Kapitulli i fundit në Krizën Evropiane të Migracionit

Nga Jacob L. Shapiro

Kur 630 njerëz u shpëtuan nga një anije e quajtur Aquarius në brigjet e Libisë gjatë fundjavës së kaluar, pak e dinin se gjendja e tyre do të krijonte një sërë ngjarjesh që do të thellonin ndarjet në një Evropë tashmë të copëtuar. Brenda më pak se një jave nga shpëtimi i emigrantëve, qeveria gjermane u shfaq gjithnjë e më afër kolapsit, dhe qeveritë franceze dhe italiane u angazhuan në një spastrim diplomatik. Historia e Aquarius tani do të bëhet pjesë e historisë evropiane, një kapitull tjetër në sagën e migracionit që filloi me politikën e refugjatëve me dyer të hapura me kancelarin gjermane Angela Merkel në fund të vitit 2015 dhe fundi i të cilave duket më larg sot se sa vetëm një javë më parë.

‘Mbyllni dyert’

Më 10 qershor, kur Aquarius iu afrua ujërave italiane, qeveria italiane refuzoi të lejonte anijen të dilte në portet e saj. Qeveria e re populiste e vendit, e cila erdhi në pushtet në pjesën më të madhe për shkak të zhgënjimit të vendit duke qenë vijë e parë në krizën e migracionit, përdori Aquarius për të demonstruar se po ndiqte premtimin e saj për t’u bërë e ashpër ndaj emigracionit të paligjshëm. Matteo Salvini, ministri i ri i brendshëm i Italisë, doli në Twitter për të bërë pozicionin e qeverisë së tij me bollëk të qartë: “Mbyllni dyert”.

Më 13 qershor, Seehofer nuk pranoi të merrte pjesë në një samit në Berlin të mbajtur nga Merkel dhe në vend të kësaj u takua me kancelarin austriak Sebastian Kurz. Seehofer shpjegoi se masa nuk ishte një pengesë, por kishte të bënte me praninë e një gazetari që e kishte krahasuar atë me nazistët. Por ishte Kurz ai që vodhi titujt në këtë ditë, pasi ai bëri thirrje për formimin e një “aksi të gatishmërisë kundër migracionit të paligjshëm” midis Austrisë, Gjermanisë dhe Italisë. Seehofer shtoi se ai i kishte folur homologut të tij italian ditën e kaluar dhe se ata ishin në “marrëveshje të plotë” për mënyrën e sigurimit të kufijve evropianë. Asnjë nga njerëzit e përfshirë nuk dukej i shqetësuar për kujtimet e një aksi ku përfshiheshin Austria, Gjermania dhe Italia.

Ndërkohë, qeveria e Macronit u përpoq të rregullonte gjërat me Italinë. Macron nuk  dha një pëfundim, por ai e telefonoi Kryeministrin italian Giuseppe Conte dhe këmbënguli që ai nuk dëshironte të fyejë Italinë. Përveç kësaj, ministri i punëve të Brendshme të Francës theksoi nevojën për dialog dhe drejtoi kritikat e Francës larg Italisë. Në vend të kësaj, ministri fajësoi Evropën për kthimin e saj në Itali dhe këmbënguli që Evropa kishte nevojë për një mënyrë shumë më të mirë për t’u marrë me emigrantët. Kjo duket të jetë e mjaftueshme për qeverinë italiane: Conte premtoi solidaritetin e tij me Evropën në trajtimin e çështjes dhe planifikoi të takohet me Macron më 15 qershor.

Më 14 qershor, vetëm kur dukej se më e keqja kishte kaluar, mediat gjermane raportuan se qeveria e Merkel mund të shembet. Tensioni midis partisë së saj të Bashkimit Kristian Demokratik dhe partnerit të koalicionit të Bashkimit Social Kristian, i kryesuar nga Seehofer, ka filluar nga politikat e emigracionit të Merkelit që nga viti 2015. Por gazeta gjermane Augsburger Allgemeine, duke cituar burime të shumta CSU, raportoi se Seehofer ngriti mundësinë gjatë një takimi për të sfiduar Merkelin, e cila mund të ndante koalicionin qeverisës. Gazetat gjermane tani janë duke spekuluar rreth një votimi të mundshëm të mosbesimit, nëse duhet të vazhdojë shpata.

