25 qirinj të kuq
Kam përshtypjen se ime bijë po zhvillon prirje të sigurta për t’u bërë projektuese mjedisesh të brendshme. Shenjat janë bindëse dhe… shqetësuese. Tani që diplomën e dentistes e futi në xhep dhe kohë të lirë ka me tepri, mendimi i saj i parë kur kthehet në shtëpi për fundjave është të ndryshojë gjithçka. Renditjen e objekteve, vendosjen e mobiljeve, pozicionin e vazove me lule, gjer edhe destinacionin e dhomave! Krevati në kuzhinë, divani në bibliotekë, korrësja e barit në dhomën time, furra me mikro-valë në oborr, bufeja në banjë, gardëroba në dhomën e bukës, frigoriferi në sallon…
Më kishin thënë që vajzat e shenjës së akrepit kanë një personalitet revolucionar, por gjer në këtë pikë s’ma kishte marrë mendja kurrë!
Afrimi i fundjavës më andrallos. Ndihem në formë vetëm 4 ditë e gjysmë – nga e hëna gjer të premten në drekë.
Më tremb uragani «Interior Designer». Sidomos, kur jam në ethet e krijimit. Edhe më i vogli ndryshim rrotull meje më shkakton një çrregullim të brendshëm që më paralizon frymëzimin. Kam nevojë që gjithçka të jetë në vendin e vet, në rrëmujën e vet, në mungesën e vet.
Kur u ktheva nga mëmëdheu pas promovimit të librit, shtëpia kishte ndryshuar aq shumë sa që, në mënyrë të pavetëdijshme, bëra dy hapa prapthi për të verifikuar numurin e portës. Fatkeqësisht, isha në adresën e duhur.
– Do të ketë ardhur ndonjë grup xhirimi. – i thashë vetes, sepse e kam ende të pranishme në një kthinë të trurit atë shprehjen fatale: «ku hyn Kinostudio, nuk mbin bari».
O Zot, na mbro nga artistët! Se ne jemi vërtet të rrezikshëm ndonjëherë. Të lajthitur fare, jemi.
Shkundullimën fillestare e pësojmë kur na vjen në jetë fëmija i parë. Kthjellësia mendore që gëzonim përpara se të bëheshim prindër humbullon përfundimisht bashkë me qetësinë e veshëve dhe përtacinë me të cilën rridhte koha. Shastisja që na pllakos trurin është sa angështuese aq edhe frymëzuese. Ja një shembull që flet vetë: ndonëse e stonuar si cjap shyt, për lindjen e sime bije shkruajta e kompozova një ninullë trigjuhëshe pa pikën e turpit! (E përfytyroj qartas simfoninë që do të thur për nipin a mbesën e parë.) Prindërimi të bëka të ndihesh i plotfuqishëm e i pavdekshëm. Njëlloj si Zotat e Olimpit.
Sepse sjell në botë JETËN!
* * *
Sot, ime bijë mbush të 25-tat.
– Mam, shtëpinë do ta zbukuroj siç di vetë! – më saktëson në telefon që pa gdhirë, teksa mundohem t’i (ri)përshkruaj emocionet që provova kur ia përkëdhela sytë për herë të parë. – Mos qaj, mam! Do të të rrjedhë rimeli e do të bëhesh vonë për në punë. – më qortonkëshillon shpenguar.
Rrugës, bluaj me vete pyetjen e pashmangshme: si rrodhën kaq shpejt këto vite? Mendohem përmallshëm por nuk kam përgjigje.
U rrit, e rrita, u rritëm…
Pas punës do të blej një shishe shampanjë, një tortë luleshtrydhesh e 25 qirinj të kuq. Ime bijë do ta ketë kthyer shtëpinë përmbys për ta zbukuruar. Dalldi e epërme, tashmë. Ç’them?! Ndërkohë që merresha me pacientët, në shtëpi mund të ketë plasur revolucioni! A do t’i gjej dot pjatat e ëmbëlsirave, pirunjtë e vegjël, lopatëzën prej porcelani për të shpërndarë fetat, gotat e kristalit dhe sofrabezin e qëndisur? Ndoshta as tavolinë, as dollap, as kuzhinë nuk do të gjej më…
Mendoja që të hënave qielli ishte i kthjellët gjer të premten në drekë, por qenkam gabuar. Ehh… Mëmësia të bëka naive gjer në adhurim.
Fraksion.com
