Kriza në azile, një dështim moral?
Një “katastrofë” po shpaloset në shtëpitë e kujdesit në Britani, raportonte Daily Mail. Të dhënat e publikuara nga Zyra për Statistikat Kombëtare treguan se vdekjet nga Covid-19 në shtëpitë e përkujdesjes në Angli dhe Uells janë katërfishuar brenda një jave, duke e çuar totalin në 1,043. Dhe këto janë vetëm shifrat e konfirmuara; nuk ka të dhëna për vdekjet në shtëpitë e kujdesit të cilat nuk i atribuohen Covid-19, për shkak të mungesës së testimit, dhe që mund të mos jetë regjistruar në çertifikatën e vdekjes, shkruan Bota.al.
Care England, organi më i madh përfaqësues i Britanisë për shtëpitë e përkujdesjes, numëron 7.500 banorë që mund të kenë vdekur nga virusi. Jetëgjatësia mesatare në shtëpitë e pleqve është vetëm dy vjet sidoqoftë, por ky nuk është justifikim për të mbledhur shpatullat. “Në një shoqëri të qytetëruar, mbrojtja e më të prekurve është një detyrë morale mbizotëruese.”
Sëmundja është përhapur “si zjarri i egër” midis 400,000 banorëve të shtëpive të kujdesit në Britani, tha Judith Woods në Daily Telegraf. Në një shtëpi pleqsh në Staffordshire, 24 persona vdiqën gjatë një shpërthimi tre-javor të Covid-19. Dhe një shtëpi e kujdesit në Peterborough humbi gjashtë banorë – një e treta e totalit të saj – në dhjetë ditë. Por këto vdekje nuk janë përfshirë në shifrat e qeverisë për vdekjet nga Covid-19, sepse numërohen vetëm ata që vdesin në spital, pasi të testohen pozitivë. “Vuajtësit e moshuar, të padukshëm, të mosrespektuar, kanë ikur pa u vlerësuar.”
Dhe njerëzit që kujdesen për ta marrin “shumë më pak mbrojtje dhe udhëzim” sesa ata në Qendrën Kombëtare Mjekësore, raportoi The Observer. Megjithatë, siç e shohim, puna e tyre është po aq e rëndësishme, tha Rhiannon Lucy Cosslett, në The Guardian.
Detyrat “jo shumë të këndshme” që ata ndërmarrin përfshijnë larjen, ushqimin, veshjen dhe mjekimin e banorëve, shumë prej të cilëve kanë sëmundje mendore. Është punë që kërkon “dhembshuri dhe inteligjencë”.
Miliona njerëz që punojnë në sektor janë shumë të papaguar. Gjysma fitojnë më pak se mesatarja. Vështirësitë e tyre janë tregues i dështimit të Qeverisë ndër vite për të mos paguar asgjë më shumë për adresimin e kujdesit shoqëror, raportoi The Economist.
11.300 azile në Mbretërinë e Bashkuar – shumica e tyre bizneset e vogla të varura nga financimi prej tarifave të banorëve – prej kohësh u është dashur të durojnë mungesat e stafit “endemik” dhe mungesat e financimit.
Dhe rregullat e reja të qeverisë për emigracionin do t’i bëjnë gjërat më keq, tha Rachel Sylvester në The Times. Një e pesta e kujdestarëve janë emigrantë. Por ndërsa mjekët dhe infermierët e huaj që punojnë këtu duhet të kenë zgjatje automatike të vizave, kujdestarët duhet të paguajnë për të aplikuar.
As nuk do të jemi në gjendje të plotësojmë furnizimin e kujdestarëve nga jashtë, pasi ata nuk fitojnë sa duhet për t’u kualifikuar për një leje pune dhe do të klasifikohen si “punëtorë të pakualifikuar”. Njerëzit që e mbajnë në këmbë sistemin tonë të kujdesit shoqëror, “po aq heroik sa stafi i Qendrës Kombëtare Shëndetësore”, po trajtohen si qytetarë të klasit të dytë.
Fraksion.com
