Universitetet amerikane janë në krizë

Nga George Friedman

Javën e kaluar, dhjetëra prindër të pasur u akuzuan për gjoja pagimin e një firme për të mashtruar lidhur me provimet e pranimit në kolegj ose  dhënie  ryshfet zyrtarëvet për t’i pranuar fëmijët e tyre në kolegjet e elitës. Numri i njerëzve të përfshirë në mashtrime është i vogël, kështu që vetë rasti ka qenë i vogël, përveç se të gjitha institucionet njerëzore mund të korruptohen. Por ka një pikë më të gjerë që duhet marrë në konsideratë. Ky rast është një tregues i një krize të thellë në universitetet amerikane. Unë e di se krizat e thella janë bërë të shumta, të prodhuara nga njerëz si unë me që shkruaj, por unë ju kërkoj të ndaleni te unë.

Ne jetojmë në një ekonomi të bazuar në dije. Universitetet tona janë institucionet sociale të dizajnuara për të prodhuar dhe edukuar gjeneratën e ardhshme që do të marrë pjesë në atë ekonomi. Por universitetet më të mira bëjnë më shumë se kaq. Ata i mësojnë atyre jashtë qarqeve elitare mënyrat dhe zakonet e pushtetit. Ata u lejojnë atyre të takojnë të tjerët që do të formojnë rrjetet e autoritetit që janë të domosdoshme për shoqërinë. Nëse shkon në Harvard, ndoshta nuk do të mësosh më shumë rreth biologjisë në vitin tuaj të parë se sa në një shkollë shtetërore. Por ju do të mësoni diçka që nuk mësohet nga profesorët, por është ende shumë e rëndësishme: si t’i përshtatesh strukturës dhe zakoneve të ndikimit.

Harvardi është i hapur për këtë, megjithëse mund të mos jetë i vetëdijshëm se sa i hapur është. Faqja e internetit e shkollës përmban disa faktorë që konsiderohen në procesin e pranimit. Njëra është veçanërisht e habitshme: “A do të donin studentët e tjerë të dilnin me ju, të ndanin një vakt, të jenë në një seminar së bashku, të jenë shokë ose të bashkëpunojnë në një grup jashtëshkollor të lidhur ngushtë?” Me fjalë të tjera, shkolla dëshiron të dijë nëse një aplikant do të jetë në përputhje me rendin shoqëror. Eksentrikët dhe jo-konformistët – njerëz që kanë pikëpamje rrënjësisht të ndryshme që mund të jenë ofendues për disa – nuk janë vërtet të mirëpritur. Natyrisht, gjithsesi, është gjithmonë e çuditshme e pranueshme nga shoqëria, por kundërshtarët e vërtetë, ata që kanë besime apo interesa që do të shkaktonin që ata të mos bëheshin shokë dhome, mbetë jashtë.

Sipas gazetës së studentit Harvard Crimson, rreth 12 për qind e trupit studentor të Harvardit është republikan. Por studentët e pamundur që kanë pikëpamje konservatore, për shembull, do të veshin kapele MAGA ose do të organizojnë mitingje pro-jetës, sepse shumica e nxënësve nuk do të dëshironin të dilnin me ta nëse do të bënin, dhe kjo do t’i bënte ata një paraqitje të keqe për Harvardin. Ajo që mungon në gjithë këtë është ideja që ju duhet tju kërkohet të punoni dhe të mësoni me njerëz të cilët nuk jeni thellësisht dakord dhe përballeni me faktin se ata që nuk pajtohen me ju mund të jenë jo vetëm të arsyeshëm, por edhe të drejtë.

Shumë prej tyre do të kapërcejnë disbalancën politike në trupën e studentëve, por çështja më e rëndësishme është se Harvardi e bazon politikën e pranimit në konformitetin shoqëror. Dhe duke vepruar kështu, ajo minon një nga pretendimet e saj më të rëndësishme: se ajo promovon diversitetin shoqëror. Ashtu si në vitet 1920, shkollat ​​e elitës po kërkojnë për studentët që do të përshtaten, jo ata që kanë perspektiva të ndryshme ose të pakëndshme në jetë. Duhet të jetë roli i një universiteti, siç thanë H.L Mencken dhe të tjerë për gazetat, “ngushëlloni të pikëlluarit dhe shtypni të rehaturit”.

Sistemi amerikan i universitetit u transformua pas Luftës së Dytë Botërore nga Bill i miratuar nga qeveria, i cili ofroi ndihmë edukative për veteranët. Ata përmbytën universitetet e vendit dhe u pranuan në disa nga shkollat ​​e larta. Ata bënë shkëlqyeshëm dhe krijuan klasën masive profesionale që mundësonte kombin në vitet ’70. GI-të ishin kryesisht meshkuj, shumë prej të cilëve ballafaqoheshin me humnerën dhe e panë që buzëqeshi fati prapa tyre. Shumë të tjerë nuk kishin qenë në luftë, por kuptuan disiplinën dhe e dinin se jeta nuk duhej të ishte e këndshme, por duhej të jetohej. Ata duhej të jetonin me të huajt që nuk mund të kishin pëlqyer. Ata kurrë nuk pritën që të rrethoheshin vetëm nga njerëz që kishin pikëpamje dhe përvoja të njëjta si ata. Ata e kuptuan diversitetin në mënyrë personale dhe ishin atje për të mësuar aftësitë që do të kishin nevojë në fazën e ardhshme të jetës.

