Kërcënimi i NATO-s nuk është Donald Trump

Nga  Vesko Garceviç

 

Koncerti mbaroi, muzikantët nuk ishin aq melodiozë dhe të akorduar si më parë, por shfaqja vazhdon. Kjo mund të jetë një përmbledhje e takimit të fundit të NATO-s.

Ishte një nga ngjarjet më intriguese dhe provokuese të NATO-së ndonjëherë. Shumë prej tyre do t’ia atribuojnë këtë atmosferë të tendosur të takimit të Brukselit presidentit amerikan, Donald Trump.

Ndryshe nga pjesëmarrja e tij e parë në takimet e NATO-së, këtë herë ai ishte figura qendrore – gjë që padyshim ishte muzikë për veshët e tij.

Më e rëndësishmja, Trump vuri çështjen e shpenzimeve të mbrojtjes në krye të të gjitha diskutimeve, duke vënë në dyshim solidaritetin e aleatëve evropianë të Amerikës dhe rolin e tyre në Aleancë.

Si pjesëmarrësit ashtu edhe ekspertët mbetën me ndjenja të përziera. Komentet variuan nga parashikimet pesimiste, si ajo e Robert Kaganit në ‘Washinton Post’, e deri te komentet ‘e zakonshme të biznesit’të zyrtarëve të lartë të NATO-së.

Sipas Kagan, çështjet brenda NATO-së janë shumë në rregull, edhe pse “qeniet njerëzore shpesh zgjedhin vetëmashtrimin mbi realitetin e dhimbshëm dhe kështu në ditët dhe javët e ardhshme do të dëgjojmë risigurime se aleanca e NATO-së është në gjendje të mirë”.

Ata që morën pjesë në Samit morën pikëpamje të ndryshme për atë që ndodhi në Bruksel.

Presidenti francez, Emmanuel Macron, u citua të thoshte se “Lexova një mesazh me 140 shkronja, por debatet morën një mesazh ndryshe. Ato ishin të sinqerta, por nuk u ngrit gishti kundër askujt apo mungesë respekti”.

Sipas deklaratave nga ish-kolegët e mi, Presidenti Trump, as në takimet apo debatet bilaterale, nuk kërcënoi t’i nxirrte Shtetet e Bashkuara të Amerikës nga NATO-ja.

Deklaratat e tyre duket se konfirmojnë parashikimin e Kaganit, se zyrtarët e NATO-së po përpiqen të na risigurojnë se në Aleancë është çdo gjë në rregull.

A ka probleme Aleanca? Për çfarë është? A është diçka e vjetër? A jetojnë aleatët evropianë në kurriz të Shteteve të Bashkuara të Amerikës?

Asnjë nga këto pyetje nuk është e re. Ato kanë qenë temë debatesh intensive, larg syrit të publikut, në aleancë për vite me radhë.

Gjatë rrugës së tij në Evropë, Presidenti Trump u shpreh se Shtetet e Bashkuara të Amerikës paguajnë pjesën më të madhe të buxhetit të NATO-së, duke paguar midis 70 dhe 90 për qind të tij, në varësi të mënyrës si e përllogarit.

Por kjo nuk është një çështje e re dhe Trump nuk është i pari që e përmend këtë për të detyruar evropianët që të rrisin shpenzimet e tyre të mbrojtjes.

Në fjalimin e fundit të politikës së tij mbi të ardhmen e NATO-së, në qershor të 2011-së, ish-sekretari i Mbrojtjes i Shteteve të Bashkuara të Amerikës, Robert Gates, gjithashtu u bëri thirrje aleatëve evropianë të shpenzojnë më shumë për mbrojtjen.

Nuk është sekret as se NATO nuk ishte një përparësi për presidentin amerikan, Barak Obama. Ai nuk ishte as mbështetës i një politike të NATO-së me dyer të hapura. Në raste të ndryshme, Obama i paralajmëroi partnerët e tij në Evropë se nuk ekzistonte një gjë e tillë si një ‘rrugë e lirë’.

Ndërkohë, është e vërtetë se buxheti ushtarak amerikan është shumë më i lartë se ai i ndonjë tjetri në familjen e NATO-së.

Shpenzimet totale të mbrojtjes të të gjithë anëtarëve të NATO-së në vitin 2017 ishin rreth 957 miliardë dollarë amerikanë. Pjesa e SHBA-së për këtë total ishte rreth 686 miliardë dollarë amerikanë, që është rreth 72 për qind e shpenzimeve totale.

Britania e Madhe vinte e dyta me 5.8 për qind, e ndjekur nga Franca dhe Gjermania me 4.8 për qind.

Nuk duhet harruar se në dekadat e para të NATO-së, pjesa evropiane e shpenzimeve totale ishte më shumë se 50 për qind. Prandaj, është e qartë se Shtetet e Bashkuara të Amerikës, me kalimin e kohës, po paguajnë më shumë për sigurinë dhe paqen në Evropë.