Një bast i rrezikshëm

Për të radhitur, tre vendet më të mëdha dhe më të rëndësishme në Bashkimin Evropian – Gjermania, Italia dhe Franca – tani janë të ndara, brenda dhe jashtë. Franca vazhdon të shtyjë për reforma më të forta të BE dhe është e lodhur duke pritur që Gjermania të regjistrohet; në fakt, Franca tani mund të shohë se Gjermania është tepër e dobët për të protestuar dhe se duhet të marrë drejtimin. Qeveria e re e Italisë është e prirur të ndjekë premtimet e fushatës së saj dhe është e kujdesshme dhe e intriguar nga zhvendosja në pushtet midis dy peshave të rënda të Evropës. Gjermania duket e humbur – në rastin më të keq, është në prag të një kolapsi të qeverisë, dhe në të mirin, është aq e brendshme e përqendruar, që vështirë se mund të luajë rolin udhëheqës që përdorte. E gjithë kjo sepse çështja e emigracionit, tani tre vjeç, mbetet e pazgjidhur. Një anije e vetme me 630 refugjatë ka hedhur kontradiktat e zeza për të gjithë.

Ky, natyrisht, nuk është problemi i vetëm me të cilin përballet Evropa sot. Mbretëria e Bashkuar, e cila votoi për Brexit jo në nivel të vogël për shkak të leksioneve të Gjermanisë në Londër, që duhet të pranojë pjesën e saj të drejtë të refugjatëve në vitin 2015, e gjen veten në kaos gjatë hapave të saj të ardhshëm. Ministri i Jashtëm i Gjermanisë dha një fjalim të zjarrtë për një “Evropë post-Atlantike” dhe duket më shumë i shqetësuar me shtyrjen e tij kundër gjurmëve të perceptuara amerikane në Gjermani se sa të arrijë të përballet me fërkimet në qeverinë e tij. Ballkani duket i mbivendosur për përçarje edhe më shumë, ndërsa Rusia këtë javë njoftoi se dëshiron të jetë më e angazhuar në rajon dhe presidenti serb duke thënë se ai kishte paralajmëruar se NATO do të trajtojë çdo inkursion serb në Kosovë si një akt armiqësor.

Por më e rëndësishmja dhe e varrosur nën titujt, është fakti që Banka Qendrore Evropiane njoftoi se do të ndërpresë programin e stimujve për blerjen e obligacioneve deri në fund të vitit – një program që ka krijuar gjakderdhje nga kriza financiare e 2008 por gjithashtu përkeqësoi pabarazinë ekonomike në të gjithë eurozonën. Në Evropë dhe në Shtetet e Bashkuara, ekonomitë më në fund po kthehen në normalitet, pas një dekade të trazuar  nga politikë bërësit. Tani, rrotat e trajnimit janë gati për t’u larguar dhe politikë bërësit po bëjnë bast se rimëkëmbja ekonomike është mjaft e qëndrueshme për të vazhduar më tej.

Ky është një bast i rrezikshëm, sidomos duke pasur parasysh se rikuperimet ekonomike në Evropë dhe Shtetet e Bashkuara janë të brishta në të mirë. SHBA-ja rrallëherë ka kaluar këtë kohë pa recesionin ciklik. Por, siç tregoi Aquarius, Evropa ka shumë më tepër probleme për t’u ndeshur, edhe nëse optimistët kanë të drejtë për ekonominë. Ironikisht, në qendër të gjithë kësaj është Franca, udhëheqësi i ri de facto i Evropës. Që sjell në mendje parimin e vjetër: Jini të kujdesshëm për atë që dëshironi. Ju vetëm mund ta merrni atë./GPF

Fraksion.com