetën normale, me gjithë parashikueshmërinë e tij, krijon një nivel pasigurie që kërkon veprim mbrojtës. Të jesh i shqetësuar se kur do të përfundojë kjo është e kënaqshme për disa, por koha është thelbi i biznesit, dhe në këtë pikë e vetmja afat kohor për një kthim në normale që kam parë është nga Dr. Anthony Fauci, i cili parashikoi gjysmën e dytë të vitit 2021 Për të gjithë ne e dimë, mund të jetë më e gjatë.

Unë nuk jam duke thënë se dikush ka dështuar. Ne kurrë nuk kemi qenë në këtë situatë, kështu që është e kuptueshme që loja e fundit është e paqartë. Por bizneset të cilave u është dashur të heqin vendet e punës së fundmi duhet të marrin vendime për të dhëna të paqarta. Ata nuk mund të presin me durim zbulesën. Ata nuk e dinë se kur qeveria do të humbasë aftësinë ose dëshirën për të shtyrë krizën, dhe as nuk e dinë se kur do të përfundojë kriza aktuale. Kështu që mua më duket se shumë biznese, duke kërkuar në një pyll – të errët, të pasigurt dhe me pak dritë për të zbuluar ndonjë gjë – kanë zgjedhur të lëvizin në një kërrusje, në mënyrë që t’i mbijetojnë pasigurisë. Në këtë pikë, nuk është virusi që i frikëson ata; është fakti që nuk ka asnjë mënyrë për të kuptuar sasinë e kohës që do të duhet për ta kaluar atë. Dhe ky është presioni kryesor që peshon ekonominë.

Rritja e humbjeve të punës mund të interpretohet në shumë mënyra dhe shqetësimet që kam shprehur mund të mos ndodhin. Sidoqoftë, ato nuk mund të injorohen dhe as nuk mund të supozohet në mënyrë të arsyeshme që masat që merren për të luftuar COVID-19 nuk do të kenë një bisht edhe më të gjatë. Presionet ekonomike mund të vazhdojnë të rriten pa u treguar vetë. Argumenti im është që presioni po rritet, por po përmbahet. Kjo mund të mos jetë shumë rehati, pasi presionet në rritje mund të shpërthejnë papritur.

Fraksion.com