Megjithatë, përllogaritja nuk është aq e thjeshtë sa duket. Shtetet e Bashkuara të Amerikës shpenzojnë më shumë në mbrojtje sesa vendet evropiane, por i gjithë buxheti ushtarak amerikan nuk shkon për NATO-në. Si një fuqi botërore, shpenzimet ushtarake të Shteteve të Bashkuara të Amerikës ia kalojnë NATO-së dhe operacioneve të saj.

Pamja duket ndryshe nëse merret parasysh financimi i drejtpërdrejtë i NATO-së. Përsëri, Shtetet e Bashkuara të Amerikës kryesojnë me 22 për qind, e ndjekur nga Gjermania me 15 për qind dhe Franca dhe Britania e Madhe me 10 për qind. Megjithatë, nga kjo perspektivë, Shtetet e Bashkuara të Amerikës vështirë se paguan “pjesën më të madhe” siç pohoi Presidenti Trump.

Solidariteti i shteteve anëtare të NATO-së është testuar shumë herë më parë. Këtë herë, po vihet në pikëpyetje nga presidenti i shtetit më të rëndësishëm të NATO-së. Kjo është e paprecedentë në historinë e Aleancës.

Megjithatë, realiteti është se Shtetet e Bashkuara të Amerikës tani janë më e angazhuar ushtarakisht në Evropë sesa ishte vetëm disa vjet më parë. Duke u bazuar në vendimin e vitit 2016 të Aleancës për vendosjen e grupeve luftarake në krahun e saj lindor, përballë Rusisë, kjo kërkon më shumë angazhim në Evropë.

Përbërja e katër grupeve luftarake shumëkombëshe, që arrin në 4,500 trupa, të vendosura në vendet baltike dhe në Poloni, tregon se si solidariteti ende funksionon në praktikë.

Kanadaja kryeson grupin e betejës në Letoni, me kontribute nga Shqipëria, Italia, Polonia, Sllovenia, Spanja dhe Mali i Zi për t’u bashkuar me grupin në muajt e ardhshëm.

Gjermania kryeson grupin e betejës në Lituani, me kontribute nga Belgjika, Luksemburgu, Holanda dhe Norvegjia. Britania e Madhe udhëheq grupin e betejës në Estoni, me kontribute nga Franca. Shtetet e Bashkuara të Amerikës udhëheqin grupin e betejës në Poloni, me kontribute nga Rumania dhe Britania e Madhe.

Llojet e reja të sfidave të sigurisë kërkojnë mirëkuptim më të mirë dhe bashkëpunim më intensiv midis partnerëve evropianë dhe Shteteve të Bashkuara të Amerikës.

Shtetet e Bashkuara të Amerikës kanë një arsye me baza të mira për të kërkuar që Evrëëopa të rrisë shpenzimet e saj të mbrojtjes dhe të bëhet më e ndërlidhur dhe të marrë përgjegjësinë e plotë për sigurinë evropiane. NATO e ka bërë të mundur Bashkimin Evropian. Ajo krijoi një mjedis të sigurt në Evropën e pasluftës në të cilën mund të bëhej integrimi.

Nga ana tjetër, aleatët evropianë të Amerikës gëzojnë mbrojtjen e plotë nga NATO-ja dhe nuk kanë shpenzuar mjaftueshëm për mbrojtjen. Ata gjithashtu kanë vështirësi të tjera për të kapërcyer kur vjen puna për t’i bërë efikase sistemet e tyre të sigurisë. Kriza në Ukrainë dhe kriza e emigracionit treguan se sa e vështirë është ende për shtetet anëtare të Bashkimit Evropian të formulojnë një përgjigje të përbashkët dhe efektive për të djegur çështjet e sigurisë në Evropë.

Megjithatë, evropianët kanë një argument të fortë kundër një qasjeje aktuale amerikane ndaj çështjeve evropiane që mund të kenë efekte të qëndrueshme dhe dëmtuese ndaj interesave amerikane dhe evropiane.

Të gjitha këto bëhen me rëndësi të veçantë teksa afrohemi me takimin historik ndërmjet Shteteve të Bashkuara të Amerikës dhe Rusisë.

Asgjë nuk i shërben interesave të Rusisë më mirë se mosbindja brenda NATO-së dhe Bashkimit Evropian. Moska nuk do të heqë dorë nga strategjia e suksesshme e provuar e shfrytëzimit të divergjencave midis aleatëve perëndimorë të Amerikës, duke zgjeruar boshllëqet ekzistuese dhe duke nxitur mosmarrëveshje të mëtejshme.

Ndërhyrja e fundit e diplomatëve rusë në proceset politike në Greqi, duke inkurajuar tubime kundër marrëveshjes me Maqedoninë dhe duke ofruar ryshfet ndaj kundërshtarëve të marrëveshjes, siguron provë të re të strategjisë së Moskës.

Pyetja për sot nuk është, siç mendonin disa para Samitit të Brukselit: A mundet NATO-ja t’i mbijetojë Trumpit?

Po, mundet. Pyetja është: A munden që Shtetet e Bashkuara të Amerikës dhe Evropa të gjejnë një formulë për të mbajtur lidhjen euro-atlantike të fortë në një kohë transformimi botëror? Unë shpresoj se do të mund t’i përgjigjemi me “po” edhe kësaj.

 

Fraksion.com