Gjatë kësaj kohe, paratë rridhnin në universitete nga qeveria federale. Projekti Manhattan, përpjekja e udhëhequr nga Shtetet e Bashkuara për të zhvilluar një bombë atomike, shndërroi universitetet në qendra për kërkime të sigurisë kombëtare. Ata ishin një pjesë integrale e jetës amerikane dhe, në vitet 1950 dhe 1960, përfshinin studiuesit më të mirë të emigrantëve të Evropës. Ndërsa mësova për një kohë të shkurtër në Universitetin Shtetëror të Luiziana në mesin e viteve 1990, më kujtohet se zbulimi i trashëgimisë së filozofit politik gjerman Eric Voegelin, i cili u largua nga Gjermania në vitet 1930 dhe mësoi si LSU, ishte ende gjallë dhe mirë.

Kur shkova në kolegj, kandidatët ende gjykoheshin mbi meritat e tyre, por beteja ideologjike tashmë kishte dalë në sipërfaqe në Cornell dhe po zhvillohej në një diskutim për atë që ishte dhe nuk ishte shoqërisht e pranueshme në Harvard. Duke pasur pikëpamje të gabuar (dhe gjithnjë dukej se kisha pikëpamje të gabuar) mund të të pengoja nga partitë e shkollës, dhe debatet për Luftën e Vietnamit filluan të rimarrin linjat e drejtësisë siç kishin qenë para luftës.

Sot, ajo ndarje duket edhe më e thellë. Sipas një studimi të bashkërenduar nga Bordi i Kolegjit, ekzistojnë 800,000 veteranë ose anëtarë të familjeve të veteranëve të regjistruar në kolegjet e SHBA nën ligjin e Post-9/11 GI. Vetëm 722, megjithatë, janë të regjistruar në 36 universitetet më selektive të vendit. Ky është një ndryshim mahnitës i numrave sipas legjislacionit të mëparshëm të miratuar nga qeveria. Ajo që ligji u hap më shumë se 70 vjet më parë është mbyllur tani.

Kjo është pjesë e problemit të rritjes së lëvizjes së vendit. Klasa e ulët e mesme ka të ardhura mesatare vjetore prej rreth 35,000 dollarë. Kjo lë një pagesë në vend prej rreth 2,500 dollarë në muaj, mjaftueshëm për të marrë me qira një apartament, aq më pak të blejë një shtëpi. U rrita në një familje me klasës të ulët. Kishte një shtëpi të vogël dhe një makinë, por këto ditë, kjo do të ishte pothuajse e pamundur. Për familjet që përballen me rrethana të tilla, marrja e një arsimi universitar jep shpresë se ata do të jenë në gjendje të përmirësojnë shumë në jetë. Disa nga këta studentë madje mund të kenë kualifikimet për të hyrë në një kolegj elitar, por pyetja mbetet nëse ato do të pranohen në këto shkolla. Do të thoshte, një katolik i devotshëm i klasës të ulët të mesme në Miçigan do të mirëpritej në Harvard? A do të mbështeste universiteti një llojllojshmëri të tillë?

Ja një ide radikale. Kam mësuar filozofi politike për shumë vite, dhe vura re se studentët e mi ishin më pak të kënaqur se po kalonin përmes Platonit. Në moshën 19 vjeç, hormonet e studentit  rriten dhe dëshira për t’u pëlqyer nga të tjerët është në kulmin e saj. Platoni ka pak të bëjë me ndonjë nga këto. Ideja për të shkuar në universitet në këtë epokë ka origjinën në mesjetë kur universiteti u krijua dhe jeta e jetës ishte në mesin e viteve ’30. Tani, jetëgjatësia është rreth 80 vjeç dhe një 40-vjeçar do të ishte shumë më i gatshëm të mësonte për Platonin sesa një 19-vjeçar. Një nxënës 40-vjeçar mund të kuptojë rëndësinë e drejtësisë; një 19-vjeçar mund të kuptojë vetëm se klasa do të kalojë së shpejti.

Universitetet po dështojnë në dy mënyra. Së pari, ata kanë rënë përsëri në rolin e kapitenit për konformistët. Së dyti, ata duken të paaftë për të luajtur rolin e tyre historik në jo vetëm promovimin e lëvizjes lart, por integrimin e më të ndriturit e të varfërve me elitën ekzistuese. Kjo ishte një funksion jetik, dhe siç e dinë të gjithë, trazirat fillojnë kur të rinjtë më inteligjentë nuk kanë shpresë.

Universiteti është bërë bar i madh për llojin e fermentimit social që Shtetet e Bashkuara kanë gëzuar gjithmonë. Problemi filloi kur universitetet ndaluan të përqëndroheshin në arritje dhe u përpoqën të pranonin studentët bazuar në karakteristikat personale që ishin të pamundura për të verifikuar. Rezultati ishte i pashmangshëm. Ata rekrutuan studentë që ishin inteligjentë, të pëlqyeshëm dhe të pëlqyer. Platoni shkroi për Sokratin, i cili u vra për të qenë një gomar. Mendoj se ai nuk do të ishte pranuar edhe në Harvard.

Fraksion.com