Pse Korea nuk mund ta përsërisë ribashkimin e Gjermanisë

Veriu dhe Jugu kanë sisteme të thella ekonomike dhe politike dhe ideologji kombëtare. Ata gjithashtu kanë armë shumë të mëdha të vëna në kokën e njëri-tjetrit. Asnjëra palë nuk ka shumë arsye për t’i besuar tjetrit që të përmbahen nga përpjekja për të shfrytëzuar kaosin që do të vijë me një kalim dhe ribashkimin e forcës sipas kushteve të tyre. Ky hendek i besimit nuk po shkon larg, as nuk është dilema e të burgosurit. Bashkimi i vërtetë do të kërkonte guxim që të lë pa frymë nga udhëheqësit në të dyja anët, të cilët do të duhet të shpërfillin stimujt e menjëhershëm dhe të merrnin rrezik të madh gjatë kalimit të procesit.

Kjo është pjesërisht, pse vetëm dy shtete moderne, kanë arritur ribashkimin e negociuar dhe paqësor. Njëri ishte Jemeni në vitin 1990, dhe përvoja e tij që nga ajo kohë ka qenë  që askush nuk dëshiron të përsëritet. Krahasimi më udhëzues është Gjermania, e cila u ribashkua në të njëjtin vit. Para se të ndaheshin në dy nga fuqitë e jashtme, si Gjermania dhe Korea ishin njësi kohezive kulturore, gjuhësore dhe etnike. Megjithatë, të dyja u bllokuan në një garë të zgjatur me zero të shumtë për supremacinë midis gjysmave të tyre konkuruese. Të dyja janë të rrethuara nga shtete që, përmes lenteve afatgjata të imperativëve të tyre gjeopolitikë, do t’i shihnin ata të qëndronin të ndarë. Të dy kishin trupa amerikane të vendosur në gjysmën e tokës së tyre në vend. Dhe si Veriu, Gjermania Lindore pësoi shumë nga humbja e ndihmës dhe sigurisë sovjetike.

Megjithatë, në shumicën e mënyrave, dy Gjermanitë ishin shumë më të përshtatshme për ribashkimin. Deri në vitin 1991, ata ishin shumë më të integruar sesa Koreja është sot, dhe Lindja tashmë po fillon të shpërbëhet. Gjermania Lindore kurrë nuk e kishte miratuar versionin ekstrem të totalitarizmit dhe kolektivizmit të Koresë së Veriut dhe nuk e ka nxjerrë legjitimitetin e saj nga një intrigë intensive e një rrethimi të përhershëm nga forcat e jashtme. Pabarazitë ekonomike midis dy koreave janë gjithashtu shumë më të gjera. Deri në vitin 1991, gjermanët perëndimorë ishin dy ose tre herë më të pasur si vëllezërit e tyre lindorë, ndërsa koreanoveriorët vlerësohen të jenë midis 12 dhe 40 herë më të pasur se sa ata të veriut (pamja e Veriut shpjegon gamën e gjerë të vlerësimeve). Kështu, ribashkimi ishte shumë më pak i tatueshem për Perëndimin sesa do të ishte për Jugun, i cili me gjasë nuk do të gëzonte të njëjtin nivel të financimit të jashtëm për procesin që bënin gjermanët perëndimorë.

Megjithë dyshimet e tyre të vjetra për një Gjermani të bashkuar, fuqitë fqinje si Franca dhe Mbretëria e Bashkuar pranuan ribashkimin në shërbim të projektit më të gjerë të integrimit evropian, me NATO-n dhe tregun e përbashkët duke e zvogëluar kërcënimin e dominimit gjerman të kontinentit. Asnjë nga fqinjët e Koresë nuk ka një arsye të ngjashme për të toleruar një proces që vendos një shtet më të fuqishëm në pragun e tyre.

Koreja e Veriut, përkundër varfërisë së saj, tashmë ka provuar të mbijetojë pa mbështetjen e sovjetikëve. Edhe pse Pheniani nuk dëshiron të jetë i vëmendshëm ndaj patronazhit kinez, ky litar shpëtimi nuk do të thahet në çdo kohë së shpejti, duke marrë parasysh mbizotërimin e Kinës dhe interesin për të mbajtur Veriun si një shtet bufer. Si rezultat, Koreja e Veriut ka më shumë gjasa të jetë në gjendje të mbajë ribashkimin nëse nuk i pëlqen kushtet. Për krahasim, Gjermania Perëndimore dhe aleatët e saj ishin në gjendje të nxirrnin gradualisht gjermanët lindorë larg nga BRSS-ja që nuk guxonin të mbajnë subvencione të mëdha për shtetet e klientëve të tyre. Për të gjitha synimet dhe qëllimet, Gjermania Perëndimore absorboi Gjermaninë Lindore. Koreja e Veriut nuk do ta ndjekë me dëshirë. Dhe ndryshe nga Gjermania Lindore, Koreja e Veriut ka nukleare./Stratfor

Fraksion.com