Jugosllavia: E dashur, e urryer, e shpërbërë

Një vend tjetër

Padija ime historiko-politike, naiviteti im i çiftëzuar me optimizmin e paarsyetuar rinor edhe pas vdekjes së Titos (1980) vazhduan ta romantizojnë shtetin e puthur ndërkohë nga vdekja. Pse jo? Dukej sikur shumë gjëra funksiononin…Në parajsën e punëtorëve vetë të punësuarit i përcaktonin qëllimet e sipërmarrjes, përfshirë rroga dhe pagesa të tjera. Të luash tenis në kohën e punës apo të kalosh kohën në kafe, – asgjë e tillë nuk përbënte problem. Udhëtim me orë të tëra me autobus për në Triste thjesht për të blerë, të gjitha ishin të përhapura si një sport popullor, edhe pa bërë kërkesë për ditë pushimi në punë mund të largoheshe. Relaksim i plotë!

Por po kaq i famshëm ishte edhe joproduktiviteti jugosllav: Mesatarisht dy orë  e ygjsmë punë reale për person. Një rekord negativ në Europë që në vitet 70-të. Motoja e punës – askush nuk mund të paguajë më keq se sa punoj.

Shenja e krizës – mungesa e kafesë
Nga ana ekonomike Jugosllavia e filloi të tatëpjetën e rrënimit ekonomik pas vdekjes së Titos. Udhëtimet në gati vendlindjen time të dytë i ngjasonin lëvizjes me shtëpi: ilaç rrobash, pajisje elektrike (sigurisht pa doganë), e sidomos kafe duhej të merrje me vete. Llojin Minas më së miri, që e gjeje në kufirin austriako-jugosllav në Vurcen ose Loibl.

Mungesa e kafesë është një shenjë krize. Gjithnjë e më shumë po boshatiseshin raftet në supermarketin vendas, „Brodokomerc”. Receta e Titos –që si rusët dhe amerikanët të paguanin njësoj për vendin me rëndësi strategjike në pikëlidhjen e blloqeve nuk funksionoi më pas vdekjes së tij. Përfundimisht ky koncept i dorës së mbajtur hapur nga të dyja krahët dështoi më rënien e Perdes së Hekurt. Papritur Jugosllavia humbi të gjithë rëndësinë e saj.

Me rrënimin ekonomik filloi edhe lufta për shpërndarjen e burimeve. Kroatët kërkuan t’i merrnin për vete të ardhurat nga turizmi bregdetar dhe refuzuan t’i dërgonin Beogradit transfertat financiare. Sllovenët, shvabët jugosllavë, që prodhonin mikrochip-s që në vitet 70-të në Slloveni menduan po ashtu – pse të bashkëfinancojmë kosovarët e varfër, që ende marrin ujë me kovë nga pusi? Erdhi ora e nacionalistëve. Federata e gjashtë republikave me dy provinca autonome ishte thjesht një fasadë. Papritur filluan të shtroheshin pyetje si – ku jetojnë serbë jashtë Serbisë? A ka kufi historik? A janë myslimanët boshnjakë një komb?

Kombe të vonuara
Ushtrime akademike, që sollën fushata urrejtjeje ataviste në vitet 90-të. Ethet e përpjekjeve kombëtare për pavarësi i kushtuan jugosllavëve 160.000 viktima në luftëra të paimagjinueshme brutale. Përpjekjet e britanikëve dhe francezëve sidomos për të shpëtuar Jugosllavinë si një njësi shtetërore ishin iluzore. Njohja që Gjermania u bëri Kroacisë dhe Sllovenisë në vitin 1992 nuk ashpërsoi asgjë që në kuptimin e ruajtjes së shtetit kishte humbur me kohë.

E në fund bombat kundër Serbisë: Shprehja e patëkeq në kuptimin gastronomik në Gjermani, „hajde të shkojmë tek jugosllavi” mori papritur një kuptim tjetër. E parë në restrospektivë në kujtesë mbeti një mirëqenie relative e Jugosllavicë, kufijtë e hapur dhe diçka si një „nostalgji neurotike”, siç shkruan shkrimtari serb, Bora Cosic. Por askush nuk do të kthehet në këtë të shkuar.

Jugosllavia ishte një eksperiment tragjik i historisë. Kombet e vonuara në juglindjen europiane janë fakt. Të marra me gjak, të festuara me entuziazëm, por as himnet dhe as flamujtë kombëtar nuk krijojnë vende pune.

Kudo në Kroaci, Serbi apo Bosnje-Hercegovinë të rinjtë largohen nga vendi. Një dramë e pasluftës pas dramës së luftës. Nëse shkoj si pushues mes jugosllavëve ndjej një depresion depërtues në shoqëri. Disa të moshuar papritur kuptojnë vlerën e disa sigurive jetësore në epokën socialiste, të rinjtë i kanë sytë nga Europa. Me gjithë simpatinë për krijimin e shteteve të vonuara të sllavëve jugorë, – shtete që britanikët, francezët, hungarezët i krijuan shekuj më parë- …të dhemb të shohësh Jugosllavinë si katastrofë të historisë dhe shtetet pasuese si pacientë në krizë./Volker Wagener